Ik liep door mijn gedachten een rondje over de begraafplaats. Op een steen stond 'hier rust het laatste taboe'. Het regende en steeds wanneer ik dacht dat het nu vast wel minder zou worden, begon het nog harder te regenen. Aan de overkant rende een kind zonder geweten wijdbeens over de tramrails. Het was nog vroeg, dus de tram zou nog even op zich laten wachten. Er dreef een paraplu voorbij. Een kikker kwaakte en stak brutaal zijn tong naar mij uit. Wist ik veel, ik bleek de vlieg op de urnenmuur te zijn en voor ik het wist zat ik in de maag van de kwaakzalver die vervolgens door een ooievaar werd opgepikt. De situatie werd er vanuit het perspectief van de buitenstaander vermoedelijk niet beter op toen de ooievaar werd aangevlogen door een neerstortend vliegtuig. Toch zag ik kans te ontsnappen uit deze onzuivere en onsmakelijke droste-waan met slechts een lamme vleugel en een geknakt pootje. Ik tolde in meditatieve staat naar beneden, werd onderweg door de wind van richting veranderd – prima toch – en landde precies op het hoofd van het gillende kind dat de, geheel tegen de regels van de dienstregeling in, veel te vroeg vertrokken tram niet aan zag komen. Heel even dacht ik aan de regel tekst van Half Man Half Biscuit (die het ook niet zelf hebben bedacht): and the light at the end of the tunnel is the light of the oncoming train. In de chaos van dit verbijsterende fatale moment hoorde ik dat het kind niet gilde, maar zong: ik ben Taboe, ik ben Taboe en nog lang niet moe.

#proza #prose #taboe #taboo #tabernakel #tram #100DaysToOffload