Had ik maar een hart. Ik zou opgroeien in een droog en stoffig landschap. Zeven jaar lang zou ik geruisloos lopen, onvermoeibaar. Een driekantige fundering volgend van ooit beloftevolle, maar inmiddels verdorde dromen, het af zien brokkelen. Het gruis zou mijn enige voedsel zijn. Steeds opnieuw zou ik botsen tegen de betonnen muren. Prefab platen, wegrottend op een roestende trailer met lekke banden.

Of was dat toen en is dit nu. Is er niets meer dan dit. Oververtegenwoordigde tijd. Ik weet het, ik ben nog niet klaar, ik weet het heus.

De straten zijn leeg. Speciaal voor mij zijn ze schoongeveegd en leeg. In mijn rechterhand een kokosnoot zo groot als een bowlingbal. Kegels langs de baan wachten zwijgend tot ze op commando mogen gaan liggen, rollen, weer opstaan en opnieuw beginnen. Marionetten zonder gezicht.

Koortsachtig straalt de zon haar volgende cyclus.

#proza #treklijst #cd #album #feverray #tracklist

Ik doe op dit moment een poging om iets levensvatbaars te schrijven. Maar het is zowat niet te doen. Zeg maar gerust kansloos. Dat komt omdat ik mezelf zowaar een jeugdige flashback gun. Muziek, u weet wel. Dus dan zit ik om de klap des havers maar wat voor mij uit te staren.

Eerder vandaag, na de vaste riedel van gedane arbeid, zette ik cd nummer 4 op van een speciale, mooi vormgegeven uitgave met 5 cd's van de vroege (en beste!) jaren van The House of Love. Toen ze nog bij het Creation-label zaten. Ik neem het u niet kwalijk als het allemaal even geen belletje doet rinkelen. Even goede vrienden. Daarna koos ik de cd Architecture & Morality van OMD. Een klassieker en misschien luidt dit wel ergens een bel, maar ook hier wens ik mij coulant op te stellen: geen zorgen wanneer het u nagenoeg of zelfs helemaal niets zegt.

Nou ja, en dan valt het typen van leesbaar voer mij zwaar. Zoals ik al zei daarnet; ik drijf continue af over een eindeloze oceaan. Soms kalm met helder weer, soms onstuimig en dan weer mistig. Herinneringen doen dat nu eenmaal. Die houden ervan om je soms keihard toe te lachen en dan ineens gaat het gordijntje dicht, ze tillen je op en kwakken je neer. Uiteindelijk voel je wel dat je ergens ronddobbert, maar waar precies? Geeft allemaal niets hoor, laat ze maar. Ik dobber of roetsj wel mee. Sowieso is een tripje in het verleden aan te raden op zo'n vage, miezerige dag als vandaag.

De wind waait zich bomen hout. Misschien wordt dat wel de eerste regel van een volgend geniaal gedicht, weet ik veel. Voorlopig chill ik 'm hard met muziek uit de tijd dat ik compleet lyrisch werd van wat ik hoorde en ik als melancholische puber fantaseerde over het leven voor me. En nu is het precies andersom. Hoewel, als bankhangoudere van gemiddelde leeftijd gunstig naar beneden afgerond, ben ik nog net zo'n melancholieke clown die zich kapot lacht om wat er nog komen gaat en koestert wat is geweest. Goed, het is heden tijd voor een verse cd.

#waanvandedag #melancholie #muziek #omd #thehouseoflove #cd