NH
De zondagen kunnen bijna alle kanten op, al ligt wel vast dat de dag altijd wordt afgetrapt met twee uurtjes werken in de boekhandel. Daarna ligt er een middag en avond vol keuzemogelijkheden. Dat klinkt enorm wow maar valt heus reuze mee. Negen van de tien keer wordt het een riedel boodschappen doen, huishouden, wat schrijven en een enkele keer een illegale stream om de verrichtingen van mijn favoriete club te volgen. Dat komt omdat partner in crime zelf vaak 's middags werkt. En om haar tijdens de vrije dagen niet met mijn zogenaamde vrienden Stofzuiger, Stofdoek en Plumeau te vermoeien, doe ik dat soort verplichte kost het liefst als zij er niet is. Sowieso beter voor iedereen, want voor mij is het pure bodemloze put-therapie. Gezellig een beetje mijn dwangmatigheden botvieren. Prachtig hoor.
Er zijn regels en uitzonderingen die deze regels bevestigen. Zoals vandaag. Vrouw vrij als een vogelbekdiertje en zo zaten we rond half twee in de trein naar Alkmaar. Een bezoek aan het stedelijk museum aldaar. We zijn min of meer fan van Toorop en ze hadden er wat werk van Jan, Charley en Eddy (zoon van) aan de muren gehangen. Eerlijk is eerlijk: het viel een beetje tegen. Niet dat je gaat voor het ene spektakelstuk na het andere, want dat is vanuit euforisch verantwoord perspectief ook geen doen. Er hing ook best wat mooi spul bij. Maar we hebben het mooier gezien, ook van dit trio. Zo verwend zijn we dan ook weer. Oh, en we werden zelfs nog even vriendelijk doch dringend verzocht niet op twee centimeter afstand met onze priemende vingertjes elkaar dingen op een schilderij te wijzen. Toch een hoogtepunt in ons vijfde of zesde jaar museumkaarthouderschap. De conclusie tijdens ons afsluitende en redelijk afmattende rondje door een pittoresk inwisselbare en toch ook stad die net zo goed Gouda, Gorinchem, Zutphen of Zwolle had kunnen zijn was dan ook dat we vooral warm worden en blijven van Jan Toorop. Nou, dan weet u dat ook weer.
Om u toch nog een beetje van wat triestigheid te voorzien: steeds als ik met de trein verder dan Amsterdam CS ga en dan richting Castricum en Alkmaar, word ik overvallen door een ongekende treurnis. Want dat is Noord-Holland toch vooral. Treurig. Het ziet er niet uit. Weiland, eeuwig rokende schoorstenen van nog triestere industriezooi, bij elkaar geharkte Vinex-wijken nog ziellozer dan ze normaal al zijn en dat gelardeerd met een – vooruit – lieflijke dorpskern hier en daar. Het zou ook mooi van lelijkheid kunnen zijn, maar nee, dat is het niet. Ondanks de imposante wolkenpartijen; ze deden hun best, maar wisten zelf ook donders goed: het is droefheid troef. Creatieve leegheid, een chronisch landschapsarchitecten-block. Niks, nada, noppes. Noord-Holland dus. U zij geprezen, maar ik rust liever elders in vrede.