Mist troost
Het zou makkelijk kunnen. Dus dat ik een heel ding ga zitten schrijven over mist. En daar dan heel flauwe grapjes doorheen ga gooien. Dat je wat mist als je niet van mist houdt. Zoiets. Maar ik zal het u niet aandoen, niet nu. Later kan altijd nog. Als later niet te laat is. Zie je, daar gaat het al. De mist in.
Maar het is wel waar, ik hou van de mist. Behalve dat het waterkoud is. Water is nat en koud is koud. En ze staan allebei niet heel hoog op mijn lijstje favorieten aller tijden. Ja, oké, water is wel favoriet in de context van overleven, persoonlijk onderhoud en gezellig mee in mijn flesje voor onderweg. Water is natuurlijk onmisbaar. Zonder water geen leven zoals wij dat kennen.
Mist is mooi. En doodeng. Nogal tegengesteld. Daarom vind ik het zo fascinerend. Dat mysterieuze gedrapeer over een weiland of van die slierten als geesten in een bos. Dan heb je weinig nodig om jezelf in een thriller- of horrorscenario te fantaseren. Gezelligheid is nu eenmaal tijdloos.
En toch is het mooi. Die kille grijze deken waarvan je weet dat ie op een gegeven moment weer optrekt. Althans, daar ga ik dan voor het gemak wel even van uit. Niets is zeker, alles verandert en meer van die clicherende kreten. Het zijn nu eenmaal waarheden als een koe. Net als de koeien die je dan na een dag rondsjokken zwijgend aanstaren met een blik van weet je wel hoe koud is het is hier op het weiland in die fokking mist? Nee, oprecht geen idee. Maar kom, ik ruik de stal. En ook al kan die mij gestolen worden, het is er in ieder geval knusser dan hier in de koude waterdamp. Rennen, wie er het eerste is!