Trekschuit
Het fenomeen wegtrekkertje kent u allen vast wel. Dat je op de bank, in de trein of waar dan ook denkt 'zo, heel even een minuutje m'n oogjes toe' en dat je dan een minuut of tien, vijftien later opschrikt. Had ik net dus, vlak voordat ik hier terecht kwam.
Dat komt omdat ik vannacht dacht dat het vanochtend was. Ja, da's gek hè? Ik word al jaren iedere nacht ergens tussen vier en vijf wakker. Meestal helemaal hyper en dan valt het opnieuw in slaap vallen niet mee. Vaak gaat er een gezellige nare droom aan vooraf. Als ik dan wakker word, dan voelt het alsof ik in moordend tempo twintig bakken koffie achterover heb geslagen. Helemaal opgefokt, trillen en para. (Hoewel ik niet weet hoe dat is, twintig bakken koffie. Waarschijnlijk maar goed ook.)
Hoe dan ook, ik word dan dus leuk tuuttuutboingboingpeppienkokkie wakker. Hoewel het vaak afwisselt. Misselijkheid is ook een dingetje. Het een of het ander, maakt allemaal niet uit, punt is: ik word wakker. Nou, dat is dus niet echt een feest. Uiteindelijk duurt het een half uurtje of zoiets en dan val ik weer in slaap. Dan begint het feestelijk dromen weer. Tot de wekker gaat en dan ben ik nogal naar de klote. Is niet anders, ik weet niet meer beter. Uiteindelijk gaat de dag ook weer voorbij, weet je.
Maar vannacht was ik ervan overtuigd dat ik net voor de wekker wakker was geworden. Op zich een blijde boodschap. En ik deed dan ook erg mijn best om echt goed wakker te worden; fris, fruitig, dat soort ongein. Heel irritant als de rest van mijn lichaampje dan niet mee wil doen. Hallo daar, goedemorgentjes, oogjes open, armpjes bewegen, rekken, strekken en lekker energiek de ochtend kapot schoppen, joehoe! Tja, toen keek ik met mijn overjarige kop op de wekker en verdomd: half vijf. Nah, dat was toch een teleurstelling, terwijl het volledig op schema was. Raar ook. Dat je dus iets helemaal volgens verwachting doet en dat het dan toch erg tegenvalt. Soms is dat hele wakker worden net het echte leven.