Vezelrijk
We zijn er allemaal groot mee geworden. Wachten op monteurs. Een tijdslot van 4 uur. Tussen acht en twaalf. In mijn geval betekent dat allesbehalve relaxt wachten tot ze er zijn. Elk geluid dat vanaf de straat mijn oortjes streelt doet mij opstaan en door onze reep tussen het raamplakplastic gluren. Ja, ik ben zo'n buurman die om de haverklap de boel checkt, elk gerucht. En dat zijn er nogal wat. Het is hier wat je noemt een levendige toestand. Bestelbusje hier, brommertje daar, veegwagen zus, brandweerwagen zo. Bouwput en echoën maar.
Inmiddels is het duo inclusief mijnwerkerslamp gearriveerd, lopen ze de trap op en weer af, heeft er eentje een stevige en natte rokershoest, hijgen en puffen ze wat af en kleden de gele hesjes goed af. Alles voor het ultieme doel: glasvezelinternet. Voor een zenuwpees als ik moet je er wat voor over hebben. Vezelrijke spanning, zeg maar.
Vroeger, toen bood ik deze noeste werkers nog koffie en koek aan. Dat doe ik niet meer, ik ben een hork geworden, zelfbehoud tot kunst verheven. In plaats daarvan versla ik aan onze tafel van 1 bij 1 het hele gebeuren via de u bekende weg. Nu maar hopen dat ze me niet vragen om het toilet te mogen gebruiken. Dan moet ik helaas nee zeggen. Met als ultiem excuus ja nou, met die corona enzo, nee, liever niet, sorry. Ik heb het regeltje al sinds ruim voor acht uur vanochtend in mijn hoofd zitten.
Aan het gehijg en gepuf te horen zit het er bijna op en kan ik weer door met mijn leven dat bol staat van fouten en zonden. Net een mens. Daarom, van een totaal en geheel andere orde, de nagelnieuwe video van The Weak And The Strong: My Only Sin. Geen makkelijke kost, u weet. Sterkte alvast. Welkom in mijn binnenwereld.