Het fenomeen wegtrekkertje kent u allen vast wel. Dat je op de bank, in de trein of waar dan ook denkt 'zo, heel even een minuutje m'n oogjes toe' en dat je dan een minuut of tien, vijftien later opschrikt. Had ik net dus, vlak voordat ik hier terecht kwam.

Dat komt omdat ik vannacht dacht dat het vanochtend was. Ja, da's gek hè? Ik word al jaren iedere nacht ergens tussen vier en vijf wakker. Meestal helemaal hyper en dan valt het opnieuw in slaap vallen niet mee. Vaak gaat er een gezellige nare droom aan vooraf. Als ik dan wakker word, dan voelt het alsof ik in moordend tempo twintig bakken koffie achterover heb geslagen. Helemaal opgefokt, trillen en para. (Hoewel ik niet weet hoe dat is, twintig bakken koffie. Waarschijnlijk maar goed ook.)

Hoe dan ook, ik word dan dus leuk tuuttuutboingboingpeppienkokkie wakker. Hoewel het vaak afwisselt. Misselijkheid is ook een dingetje. Het een of het ander, maakt allemaal niet uit, punt is: ik word wakker. Nou, dat is dus niet echt een feest. Uiteindelijk duurt het een half uurtje of zoiets en dan val ik weer in slaap. Dan begint het feestelijk dromen weer. Tot de wekker gaat en dan ben ik nogal naar de klote. Is niet anders, ik weet niet meer beter. Uiteindelijk gaat de dag ook weer voorbij, weet je.

Maar vannacht was ik ervan overtuigd dat ik net voor de wekker wakker was geworden. Op zich een blijde boodschap. En ik deed dan ook erg mijn best om echt goed wakker te worden; fris, fruitig, dat soort ongein. Heel irritant als de rest van mijn lichaampje dan niet mee wil doen. Hallo daar, goedemorgentjes, oogjes open, armpjes bewegen, rekken, strekken en lekker energiek de ochtend kapot schoppen, joehoe! Tja, toen keek ik met mijn overjarige kop op de wekker en verdomd: half vijf. Nah, dat was toch een teleurstelling, terwijl het volledig op schema was. Raar ook. Dat je dus iets helemaal volgens verwachting doet en dat het dan toch erg tegenvalt. Soms is dat hele wakker worden net het echte leven.

#waanvandedag #slapen #nacht #wakker #wekker #nachtrust

Ik schreeuwde het uit, nee, ik brulde, ik ontplofte zowat van woede. De frustratie, de onmacht, de woede en de wanhoop. Mijn dochter leek het vooral übergênant te vinden en bekeek het tafereel onderkoeld van een klein afstandje. Totdat ze door twee douaniers bij haar armen werd gepakt en weggetrokken. Ze keek om, naar mij en ze huilde zonder tranen, geluidloos. Godverdomme! Ze werd mij gewoon afgenomen en ergens naartoe gebracht waarvan ik, en zij, geen idee hadden waarheen! Alleen maar omdat het briefje met daarop de toestemming van haar moeder dat ik met haar naar het buitenland mocht reizen niet werd vertrouwd. Oké, het zag er ook niet heel mooi uit, niet erg officieel. Het was met de hand geschreven met bovenaan nog een extra velletje, half gescheurd en vastgeniet. Ik had het officiële rijksdocument wel, maar wist niet meer waar. Ergens online, in de cloud, maar welke? En de wolken dreven steeds weer weg als ik ze van dichtbij wilde bekijken.

Later, met jou, in de loeihete stad met haar kleine, smalle straten met vrolijk uitziende winkels, keek ik steeds weer omhoog. De lucht strakblauw, doorkruist met vliegtuigen en witte zeppelins in de vorm van bommen. Ik zag het allemaal gebeuren: de ene botste op de andere, een enorme ontploffing en ook al wilde ik wegrennen, het ging niet. Als een konijn gevangen in de koplampen moest ik blijven kijken. Tegelijk verwonderde ik me over de kalmte van de mensen hier in de straten. Ze keken wel even omhoog, haalden hun schouders op en liepen door terwijl er een regen van witte stofkorrels op de stad neerdaalde. Gif, ik wist het zeker. Maar niemand raakte in paniek. De gelatenheid was verstikkend en ik begon weer te schreeuwen, te roepen en om me heen te slaan, steeds wilder en harder schreeuwend terwijl mijn keel verschroeide en mijn tong dikker en droger werd.

En toen, daarna, was er niets. Niets dan ijle, schrale lucht.

#dromen #proza #nacht