Het is nogal een verschil of je op maandagmiddag in een museum jezelf verwent met een gereserveerde tentoonstelling, of je doet in een apocalyptische omgeving in een armetierig onderkomen onderzoek naar de gevolgen van steeds verder wegterend permafrost. Toch wil ik mij, dus los van alle zwaarden van alle Damoclessen die boven de brakke hoofdjes hangen, nog heel even proberen te richten op wat de dag tot maan maakte.

Daar was ineens de sirene om twaalf uur. Elke maand weer een verrassing. Of, zoals gezegd, het museumbezoek dat behoorlijk inspirerend was. Met gemberthee toe. Daarna de bui die steeds dikkere druppels over ons uitstortte terwijl we naar onze andere escape liepen: Concerto. Tweedehands cd's en dvd's gluren. Nadat we eigenlijk wel uitgekeken waren, toch nog een beetje de boel vertragen omdat we teruglopend naar onze fietsen niet weer een regendans wilden doen. Maar dat was onvermijdelijk. We deelden het regenpak. Zij de bovenkant, ik de onderkant. Ja, en ik mocht het geperforeerde stuk plastic dat we regencape noemen ook over me heen trekken. Na nog geen vijf minuten op de fiets bleek mijn achterband lek. Op zich logisch na de ontelbare kilometers sinds de laatste keer dat dit gebeurde, maar toch precies genoeg voor een hoop gemopper mijnerzijds. Ik lijd het allerbest alleen en niet in stilte. Tenminste, aan de buitenkant sereen as fuck, maar inwendig tierend, dus zij ging op aandringen van mij gewoon door naar huis. De regen was mild, dat dan weer wel. Na vermoedelijk drie kwartier kwam ik, warm van al het plastic, dan ook thuis. Inmiddels wat lichter gestemd. (Pling! Ja, die is licht gestemd.)

Dus zo ging dat vandaag. Geklooi en gereutel. De dag die de maan eert. Vol beschenen door de zon. Mars kan er een puntje aan zuigen. Ook daar smolten ooit de ijskappen, zo blijkt nu. Net als hier. Bosbranden, kaalslag, stijgend water. Methaan, tot leven gewekte bacteriën en virussen. Zij lachen als laatste, vlak voor de sirene gaat. Zul je zien dat het op een maandag is. Hebben wij weer.

Nou, lekker slapen en morgen plakken we er alvast aan vast.

#waanvandedag #permafrost #mars #maan #museum #100DaysToOffload

Het was gisteren een feestelijke dag. Onze zeven jaar samen hebben we in stijl gevierd met een dagje Arnhem. Eerst naar Konijnenvoer, een bijzonder fijne plek en al het lekkere voer veganistisch en huisgemaakt vers. We zaten in alle rust buiten in de schaduw, het personeel heel vriendelijk. Nou, blablabla, als dit een foodblog was dan zou je bijna denken dat ik werd gesponsord voor zoveel gloria. Neem gewoon van mij aan: ben je in Arnhem, eet daar je buikje rond.

Daarna naar De Kerk, ofwel, de tijdelijke schuilplaats van Museum Arnhem dat flink wordt verbouwd. We zijn er al vaker geweest, het is een imposante oude kerk die nu dienstdoet als voorlopig museum. Een indrukwekkende expositie: City Life. Tot ergens in augustus kun je erheen, dus doe gek. Als bonus was het ook daar, zoals je mag verwachten in zo'n gigantische kerk, relatief koel.

Vervolgens fietsten we met onze OV-fietsen wat door Arnhem, heuvel op en weer af. Een toefje Park Klarenbeek en een uurtje bankhangen in Park Sonsbeek. Het luie zweet was daar inmiddels wel aan toe.

Onderweg naar huis heb ik ook nog leuk even voor stiltecoupé-nazi gespeeld. Ik ben er allesbehalve trots op, want ik heb staan schelden tegen vier mensen. Verdienden ze mijn ikhaatmensen-furie? Nee, niet op die manier. Waren ze enorm irritant en bijgeval de bevestiging dat er een hoop malloten los rondlopen? Ja, dat wel. Zeg zelf. Met z'n vieren die coupé binnenwandelen, blikjes bier opentrekken, ouwehoeren, opmerken dat het een stiltecoupé is en daar dan verder maling aan hebben (blijkbaar was de opmerkzame thank god it's friday-boy tevens de sufferd van de groep). Mondkapjes gingen af voor een slok, dan weer op, of nee, laat ook maar: nog een slok. Kortom, drinken in het openbaar, met z'n vieren zitten waar twee is toegestaan, grotendeels zonder het maffe mondmaskertje en schijt hebben aan de stilteregel. Nogmaals, ik ben niet trots op mijn regeltjesuitbarsting, want ook ik heb zo mijn bedenkingen bij met name de nogal kromme mondkapregel (en per 1 juli mogen we ook gewoon weer zitten waar we willen, blijkbaar is het virus inmiddels gemuteerd tot intelligente vorm die de westerse kalender aanhoudt). Toch, ik had het best iets anders en vooral iets rustiger aan kunnen pakken. Echt kwaaie gasten waren het achteraf niet, gewoon een beetje baldadig zo met z'n vieren op weg naar het brute Amsterdam. Vermoed ik. Maar goed, na mijn tirade vertrokken er alvast twee. De andere twee gingen weg nadat ik, toen ik was gekalmeerd – en een medereiziger mij steunde door de heren nogmaals te wijzen op 'de gebruikelijke usance' (vrij naar Kees van Kooten) – mijn excuses had aangeboden voor mijn gescheld. Insgelijks, zeiden ze en zochten hun verdwenen vrienden op.

Al met al een memorabel dagje in het teken van lief en leed. Passender ga je het niet krijgen. Oh, en via deze weg trouwens iedereen bedankt voor de felicitaties die we de hele dag door kregen. Het maakte de roze wolk compleet.

#waanvandedag #liefenleed #ov #arnhem #konijnenvoer #museum #citylife #100DaysToOffload

Dit vind ik nou fijn. Deze kou. Fris, weinig wind, strakblauwe lucht. Zelfs wanneer ik door de smerige bende die zich stad noemt fietst, voel ik mij gezond. Moet niet gekker worden.

Weer binnen kijk ik uit het raam en zie de rookpluimen opstijgen uit de kleine schoorstenen van het woningengebouw direct aan de overkant. Schoorstenen, ach, als je het zo kunt noemen. Het zijn meer uitlaatpijpen. De bruinige rook sliert door de lucht, het koele blauw doorkruist met witte strepen van overvliegend volk in stalen buizen met vleugels. Metalen dakgoten steken fel af in de lage winterzon.

Het werk is gedaan, boodschappen in huis, huis opgeruimd. Na twee dagen zondag onder valse voorwendselen kan ik mezelf niet langer bedwingen. Vrouwlief stuurde ik twee uur geleden met mijn uiteindelijk toch zure kop naar buiten, dat was beter voor iedereen. Dan kon ik mijn huishoudelijke gang gaan en zij zou dan vanavond met een ik ben toch nog even lekker buiten geweest-gevoel naast mij op de bank ploffen. Hoewel, ze gaat vanavond op speciaal verzoek een taart bakken voor aanstaande zondag, dus dat moet eerst.

Inmiddels is ze gelukkig weer thuis. Te lang halve smart is ook geen feest. Het werd een kort bezoek aan de exposities in Huis Marseille. Die waren niet heel geweldig, maar desondanks heeft ze toch een mooi fotoboek gescoord dat overigens helemaal niets met de tentoonstellingen van nu heeft te maken. Vandaar ook die onweerstaanbare meeneemprijs, denk ik. Hoe dan ook, het ziet er indrukwekkend uit. Foto's van verschillende kunstfotografen die een indruk geven van de Apartheid en daarna. Zo zie je maar, zij bezoekt, ik houd huis en samen delen we aan het eind van de middag toch weer iets moois.

Het huis ruikt nu naar koffie. Zeer ongebruikelijk op dit tijdstip. Maar het past bij een dag die overhoop ligt door onze vreemde samenloop van agenda's vandaag. De taart is in voorbereiding, daar past wel een beker zwart goud en een lekker moppie muziek bij.

#taart #koffie #museum #werk #waanvandedag #keuvelen

De zondagen kunnen bijna alle kanten op, al ligt wel vast dat de dag altijd wordt afgetrapt met twee uurtjes werken in de boekhandel. Daarna ligt er een middag en avond vol keuzemogelijkheden. Dat klinkt enorm wow maar valt heus reuze mee. Negen van de tien keer wordt het een riedel boodschappen doen, huishouden, wat schrijven en een enkele keer een illegale stream om de verrichtingen van mijn favoriete club te volgen. Dat komt omdat partner in crime zelf vaak 's middags werkt. En om haar tijdens de vrije dagen niet met mijn zogenaamde vrienden Stofzuiger, Stofdoek en Plumeau te vermoeien, doe ik dat soort verplichte kost het liefst als zij er niet is. Sowieso beter voor iedereen, want voor mij is het pure bodemloze put-therapie. Gezellig een beetje mijn dwangmatigheden botvieren. Prachtig hoor.

Er zijn regels en uitzonderingen die deze regels bevestigen. Zoals vandaag. Vrouw vrij als een vogelbekdiertje en zo zaten we rond half twee in de trein naar Alkmaar. Een bezoek aan het stedelijk museum aldaar. We zijn min of meer fan van Toorop en ze hadden er wat werk van Jan, Charley en Eddy (zoon van) aan de muren gehangen. Eerlijk is eerlijk: het viel een beetje tegen. Niet dat je gaat voor het ene spektakelstuk na het andere, want dat is vanuit euforisch verantwoord perspectief ook geen doen. Er hing ook best wat mooi spul bij. Maar we hebben het mooier gezien, ook van dit trio. Zo verwend zijn we dan ook weer. Oh, en we werden zelfs nog even vriendelijk doch dringend verzocht niet op twee centimeter afstand met onze priemende vingertjes elkaar dingen op een schilderij te wijzen. Toch een hoogtepunt in ons vijfde of zesde jaar museumkaarthouderschap. De conclusie tijdens ons afsluitende en redelijk afmattende rondje door een pittoresk inwisselbare en toch ook stad die net zo goed Gouda, Gorinchem, Zutphen of Zwolle had kunnen zijn was dan ook dat we vooral warm worden en blijven van Jan Toorop. Nou, dan weet u dat ook weer.

Om u toch nog een beetje van wat triestigheid te voorzien: steeds als ik met de trein verder dan Amsterdam CS ga en dan richting Castricum en Alkmaar, word ik overvallen door een ongekende treurnis. Want dat is Noord-Holland toch vooral. Treurig. Het ziet er niet uit. Weiland, eeuwig rokende schoorstenen van nog triestere industriezooi, bij elkaar geharkte Vinex-wijken nog ziellozer dan ze normaal al zijn en dat gelardeerd met een – vooruit – lieflijke dorpskern hier en daar. Het zou ook mooi van lelijkheid kunnen zijn, maar nee, dat is het niet. Ondanks de imposante wolkenpartijen; ze deden hun best, maar wisten zelf ook donders goed: het is droefheid troef. Creatieve leegheid, een chronisch landschapsarchitecten-block. Niks, nada, noppes. Noord-Holland dus. U zij geprezen, maar ik rust liever elders in vrede.

#museum #toorop #waanvandedag #noordholland #landschap

Stiekem begon de dag met een grimas. Ik las dat Zuckerberg en Trump een goed gesprek hadden gehad. Ik vermoed dus dat ze allebei vanuit de verte een duimpje opstaken naar elkaar en heel misschien een hartje maakten met hun handen. Al betwijfel ik dat laatste. Je hebt er namelijk een bepaalde sociale motoriek voor nodig die zij mij lijken te ontberen.

Duimpjes dus. Vind ik leuk. Nou, gisteren in Arnhem had ik het toch minder leuk. We gingen kunst kijken in De Kerk, een tijdelijk onderkomen van Museum Arnhem – toch één van onze favoriete musea. Desalniettemin een mooie, imposante omgeving voor kunst, zo'n oude kerk, ontdaan van allerlei religieuze opsmuk. Hoewel deze kerk altijd vrij sober geweest schijnt te zijn, zo bleek dan weer uit het onderhoudende nagesprek met de dame die iedereen zo vriendelijk ontving.

Hoe dan ook, kort en goed, ik wilde het liefst in huilen uitbarsten toen we zo ongeveer halverwege de kunstwerken waren. Niet omdat het allemaal zo tranend mooi was. Het was vooral fukking confronterend en indringend. Een expositie (Stormy Weather) die je niet onberoerd laat. Een keiharde aanrader en als je nog niet zover bent: een oogopener en wees bereid op een schok. Want ja, het klimaat. En dan vooral de gevolgen van de uitbuiting van dier, mens en leefomgeving waar u en ik elke minuut ons deel aan leveren. Niet om een schuldgevoel aan te schrijven hoor, maar het is gewoon zo – face it. Omdat wij het hier relatief goed hebben, gaat alles, alles wat leeft, ergens anders volledig naar de knoppen. Zelfmoord, maffia, consumentisme, leefomgeving, criminaliteit, kapitalisme, armoede, honger, globalisme. De gevolgen en oorzaken in willekeurige volgorde. Om te janken. En wees gerust, ook hier blijven wij niet buiten schot. Iets met terugslag en boomerang-effect.

Nu had ik al geen motivatie nodig en principes zijn als het ware mijn tweede naam, maar toch: volgende week vrijdag loop ik met nog iets meer overtuiging mee tijdens de klimaatstaking in Den Haag. En ondanks mijn mensen- en massahaat hoop ik toch op een slordige 17 miljoen aanwezigen aldaar. Er staat namelijk nogal wat op het spel. Een spel waarvan alleen wij zelf de regels kunnen en moeten veranderen. Onmiddellijk.

#waanvandedag #klimaat #staking #trump #zuckerberg #stormyweather #kunst #museum #arnhem