Ik heb sinds kort een t-shirt met op de borst een abstracte afbeelding van een olifant. En ooit, als ik het mij goed herinner in 2001, zat ik zelf op de rug van een olifant. In Thailand.

Jawel, ook ik was zo'n rampzalige toerist die een ritje wilde maken op dat prachtige dier. Ergens in mijn hoofd, of gewoon onderbuik, spookte rond dat het fenomeen toerist op olifant misschien niet helemaal zuiver was. Ik had heus de verhalen gehoord over hoe olifanten van baby af aan werden mishandeld en gedrild om straks als ze groot genoeg waren iedere dag een paar keer gedwee een vaste route door het woud te maken. Steeds met een andere, meestal westerse, idioot bovenop hun majestueuze rug.

Maar deze plek werd in de reisgids juist aangeprezen om hun olifantvriendelijkheid. Het was tenslotte hun brood, dus dan moesten ze ook goed voor deze geweldenaars zorgen. Logisch toch? En ja, ik trapte er in. Ik was jong en naïef en wilde het maar wat graag geloven. Met mij heel veel anderen, al is dat al helemaal geen excuus, want juist dat had mij wakker moeten schudden. Net als hoe reisgidsmakers allerlei schimmige dealtjes maken met lokale attracties en vice versa. Handjeklap avant la lettre – oh pijnlijke kennis achteraf.

Het werd ondanks al dit gepruttel een onvergetelijke ervaring. Ik genoot intens. Ik was diep onder de indruk van dit enorme dier dat mij op haar rug gedoogde. Ik gooi er nog een cliché tegenaan, maar wat een gratie, wat een souplesse en wat een, ik kan niet anders zeggen: wijsheid. Ik voelde me tegelijk ontzettend naar; ambivalentie bewandelt onnavolgbare wegen en schuldgevoel komt in vele smaken.

Na afloop heb ik de lieverd bananen gegeven. Die kon je daar kopen. Ook logisch. Bonusverdienmodel. Op de foto met de gids, olifant erbij. Ka-tsjing. Schitterend, dat ook. Toch bleef het altijd aan mij knagen.

Dat werd er niet beter op toen ik van de week een artikel las over hoe olifanten nog altijd worden mishandeld voor precies dit doel, het eindeloos rondlopen met toeristen.

Ik denk dat ik daarom vandaag dit t-shirt aantrok. Zwart en in de volle zon. Dat ik een beetje boete doe en tegelijk een minuscule ode breng aan die goede, mooie reus.

Gosh. En dan heb ik het nog niet eens over mijn vliegschaamte. U ziet het: ik ben geen haar beter, ondanks al mijn gevloek en getier alhier. Edoch (lekker een beetje historisch woordbesef) – een mens kan leren en veranderen.

#olifant #waanvandedag #thailand #toerisme #100DaysToOffload