Terwijl de overkam van de Amerikaanse trompetlul leuk een feestje viert op de maat van razende tanks, ratelende kanonnen en ranzig vuurwerk, ontvangt Duncan L. te H. een erepenning voor het vervuilen van ons gehoor met zijn loeitergende niemandsdalletjesliedje. Met alle gevolgen van dien, want nu moet er een plek worden gevonden om al die prut die men muziek noemt te vuilstorten en het liefst een beetje klimaatnasaal.

Misschien is het een idee om dat ergens in de de buurt van het almaar uitdijende zich volvretende monster Schiphol te doen. Daar weten ze precies hoe je in no-time alles naar de kloten helpt. En het scheelt logistiek gezien een hoop gedoe. Nog een plus: na al die entertainmentsmurrie flikker je er gewoon een kwak cement overheen en je bent klaar. Landen en stijgen met dank aan de zielloze lichaampjes van een volk zonder smaak. Win-win, ik zeg je.

Het groene knollenland heeft een kabinet waar de honden geen brood van lusten en waarbij het ultragroen der coalitie ongetwijfeld onderdeel is van het gifgeel van stroperige ergernis, verandert sneller dan je Arcade kan zeggen in een woestenij vol asfalt, beton, bevingen, scheuren en gaten, sinkholes en etterende bajesklanten met een neus voor verderf. En dat alles gelardeerd met een prachtig riekend kloddertje ammoniak op een bedje van zuur en galspuwend gesnater.

Mocht u na het lezen van deze vrolijke nood behoefte hebben aan een harmonieuze ingesprekstoon, belt u gerust 112, dan wordt u zo spoedig mogelijk doorverbonden met 113.

Ach, was het maar zondag en konden we maar juichen. Leve de tijdelijke nevel van het nulverstand.

#waanvandedag #112 #113 #mens #onafhankelijkheid #rant