Snijplank
Gosh, ja, dan vliegen die dagen ineens om. Werkje hier, treintje daar en zo meer van die dagdoorvliegdingetjes. En waar ik ook gezellig mee bezig ben, maar waar je als trouwe lezer natuurlijk (gelukkig maar!) niets van meekrijgt, is dat ik mijn online entiteiten aan het herorganiseren en onderhouden ben. Ik heb het dan niet over de vervloekte sociale media; daar doe ik nagenoeg niet aan, zoals u weet. Maar ik heb genoeg websites verspreid over de digitale parallelweg en soms moet je daar echt even flink onderhoud op loslaten. Zoiets als met de kades en bruggen van Amsterdam die dan ineens op instorten staan, maar dan iets minder dramatisch. Zoals gezegd: er is nauwelijks iemand die er last van heeft dat er hier en daar een overleden linkje ligt te stinken of anderszins digitale rotting aan de gang is. Edoch, ik had daar ineens wel onrust van. Dus huppekee, aan de slag met die ongein. Alles is nu weer glad getrokken, werkt als een speer en het kan er allemaal weer een tijdje tegenaan inclusief bijpassende nieuwe domeinnamen. Hallo, lekker bezig! En dat in de wetenschap dat dit geneuzel nooit echt klaar is. Wat een feest.
Goed, verder kan ik een enorm verhaal houden over mijn gemoedstoestand en dergelijke vrolijke boel, maar ik vermoed dat u daar ook niet per se op zit te wachten. Ik ook niet, tenminste, niet nu, dus dat treft.
Wat vanmiddag ook treffend was, was dat ik een banaan at met een mes. Op zich is dat niet heel vreemd, ik eet mijn dagelijkse banaan, wanneer deze kromme gele rakker niet in de smoothie die vrouwlief mij met grote regelmaat bereidt is beland, het liefst met een aardappelschilmesje. Schilmesje voor de steno-typisten onder ons. Maar heden middag zat ik het ding tijdens de lunch met twee van mijn boekhandelcollegae af te pellen en in plakjes te snijden met een boterhammes. Of hoe je zo'n stomp mes ook noemt waar je de boter mee smeert. Geen snijmes in ieder geval. Dus treffend: ineens voelde ik mij mijn vader. Die eet iedere dag na het avondeten zijn fruit. Prakkie op, fruitje erachteraan. Meestal valt hij de nietsvermoedende peer of appel aan met een evenzo groot mes. Wel een snijmes, trouwens, dus toch iets anders, maar van dezelfde grootte. En dan neemt ie er de tijd voor. Schillen, afsnijden, plak vanaf het mes direct in zijn mond. En dan goed kauwen. Een soort prakkie dus, maar dan binnensmonds.
Dus daar zat ik en ik zei het maar hardop toen ik mezelf als een vlieg op de muur waarnam. 'Ik lijk m'n vader wel.' De twee tafelgenoten vielen heel even stil, keken mij half aan, lachten kort (beleefdheidslachje, wedden!) en gingen weer verder met hun leven. Logisch ook. Want om nou een heel verhaal af te gaan steken over messen, fruit, de manier van het eten van fruit, zo in plakjes direct naar je mond vanaf het mes, het daartoe vinden van de juiste verhouding tussen fruit en mes, mwah, dat is ook weer zowat. Dat wil je niemand aandoen. Waarvan akte.