Eigenlijk stond er vandaag een congresbezoek van Partij voor de Dieren op mijn programma, maar u begrijpt dat wanneer je op deze manier een schrijfoefening der kunsten begint, dat dit plan niet is doorgegaan. Ik vermoed ook wel dat de dierenvrienden zonder mijn stralende aanwezigheid afscheid hebben genomen van Marianne Thieme en nog belangrijker: de juiste koers weten te behouden. Zo niet, dan grijp ik op een ander moment alsnog in. Deus ex machina, hier zit ie in volle glorie.

In plaats van al dat politieke gedoe koos ik vandaag voor een dagje huishoudelijkheden. Wassen, stoffen, stofzuigen, opruimen, boodschappen doen. Ik hoef u niet te vertellen wat het allemaal inhoudt, dus daarom benoem ik het toch maar even. Vooral het boodschappen doen is belangrijk. Niet alleen voor de letterlijke broodnodigheid, maar ook voor mijn mentale staat van zijn. Ga ik een dag niet naar buiten, al is het maar even, dan leidt dat onherroepelijk tot meer ellendigheid. Dus hoe volledig naar de kloten ik mij ook voel, die buitendeur moet echt even van het slot, open en dit sneue sujet moet er doorheen. Om dan bij de eerste stapjes in de buitenlucht direct te worden geconfronteerd met de mensheid en al haar uitspattingen die mij in principe altijd weer tot nog veel meer wanhoop drijven.

Onnodig ronkende brommertjes omdat er tussen twee helmloze stinkdiertjes een gesprek voorrang moet krijgen, twee redelijk volwassen uitziende boys die samen een doos gebak delen en de inhoud ruimschoots voor de helft op straat flikkeren, twee meiden vinden een glasbak echt zooo 2019, dus die gooien de Aldi-tassen met lege flessen voor het gemak gewoon bij het restafval en lachen onbedaarlijk om hun eigen belachelijke leven, kinderen op fietsen racen over de stoep en dan vervolgens tegen het verkeer in en roepen je toe dat je aan de kant moet mannetje, een gillend kind bij de plaatselijke supermarkt rolt over de grond terwijl vader erg druk is met zijn mobieltje en terloops zegt dat ie nu even normaal moet doen. Het is slechts een bloemlezing. Dode bloemen, dat wel. Ach, alles kan altijd rotter, dat besef ik heus. Geen zorgen.

Zoals gisteren in de trein. Een gezin met drie kinderen. Hartstikke leuk. Al vraag ik mij af of het echt nodig is om jezelf zo enorm voort te planten als je ziet dat jouw genenfusie al bij de eerste keer niet bepaald lekker lukte. Tegelijk is het vanuit puur egocentrisch oogpunt logisch dat je bij de aanblik van de eerste misser voor een tweede kans gaat. En vooruit, omdat je toch bezig bent met je onnozel holle bestaan, gooi je er nog een derde tegenaan. U ziet, ik ben een vrolijke man. Geen nieuws derhalve. En toch hè, als je dan zo nodig van dat grut in deze kansloze maatschappij moet zetten, voed ze dan een beetje met duidelijkheid op. Niet dat ik verhoudingsgewijs heel veel recht van spreken heb; ik ben vader van één kind, maar toch, probeer op z'n minst een sociaal bewust mormel te vormen. Ik doe tenslotte ook mijn best. Of het lukt is afwachten, maar ik heb goede hoop.

Los van mijn ouderschap kan ik u vertellen dat ik redelijk wat met het gespuis te maken heb gehad. U krijgt nu gelijk een beetje een indruk van mijn werkzame inspanningen in het verleden, zoals daar zijn: ruim twee jaar kinderdagverlijfmedewerker, een kleine vijf jaar docent middelbaar onderwijs, luizenvader op de basisschool van dochterlief – inclusief de nodige dagjes weg of uitstapjes als begeleidend ouder en ook nog eens als Sinterklaasliedjesperformer (misschien was dat niet mijn beste prestatie) – en natuurlijk de ultrakorte muziek- en bewegingslessen op basis van 'als het zo uitkwam'. Ik zie nu vast nog wat bomen niet meer door het bos der arbeid, maar alles bij elkaar heb ik zo hier en daar wel een zak op mijn rug met ervaring aangaande opgroeiende puistenkoppen.

Daarom hierbij een tip voor ouders die zo leuk en lekker vrij de wereld laten meegenieten van hun kinderen met rijstwafels, kruimelkoekjes, poepluiers en ondersteboven hangers op een stoel in de trein met hun ranzige schoenen op de bekleding: wanneer je wilt dat je kind zich enigszins gedraagt, wees dan duidelijk in wat je wilt. Dus niet van die idiote vaagheden dat ze normaal moeten doen, of goed moeten gaan zitten. Of dat ze nu echt even moeten luisteren en dat je dan gaat lachen omdat ze zo lekker gek doen. Geen kind snapt wat normaal doen is, wat goed zitten is en wat nu echt even luisteren is als je niet laat zien of uitlegt wat dan precies de bedoeling is. En als je zegt dat we dat straks wel even opruimen voordat we uitstappen stap dan niet uit zonder ook maar een vinger uit te steken naar die smeerboel van je eigen voortplantingsvergissing. Die geef je een op z'n minst diffuse boodschap met je eigen domme gedrag.

Nou. Hebben we dat ook weer gehad. De leuke kant van alles is dat aan alles een einde komt.

#kinderen #wereld #mensen #waanvandedag #opvoeding #pvdd #congres

Zoals u weet was het afgelopen week een gesnotter van jewelste alhier. Omdat het leven nu eenmaal een balansfetisj kent, is mijn deerne ook onvermijdelijk getroffen door hetzelfde snuitfestijn. En zo ken ik er nog wel een paar in mijn (in)directe omgeving. We niezen en proesten wat af met z'n allen. Ik kan u uit ervaring meedelen dat het ergste er na een dag of drie weer opzit, althans, in de versie van het virus dat ik had. Gelukkig zijn er talloze varianten, dus vervelen is geen optie en niets valt daarom met zekerheid te zeggen. Mooi toch, dat onvoorspelbare aspect des griepigs.

Eigenlijk boffen we maar. Ik bedoel, je zult nu met je lieslaarzen door Venetië struinen, of een Glühwein op de golf van de zoveelste lawine in evenwicht moeten zien te houden. Europa is nat en koud, Australië veuls te heet en in de fik, net als Californië in het land van de Gouden Trompet. Ondertussen werken kindertjes – voor een schamel inkomen om precies een maaltijd per dag van te kopen – in helse mijnen om te graven naar ons geluk dat we smartphone en andere wegwerpelektronica noemen, sterven zwaar uitgebuite arbeiders in Qatar een stille dood zodat er straks op de vele splinternieuwe tribunes van FIFA-maffiose stadions gejuicht kan worden voor de nationalistische waan van volk en vaderland. Ik hoop van harte dat er voor die tijd nog een verzengend vuur, weelderige overstroming, kiezelharde komeet of een combinatie van alles ons allen uit het lijden heeft verlost.

Maar goed, voor die tijd zullen we vast nog wel koutje moeten doorstaan. Zakdoekjes voor het grote en kleine leed zijn niet aan te slepen en het is ook niet te doen, al dat meelijden, ik weet het. Toch kan ik niet wegkijken, mijn ogen niet sluiten en vooral mijn gevoel bij dit alles niet uitschakelen. Uiteindelijk doet dat namelijk nog meer pijn.

Toch wil ik u nog een vrolijke pepernoot meegeven, tenminste, als u bereid bent 'm te zoeken en vinden. Hij ligt ergens in een of andere hoek. Dan haal ik ondertussen mijn paard van stal, zet mijn hoed op en vul al die ranzige kinderschoentjes met vriendelijkheid en geurvreters. Het is een begin.

#waanvandedag #wereld #sint #fifa #klimaat

Weet je, toen ik nog wereldleider was, dus echt de baas over alles en iedereen, toen had je nog geen sociale media. Dus ook geen Twitter. Dat blauwe olijke vogeltje dat de indruk wekt met goede bedoelingen van hier naar daar te fladderen in een poging tot een goed gesprek, een flauwe grap of een mening zonder pijnlijke schade. Gewoon, zo voor de vuist weg een beetje tweetpraten. Maar het diertje blijkt vleugellam, eigenlijk al sinds het haar vleugels uitsloeg. Al was het toen heel moeilijk voor te stellen dat een weldenkend mens serieus gebruik zou maken van zo'n raar microblog-systeem om de wereld eens flink op te stoken. Wat ook klopt; geen weldenkend mens zou dat doen, echter... Ach, u weet zelf.

Hoe dan ook, in mijn tijd hadden we alleen een witte vredesduif. Niet dat we die ooit de wereld instuurden. Stel je voor. Iedereen tevreden, eerlijk en goed voor de eigen omgeving. Een rimpeleffect van blijdschap. Nee zeg, hou op, daar hadden we gelukkig die belachelijke hippies voor. Die hielpen eigenhandig dat hele Peace en Love idee om zeep. Mooi hoor, hoe dat werkt met een beetje handig poppenspel. Al raken die verdraaide touwtjes ook snel verstrikt, dat wel.

Het waren interessante tijden in ieder geval. Er gebeurde nog eens wat en soms zelfs iets verrassends. Tegenwoordig is alles zo saai en voorspelbaar. Wat wil je ook met van die fantasieloze twitterende minkukels die denken dat de Olympus nog te bescheiden voor ze is. Nee, eerlijk gezegd, ik houd mijn hart vast voor wat dit dobberende planeetje nog te wachten staat. Mijn tijd zal het wel duren, ik zit hier best met een prima uitzicht vanuit mijn ivoren toren. Let the games begin!

#politiek #proza #waanvandedag #wereld #twitter