Het is allemaal leuk hoor, dat werken als uitzendeling. Ik vermaak mij prima in de bieb met de boeken en bezoekers die boeken zoeken. Of gewoon willen weten hoe ze iets moeten printen binnen een onnavolgbaar systeem van keuzeschermen en loginprotocollen en vergeet vooral niet uit te loggen! Mensen die inmiddels geheel in lijn met de maatregelen toch geen plek kunnen vinden om te studeren of werken: 'ah, u heeft wel gereserveerd maar geen plek, dan gaat er waarschijnlijk iets mis beneden, moment, ik vraag het even na'. Of gewoon een beetje in hun eigen wereld wat voor zich uit willen staren met een krant (helaas, uw tijd is om).

Het nadeel van werk is dat het mijn dagritme totaal overhoop gooit. Oké, strikt genomen maakt het ene ritme plaats voor het andere. Het is net muziek. Toch, ik zou ook zoveel andere dingen kunnen doen. Waar ik vervolgens ook niet aan toekom, zo is het ook. Een eindeloze wirwar van spiralen, precies zoals het leven is. Tot je ergens op een punt komt waar het in deze vorm ophoudt. De cellen vervliegen, gaan op in een andere toestand. Op zich fascinerend genoeg om hele dagen over te mijmeren. Ik zou wat dat betreft ook prima in een bibliotheek op de zesde etage starend over de stad en het water de tijd door kunnen komen. Wolken die komen en gaan, de zon die irritant in mijn ogen priemt. Vogels die met moeite tegen de wind in vliegen of ineens een zwieper maken – windvlagen zie je niet aankomen, dus dan maar anticiperen op het onzichtbare. De herfst nat en koud, guur en oogverblindend waar de straten heel even de zon zien.

En ik denk ook aan de eindeloze brij aan beelden, updates en andere onzin die wij allemaal tot ons krijgen. Met dank aan een zielzuigend algoritme. Al die uren verdoofd voor het scherm. Opgroeiende kinderen die eigenlijk niet meer weten wat echt is en wat nep. Het is al bijna niet te doen wanneer je je volledig bewust bent van algoritmes, fake news, marketingtrucs en andere stierenpoep.

Herfst, herfst, wat heb je te koop? Voor niets gaat zon niet meer op.

#waanvandedag #herfst #oba #werk #100DaysToOffload #algoritme #fakenews #fall

Keuzestress. Wie kent het niet. Op dit moment geldt het voor mij als het gaat om waar ik over zou kunnen schrijven. Ik kan nog meer tieren en schelden op de oerdomme tweevoeter, maar ik kan ook wat semi-fictief aan het typen slaan. Of helemaal los van alles en de fantasie ruim baan geven. Een gedicht. Proza. Een combinatie van die twee.

Het zou over MANKES kunnen gaan. Onze aanstaande repetitie, de prille plannen voor een nieuw album, of de voorbereidingen op het International Literature Festival Utecht (ILFU – klik maar voor een übercoole foto en meer info) waar we in een of andere hoedanigheid deel van uitmaken. Wordt het een live-optreden, een video, allebei? En hoe vaag het allemaal is wat betreft de organisatie, de afspraken. Dat we onze onkostenvergoeding inmiddels wel al hebben mogen ontvangen, nog voordat we ook maar één performance hebben gegeven. Dat je je kunt afvragen of dit echt de bedoeling is. Tegelijkertijd ben ik bij meer dan genoeg bedrijven binnen geweest om te weten dat daar op veel extremere wijze wordt omgegaan met budgetten die een veelvoud zijn van een gemiddeld cultureel/kunsten-budget.

Ik zou het kunnen hebben over de online-ouderavond en hoe dat van mij best altijd zo zou mogen: kort, bondig en geen oeverloze non-vragen van ouders die maar geen onderscheid kunnen maken tussen het welzijn van hun kind en de irrelevantie daarvan tijdens een publiek vragenstelmoment. Bijvoorbeeld. Dat het hoe dan ook een spannend en vast ook memorabel jaar wordt voor dochterlief en het fijn zou zijn als ze over een maand of negen de deur van de havo dicht kan doen en misschien een hbo-deur opent. Of toch besluit dat het wel even mooi is geweest en zich richt op werk. Het kan ook een combinatie worden. Een tijd van bezinning wellicht.

Ik kan schrijven over hoe twee ouderen op vijfhoog hun leven in zeer korte tijd overhoop gegooid zien worden en zich dan toch ondanks alles weten aan te passen. Survival of the fittest op microniveau. Dat is knap. Meer dan dat zelfs.

Mijn eigen gereutel in de kantlijn, de behoefte aan slaap, rust en ruimte. Ondertussen denkend aan mensen die zo onvoorstelbaar wanhopig zijn dat ze hun eigen 'thuis' in de fik steken in de hoop dat er dan eindelijk eens aandacht is voor hun uitzichtloos lijden en dat het misschien, heel misschien, iets beter wordt (ik vrees het ergste).

Wat ook nog kan is schrijven over waar ik allemaal over zou kunnen schrijven en dat zo banaal vinden dat de lonkende blokkade mij bijna teveel wordt en dan toch maar precies dat gaan doen; alles beter dan niets. Hoewel. Misschien is niets wel het allerbeste. Niets is tenslotte niet niks.

#waanvandedag #ilfu #muziek #kunst #art #cultuur #school #werk #schrijven #choice #100DaysToOffload

Van zowat stilstaan naar volop in beweging. Het zijn van die weken dat je dagenlang achter elkaar maar wat rondlummelt, thuiswerkt en een rondje loopt of fietst. Boodschap hier, afstand daar. En dan ineens kom je tijd te kort. Zoals vandaag. Zo'n beetje de hele stad door gesjeesd om boeken aan huis te bezorgen. Morgen wederom in de pedalen. Het is dankbaar werk met blije klanten achter schuilende deuren en je leert straten, wijken en oud- en nieuwbouw kennen die je normaal met hetzelfde gemak links (of rechts) laat liggen. Zondag sluit ik het werk buitenshuis af met een paar uurtjes in de gesloten winkel om alles weer een beetje fris te doen blinken. Je moet het toch bijhouden, weet je.

Daarom, ik houd het ultrakort vandaag. Deze fietsbode duikt gezellig zijn pluizige mandje in.

#waanvandedag #werk #boekhandel #bezorgen #pakket

En zo vermaken we ons in deze coronese tijden prima. Gisteren gezellig wat administratief geloei (hallo inkomstenbelasting) en twee vers geschreven gedichten ingezonden voor de festivalbundel die eind mei in Haarlem wordt gepresenteerd tijdens een poëziefestival. Tenminste, als we tegen die tijd weer in bosjes rond mogen waren over deze planeet. Zo niet, dan zal er waarschijnlijk een online festival worden gehouden. Geen idee in welke vorm, we gaan het allemaal wel meemaken. Ik houd u op de hoogtevrees.

Het blauwe bolletje met stukjes land dat boven het water uitfloept draait haar rondjes, zweeft in ovale cirkels en weet zelf ook niet wat het meemaakt. Ineens is de lucht schoner en het water frisser. Oh wacht, de mensjes hebben weer eens een crisis, tja, dan gebeurt dat. Eens in de zoveel tijd trekt de smog op. Helaas leren ze er maar weinig van en stoten ze zodra het weer kan het liefst drievoudige hoeveelheden uit. Alsof ze moeten compenseren. Nou ja, ze weten blijkbaar niet beter.

Door de dagen heen lees ik zowel opbeurende als schokkende berichten. Daklozen die nergens terecht kunnen, asielzoekers worden weggestuurd, hulpbehoevenden hebben het nog zwaarder en dat afgewisseld met terechte erkenning voor de cruciale beroepen die (onder)betaald en/of vrijwillig worden uitgeoefend. Tel daar bij op dat er juist nu een geweldige kans is om de hele bliksemse boel over een andere boeg te gooien. Excuseert u mij dat ik vrees dat het over een tijdje gewoon weer gaat over zo snel mogelijk terug naar waar we waren gebleven en van daaruit nog meer, meer en meer. Oké, ik val hard en diep in herhaling.

Op persoonlijk economisch vlak knijp ik in mijn handjes dat mijn kleine, maar broodnodige contract per 1 april alsnog in zal gaan, ondanks dat er allerminst zekerheid is op werk. Dan heb je een werkgever met lef, vertrouwen en een wir schaffen das attidude de merde. Daar kunnen alle zogenaamd grote ketens die massaal de flexwerkers en vogelvrije freelancers de deur wijzen een net zo grote dikke vette punt aan zuigen. Iemand merkte het al terecht op: in crises leer je de ware aard van een mens kennen.

Morgen begint de lente.

#lente #economie #corona #waanvandedag #werk #wirschaffendas

Gosh, ja, dan vliegen die dagen ineens om. Werkje hier, treintje daar en zo meer van die dagdoorvliegdingetjes. En waar ik ook gezellig mee bezig ben, maar waar je als trouwe lezer natuurlijk (gelukkig maar!) niets van meekrijgt, is dat ik mijn online entiteiten aan het herorganiseren en onderhouden ben. Ik heb het dan niet over de vervloekte sociale media; daar doe ik nagenoeg niet aan, zoals u weet. Maar ik heb genoeg websites verspreid over de digitale parallelweg en soms moet je daar echt even flink onderhoud op loslaten. Zoiets als met de kades en bruggen van Amsterdam die dan ineens op instorten staan, maar dan iets minder dramatisch. Zoals gezegd: er is nauwelijks iemand die er last van heeft dat er hier en daar een overleden linkje ligt te stinken of anderszins digitale rotting aan de gang is. Edoch, ik had daar ineens wel onrust van. Dus huppekee, aan de slag met die ongein. Alles is nu weer glad getrokken, werkt als een speer en het kan er allemaal weer een tijdje tegenaan inclusief bijpassende nieuwe domeinnamen. Hallo, lekker bezig! En dat in de wetenschap dat dit geneuzel nooit echt klaar is. Wat een feest.

Goed, verder kan ik een enorm verhaal houden over mijn gemoedstoestand en dergelijke vrolijke boel, maar ik vermoed dat u daar ook niet per se op zit te wachten. Ik ook niet, tenminste, niet nu, dus dat treft.

Wat vanmiddag ook treffend was, was dat ik een banaan at met een mes. Op zich is dat niet heel vreemd, ik eet mijn dagelijkse banaan, wanneer deze kromme gele rakker niet in de smoothie die vrouwlief mij met grote regelmaat bereidt is beland, het liefst met een aardappelschilmesje. Schilmesje voor de steno-typisten onder ons. Maar heden middag zat ik het ding tijdens de lunch met twee van mijn boekhandelcollegae af te pellen en in plakjes te snijden met een boterhammes. Of hoe je zo'n stomp mes ook noemt waar je de boter mee smeert. Geen snijmes in ieder geval. Dus treffend: ineens voelde ik mij mijn vader. Die eet iedere dag na het avondeten zijn fruit. Prakkie op, fruitje erachteraan. Meestal valt hij de nietsvermoedende peer of appel aan met een evenzo groot mes. Wel een snijmes, trouwens, dus toch iets anders, maar van dezelfde grootte. En dan neemt ie er de tijd voor. Schillen, afsnijden, plak vanaf het mes direct in zijn mond. En dan goed kauwen. Een soort prakkie dus, maar dan binnensmonds.

Dus daar zat ik en ik zei het maar hardop toen ik mezelf als een vlieg op de muur waarnam. 'Ik lijk m'n vader wel.' De twee tafelgenoten vielen heel even stil, keken mij half aan, lachten kort (beleefdheidslachje, wedden!) en gingen weer verder met hun leven. Logisch ook. Want om nou een heel verhaal af te gaan steken over messen, fruit, de manier van het eten van fruit, zo in plakjes direct naar je mond vanaf het mes, het daartoe vinden van de juiste verhouding tussen fruit en mes, mwah, dat is ook weer zowat. Dat wil je niemand aandoen. Waarvan akte.

#waanvandedag #lunch #websites #domeinnamen #werk

Tegen de gebruikelijk patronen van deze freelanceflexiplexidude in, werkte ik mezelf vanavond met schuimbekkend schoonmaakgerei door de boekhandel. Althans, daar waar ik was gebleven. Ik heb namelijk een mooi schema wat ik wekelijks bijhoud. Zo kan ik zelf zien waar ik verder moet met mijn leven en zien anderen waar het tragisch eindigde, mocht ik ooit niet meer in staat zijn tot periodiek onderhoud. Handig hoor.

Ik heb de collega's net na zessen vriendelijk uitgezwaaid en kon aldus mijn schromelijk overdreven gang gaan. Collega Jan was de laatste die ik een fijne avond en vooral alvast een veilige jaarwisseling wenste. Hij stond helemaal klaar voor zijn fietstocht van twee uur huiswaarts, naar daar waar je boven Amsterdam ook nog allerlei menselijke uitstulpingen hebt. Een stevige onderneming waar ik veel respect voor heb. Doe het maar na, na jaren dienstverband als oudere jongere van ergens rond de 60 en na een werkdag van 9 uur. Hij wenste mij zo ongeveer hetzelfde en vooral het veiligheidsaspect van ons afscheid werd nog eens onderstreept met de woorden ik zie je graag weer heelhuids terug, vrijdag. Dat is lief. Omdat ik natuurlijk de stilte niet kan laten voor wat ie is, gaf ik hem nog een knikje mee voor onderweg en met mijn woorden dat we dat dan maar moesten afspreken was ie weg. De kou en het donker in, een zuidwesten wind trotserend.

Ik deed de deur op slot en liep de trap af om de spullen te pakken. Tenminste, dat was het idee. De derde tree van onderen haakte mij pootje en daar lag ik. Boink. Au. Fuk. Die trap loop ik inmiddels al een jaartje of wat op en af. Het is een gammel ding, los in de vel, brak. Steil ook. Eigenlijk gewoon zoals ze zijn in die oude panden van ergens net na de laatste ijstijd. Niks bijzonders dus. Maar ja, mijn motoriek stamt zo ongeveer van rond de tijd dat dat hele woord nog niet bestond. Het is dan ook niet de eerste keer dat ik van een trap flikker of gewoon ergens tegenaan loop of mij vol gas stoot tegen wat er altijd al stond. En het zal vast de laatste niet zijn. Wat deze trap betreft was het de tweede keer. Het verschil met de vorige buiteling was dat ik nu geen twee meter lange ladder droeg, dus dat geeft de val-reflex iets meer armslag. Niet dat het uitmaakt, want ik val achterover, treden in mijn rug, armen en ellebogen gezellig schavend. Motoriek dus.

Ach, ik heb het overleefd. Net als alle keren die nog komen gaan, wedden? Maar wennen doet het stiekem toch niet. Jammer. Het voordeel is dat ik de rest van de avond steunend en kreunend zielig kan doen en met een beetje mazzel morgen ook. Vrouwlief zal me dan meewarig aankijken en af en toe een belangstellende vraag stellen. Ze weet na ruim 6,5 jaar wel dat deze tere boy heel semi-stoer het liefst doet alsof er verder niets aan de hand is, behalve wanneer hij om aandacht verlegen zit. Mooi hoor, de liefde.

Dus dat. Leuk verhaaltje. In ieder geval beter dan wat ik eigenlijk in petto had. Een enorme klaagzang over vuurwerk, de miljarden die wederom zomaar de fik in gaan, de ongelukken, verzekeringspolissen en verwante maffia, met als toegift de hypocriete nieuwjaarswensen met woorden als gezond en gelukkig, terwijl de zoveelste ecoramp zich al knallend voltrekt en we dansend en feestend naar de tering gaan. Dan is zo'n trappartijtje een welkome afleiding, niet dan?

Nou, hou het veilig, doe ramen en deuren dicht en sluit het jaar maar liefdevol met elkaar af. Dikke kus.

#waanvandedag #oudennieuw #vuurwerk #werk #freelance #collega

Dit vind ik nou fijn. Deze kou. Fris, weinig wind, strakblauwe lucht. Zelfs wanneer ik door de smerige bende die zich stad noemt fietst, voel ik mij gezond. Moet niet gekker worden.

Weer binnen kijk ik uit het raam en zie de rookpluimen opstijgen uit de kleine schoorstenen van het woningengebouw direct aan de overkant. Schoorstenen, ach, als je het zo kunt noemen. Het zijn meer uitlaatpijpen. De bruinige rook sliert door de lucht, het koele blauw doorkruist met witte strepen van overvliegend volk in stalen buizen met vleugels. Metalen dakgoten steken fel af in de lage winterzon.

Het werk is gedaan, boodschappen in huis, huis opgeruimd. Na twee dagen zondag onder valse voorwendselen kan ik mezelf niet langer bedwingen. Vrouwlief stuurde ik twee uur geleden met mijn uiteindelijk toch zure kop naar buiten, dat was beter voor iedereen. Dan kon ik mijn huishoudelijke gang gaan en zij zou dan vanavond met een ik ben toch nog even lekker buiten geweest-gevoel naast mij op de bank ploffen. Hoewel, ze gaat vanavond op speciaal verzoek een taart bakken voor aanstaande zondag, dus dat moet eerst.

Inmiddels is ze gelukkig weer thuis. Te lang halve smart is ook geen feest. Het werd een kort bezoek aan de exposities in Huis Marseille. Die waren niet heel geweldig, maar desondanks heeft ze toch een mooi fotoboek gescoord dat overigens helemaal niets met de tentoonstellingen van nu heeft te maken. Vandaar ook die onweerstaanbare meeneemprijs, denk ik. Hoe dan ook, het ziet er indrukwekkend uit. Foto's van verschillende kunstfotografen die een indruk geven van de Apartheid en daarna. Zo zie je maar, zij bezoekt, ik houd huis en samen delen we aan het eind van de middag toch weer iets moois.

Het huis ruikt nu naar koffie. Zeer ongebruikelijk op dit tijdstip. Maar het past bij een dag die overhoop ligt door onze vreemde samenloop van agenda's vandaag. De taart is in voorbereiding, daar past wel een beker zwart goud en een lekker moppie muziek bij.

#taart #koffie #museum #werk #waanvandedag #keuvelen

De regen buigt zich kleurrijk over de driftig trappende fietser die zich op het ultrasmalle dijkje tussen vrachtschepen en waterige hoenen naar huis haast. Met een beetje mazzel blijft hij droog en is de ochtend weer mooi geweest.

Maandagmorgen, de uren die altijd weer voorbij zijn voor je het weet. Een diffusie van scriptiebegeleiding en gewoon gezellig het lijden van het leven en waar je zou willen worden begraven bespreken. En dan daarna nog even snel langs de supermarkt op de hoek met weids uitzicht over het water dat zoetjesaan verdwijnt; vervangen door hopen opgespoten zand waar straks nog meer huizen, recreatie en bedrijvigheid op gaan komen.

De wind is nog mild, de verregende boog plonst zonder geluid in het water van het kanaal. De regensluiers dienen als een wasstraat voor vliegtuigen die zonder overdrijven iedere dertig seconden het holle schip ingaan. Wolken als watten poetsen de verziekte lucht die zij achterlaten gedachteloos op.

Je zou er zowat dichterlijk van worden. Maar niet voordat alles zonder striemende druppels naar twee hoog straatkant is gezeuld. Jas uit, schoenen uit en dan met fruit en een broodje op de bank. Een boek en daarna de dagelijkse mails wat aandacht geven.

Inmiddels plenst het zonovergoten pijpenstelen.

#waanvandedag #proza #vervuiling #werk

Ik had even tijd nodig om bij te komen van een warm afscheid van mijn lieve collega's bij de bieb. Ja, echt hoor. Afgelopen woensdag. OBA IJburg. Een mooie en bijzondere avond op de plek waar ik de afgelopen anderhalf jaar mijn meeste uren doorbracht als uitzendkracht. Tussendoor mocht ik in Diemen en op Waterlandplein (Waterlandersplein voor intimi) ook nog wat energie kwijt. Met net zoveel plezier overigens, maar dan anders. Zoals iedere plek haar charme heeft.

Zowat het hele team was aanwezig en ze hadden ook nog de net zo lieve woensdagvrijwilliger en haar man zo gek gekregen om ons te verwennen met huisgemaakte Afghaanse gerechten. Liefdevol vers, ik zeg je. Oké, hier en daar hadden we zelf ook nog de oer-Nederlandse bakjes met supermarktsmeersels, stokbrood en rauwe kost over de tafel verdeeld. Noem het gerust een culinaire cultuurclash, maar dan van de meest vrolijke soort. Overigens geheel ontclasht door de zoete eindronde van eveneens met liefde huisgemaakte vegan-taart en 'dadeldrolletjes'. Je snapt, de buikjes waren rond toen we rond half tien de deur achter ons dichttrokken.

Nah, er was nog veel meer. Ik ben overladen met lieve woorden en zachte blikken. Thuis las ik de kaart waarin iedereen wat had geschreven. Hou het dan maar eens droog. Niet dus. In de keuken staat mijn kakelnieuwe reisbestendige thermosfles te shinen, ongeduldig wachtend op het eerste uitje. En er schijnt nòg een cadeautje onderweg te zijn. Gek van nieuwsgierigheid dus, u snapt dat als geen ander.

In de nacht volgend op deze intense avond deed ik de hele avond nog maar een paar keer over. Van slapen kwam niet veel. Wat geen ramp was, want de volgende ochtend zou ik opnieuw twee van mijn schatten op IJburg zien. Want ja, het vrijwilligerswerk gaat gelukkig gewoon door met alle blijdschap die daar dan weer bijhoort, ondanks de kleine oogjes die wij allemaal bleken te hebben. Ach ja, gevoelige mensjes die dol zijn op elkaar, dan krijg je dat.

Over meevallers gesproken: op die mistig optrekkende donderdagochtend zag ik de man zomaar op een bankje zitten. Gewoon op de dijk. Ik zag hem, knikte in het voorbijgaan en hij keek naar mij. Zelfde grimas, zelfde grijze kop. Alsof er geen weken tussen hadden gezeten.

Dus nou, mij geheel bewust van deze wolk van vreugde en jubelstemming – en de onvermijdelijke donder die ook wel weer zal volgen – zweef ik nog even de dagen door. Kijk, daar ga ik.

#afscheid #collegas #werk #oba #uitzendbureau #waanvandedag #vrijwilligerswerk

Nog even snel voordat ik zo weer een poging ga wagen mijn leenboekencollega's te verblijden en opnieuw enige orde in de prettige chaos van de bieb ga scheppen. Wat dat betreft kan ik mij dus een Schepper noemen. Ik ben een god die orde creëert. Slechts tijdelijk, mind you, want zodra de mensjes al die pracht zien, dan willen ze maar één ding: wanorde! destructie! chaos! godverdegodver en snel een beetje!

Mooi toch hoe mijn onschuldige werk zo heerlijk parallel loopt met het mensdom an sich. Je moet het willen zien. Of gewoon niet anders kunnen. En dat laatste is een vloek. So be it.

Net als de zeven piemels die op de muur zijn gekrijt in de gemeenschappelijke entree van ons appartementencomplex. Zeven pikken die de suggestie wekken eeuwig stram te zijn en niets anders meer kunnen dan in hun lullige erecte toestand de nietsvermoedende bewoner te voorzien van die ene boodschap: u bent slecht spuitgast en wij waken met ons fallus-alziend oog over de postvakjes. At your service. (Waarom moet ik bij het zien van die gekrijtstreepte eikels denken aan Pim zaliger?)

Vooruit met de geit. De sop is de kool tenslotte niet waard als ik nu niet subiet maak dat ik de twee bruggen door wind en weerzin trotseer. Op naar noord, boekenopruimman to the rescue!

#bibliotheek #werk #krijt #vandalisme