Cyclus
Had ik maar een hart. Ik zou opgroeien in een droog en stoffig landschap. Zeven jaar lang zou ik geruisloos lopen, onvermoeibaar. Een driekantige fundering volgend van ooit beloftevolle, maar inmiddels verdorde dromen, het af zien brokkelen. Het gruis zou mijn enige voedsel zijn. Steeds opnieuw zou ik botsen tegen de betonnen muren. Prefab platen, wegrottend op een roestende trailer met lekke banden.
Of was dat toen en is dit nu. Is er niets meer dan dit. Oververtegenwoordigde tijd. Ik weet het, ik ben nog niet klaar, ik weet het heus.
De straten zijn leeg. Speciaal voor mij zijn ze schoongeveegd en leeg. In mijn rechterhand een kokosnoot zo groot als een bowlingbal. Kegels langs de baan wachten zwijgend tot ze op commando mogen gaan liggen, rollen, weer opstaan en opnieuw beginnen. Marionetten zonder gezicht.
Koortsachtig straalt de zon haar volgende cyclus.