Nog even voortboorduren op wat ik gisteren schreef over ons optreden morgen bij 44 Next Door. En dan specifiek de aankleding van de ruimte. We zagen net wat foto's voorbijkomen en het ziet er op z'n minst duizelingwekkend betoverend uit. Hier alvast een voorproefje.
Wil je meer zien van de wondere wereld die we morgen betreden, volg dan het witte konijn, of nou ja, deze link.
24 juli, 20.00 uur MANKES @ 44 Next Door live stream
We zijn er allemaal groot mee geworden. Wachten op monteurs. Een tijdslot van 4 uur. Tussen acht en twaalf. In mijn geval betekent dat allesbehalve relaxt wachten tot ze er zijn. Elk geluid dat vanaf de straat mijn oortjes streelt doet mij opstaan en door onze reep tussen het raamplakplastic gluren. Ja, ik ben zo'n buurman die om de haverklap de boel checkt, elk gerucht. En dat zijn er nogal wat. Het is hier wat je noemt een levendige toestand. Bestelbusje hier, brommertje daar, veegwagen zus, brandweerwagen zo. Bouwput en echoën maar.
Inmiddels is het duo inclusief mijnwerkerslamp gearriveerd, lopen ze de trap op en weer af, heeft er eentje een stevige en natte rokershoest, hijgen en puffen ze wat af en kleden de gele hesjes goed af. Alles voor het ultieme doel: glasvezelinternet. Voor een zenuwpees als ik moet je er wat voor over hebben. Vezelrijke spanning, zeg maar.
Vroeger, toen bood ik deze noeste werkers nog koffie en koek aan. Dat doe ik niet meer, ik ben een hork geworden, zelfbehoud tot kunst verheven. In plaats daarvan versla ik aan onze tafel van 1 bij 1 het hele gebeuren via de u bekende weg. Nu maar hopen dat ze me niet vragen om het toilet te mogen gebruiken. Dan moet ik helaas nee zeggen. Met als ultiem excuus ja nou, met die corona enzo, nee, liever niet, sorry. Ik heb het regeltje al sinds ruim voor acht uur vanochtend in mijn hoofd zitten.
Aan het gehijg en gepuf te horen zit het er bijna op en kan ik weer door met mijn leven dat bol staat van fouten en zonden. Net een mens. Daarom, van een totaal en geheel andere orde, de nagelnieuwe video van The Weak And The Strong: My Only Sin. Geen makkelijke kost, u weet. Sterkte alvast. Welkom in mijn binnenwereld.
Ja, maar luister, iederéén kan het wel. Je moet alleen je hoofd ertoe zetten. Aldus de jogger in spandex outfit. Tijdens het rennen even met je collega's sparren. Heerlijk toch. En nee, geen probleem, ren mij maar zowat ondersteboven terwijl je gelijk even je kekke fitbit checkt. Snap ik toch, de schema's zijn onverbiddelijk, je moet door met je targets, doelen, stippen op de horizontale zeshoekige doos. Uiteindelijk kun je rennen wat je wilt, je weet wie het laatst lacht (en hij sleep de zeis met een vilein lachje).
Natuurlijk floot ik spontaan daarna de traditional Run On (ook wel bekend onder de andere titel god's gonna cut you down) voor mij uit. De ultieme versie vind ik die door onze enige echt Jantje Contant, alias Johnny Cash, is uitgevoerd. Weet je wat, ik deel 'm gewoon. Verder heb ik toch niet heel veel te kwekken. Zien we morgen of daarna wel weer verder.
Normaal mijd ik door de regen lopen of fietsen als de pest. Maar gisteren wandelde ik met veel plezier een klein uurtje door het park. De regendruppels waren dik, maar met weinig. Of, met een beetje kromme fantasie, zoals ze bij Sparta zingen: we zijn met weinig, maar gek!
Het park blijkt een enorme puinhoop. De gevolgen van picknick en barbecue, rondjes renners en door waanzin gedreven push-uppers. Opruimen is niet het sterkste punt der mensjes. Het zij zo. Deze keer zucht ik, voel mijn gal opborrelen, haal mijn schouders op en adem lang uit. Ondanks de zooi regent het nu een oase van rust. De vogels lekker druk, de eenden dobberen wat rond of zitten aanstellerig ineengedoken aan de kant. Meeuwen chillen 'm hard op de paaltjes die uit het water van Benedendiep steken. De stevige regendruppels lessen de ergste dorst van de bovenste bladeren. Alles daaronder moet nog even geduld hebben net als de kurkdroge grond. Al zal dat nu, een dag en buien later, inmiddels wel anders zijn. Het lawaai van de stad dat de afgelopen weken weer steeds meer aanzwelt lijkt tijdens de wandeling verder weg dan anders, alleen dat is al een feest. Al met al liet ik mij prikkelen door de artificiële natuur.
's Middags bakten we ze bruin. Veganistische brownies. Ze waren (en zijn) goddelijk. Ongetwijfeld door het magische ingrediënt vriendschap dat er door onze lieve vriendin aan is toegevoegd. Het was een middag zoals ik de middagen graag heb. Goed gezelschap, praten, lachen, muziek. En een baksel als kers op de taart.
Tussen de ochtend en de middag wachtte nog iets moois. Ons was namelijk al verteld dat er op dinsdagmiddag door een warmbloedige fan een prachtige bos bloemen en een kaart waren afgegeven in de boekhandel. Logisch, als je allebei met regelmaat tussen die boeken ronddoolt dan is het niet raar dat onze fans ook daar opduiken. Het zijn nu eenmaal slimme mensen, stuk voor stuk (ik houd graag iedereen te vriend, of ligt het er nu te dik bovenop?). Hoe dan ook, we moesten geduld hebben, want pas gisteren was het weer boekhandeltijd. En zo kwam de vrouw met de S. gisteren met een weelderige bos bloemen en een kaart vol warme woorden thuis. Over kersen en taart gesproken.
Of het allemaal nog niet genoeg was, ik geef de schuld aan de adrenaline, speelden we voor de bezoekende vriendin nog voor het bakken aanving een nummer in aanbouw. Inderdaad, het moet allemaal niet gekker worden.
Hoogste tijd om af te sluiten met de woorden uit de tekst van Anne Clark: it rains even harder now (Our Darkness).
#waanvandedag #mankes #muziek #video #anneclark #sparta #vriendschap #100DaysToOffload
Het zal niemand die enigszins een schuin oog op het nieuws houdt zijn ontgaan: ter ere van mijn opa's verjaardag werd er een tijdje terug door wat ongenode gasten letterlijk met vuurwerk gesmeten in Rotterdam. De gevolgen waren nogal onfeestelijk en opa heeft er tot aan zijn dood een op z'n minst grimmige herinnering aan overgehouden.
Wat velen onder u ook allang weten is dat ik er ooit een gedicht over schreef, althans, erover is niet helemaal waar en inspiratie is tegelijk een groot woord. Hoe dan ook, fictie en werkelijkheid lopen zoals dat dan gaat door elkaar. Door mijn partner in de edele kunsten werd er een kekke video bij gemaakt: Blakermat heet dit kleinood. Ik dacht bij mezelf, laat ik er voor de gein nog eens wat aandacht aan geven. Aangezien we alweer voor de tachtigste keer stilstaan bij het harteloze fenomeen.
Voor de rest blijf ik mij verbazen over van alles en nog wat. Toch bespaar ik u nu die treurige details, het meeste is u wel bekend. Ik had nog wel een wilde gedachte over het OV en dat soort dingen waar je toch iets mee moet. Ik bedoel, het is voor een autopartij als de VVD natuurlijk een zalig idee dat er straks lekker veel autootjes op de weg zijn en dat weer prachtige drogredenen zijn voor meer asfalt en hogere snelheden of stevige subsidies voor de autoindustrie.
Maar, zo hoeft het niet te gaan. Er zijn talloze deelauto-bedrijven. Bijvoorbeeld GreenWheels, dat zelfs nauw samenwerkt met NS. Waarom niet die (h)uurtarieven en kilometerprijzen de komende maanden flink naar beneden bijstellen? Zo maken meer mensen gebruik van (elektrische) auto's die anders stilstaan en gaan minder mensen met het OV. Mensen met een OV-abonnement krijgen nog eens een bonuskorting. Werk het maar netjes uit, zou ik zeggen. Dat kunnen anderen veel beter dan ik. Het idee lijkt mij prima in ieder geval. Ondertussen een mooi plan uitwerken over autorijden in de toekomst. Uitsluitend elektrisch bijvoorbeeld. En alleen in combinatie met een blijvend verlaagde snelheid van 100 kilometer per uur. Dan gaat op den duur het opgefokte leven er ineens anders uitzien. Ik stel mij ook zo voor dat er op de huidige rails veel langere treinen kunnen rijden, met een- of tweepersoonswagons. Geef tegelijk nog wat extra aandacht aan snelfietspaden, maak elektrische fietsen (pedelecs!) goedkoper en denk ook voor de gein eens na over hoe de zichzelf consumerende consumptiemaatschappij in z'n geheel een paar tandjes minder kan (liefst een heel gebit). Want dat is het ultieme toverwoord: minder. Daar wordt zelfs Geertje W. blij van, zolang je hem in een zekere waan laat. Maar echt. Het is de enige manier, minder. Alles en overal, veel minder, zuiniger, bewuster. Anders staat en ligt de planeet straks vol windmolens en zonneparken. Is niet te doen. Groei moet in de ban. Krimp is het nieuwe normaal. Oh, en vanzelfsprekend een dik vet einde aan de ziekmakende, allesverslindende vleesindustrie met al haar leed voor mens en dier. Zo. Voor nu even genoeg positieve prikkels.
#waanvandedag #rotterdam #blakermat #video #gedicht #ov #krimp #economie #deelauto #wwII #100DaysToOffload
Vandaag een schandalig zelfpromotiepraatje. Nou, niet echt alleen voor mezelf, ook voor mijn partner in crime. Gedeelde smart is helende smart, zoals ze niet zeggen. En waarom dan al die borstklopperij? Simpel, wij zijn goddelijk goed bezig. Een kraakverse video bijvoorbeeld. Of neem de fonkelnieuwe nieuwsvlieger en vanmiddag ook nog een telefonisch interview. Hallo, doe even chill!
Beginnen bij het begin. Wij scheppen wat af zo samen. In de afgelopen jaren hebben we onze bescheiden bijdrage geleverd aan de kunsten. Muziek, optredens door Europa, video's, beeld- en schrijfwerk. Onze meest recente creatie kon dan ook niets anders zijn dan een video bij het nummer 'I Am God'.
In de nieuwsvlieger (om onduidelijke redenen ooit voor die term gekozen, vaag staat mij het beeld bij van een flyer die gericht wordt uitgedeeld) gaan we er een toefje verder op in en lees je nog veel meer interessants. Zoals wat wij onder andere hebben gelezen en graag met je delen.
Straks rond kwart over een (13.15 uur) een telefonisch interview in het muziekprogramma 'Zwaardvis' bij Radio Capelle. Meeluisteren kan gewoon online: via de webplayer bovenaan hun website.
Alvast veel plezier met al dit moois in bange dagen.
Ik wil natuurlijk niet teveel teleurstellen, maar ik deel het toch maar even: feestjes hoeven voor mij meestal niet zo. Daarom had ik het vandaag een beetje zwaar.
Normaal wordt dat hele Oranjegebeuren pas ergens in Watergraafsmeer voelbaar. Dan kiezen we daar vrijwillig voor. Lopen we een rondje langs alles wat ze daar als oude meuk zien, maar voor een beetje bewoner in onze wijk zowat goud waard is. Doorgaans is het hier een stille boel met kleedjes en rommel. Behalve op de reguliere dagen, maar dat is gewoon de norm alhier. Je flikkert alles wat je niet nodig hebt op straat, ergens in de betrekkelijke omgeving van een vuilcontainer. Dan is er altijd wel iemand die er alsnog iets mee kan, of helemaal niet. Dan is het hopen op een bezoekje van de ontgoochelde straatvegers.
Het was dus vanochtend even schrikken toen er vanaf een uur of elf ineens vanuit onze geliefde binnentuin een heel yuppenfeest losbarstte. Wat een kabaal! Stond wit en volgevreten Nederland (gentrificatie, u weet wel) vanaf een balkon te gillen en roepen. Soms leek het op zingen compleet met een slecht getrompetterd (speel het dan gewoon niet! ja, jij met je droeftoeter) Wilhelmus, balkonbingo, volksgeblèr onder het mom van karaoke en om het leuk af te sluiten een heuse dj met snijdend harde house. Wat een hel – het woordje zit tenslotte niet voor niets verstopt in het volksriedeltje.
Gelukkig hebben wij wèl iets nuttigs met ons troebele leven gedaan. De gordijnen dicht, spot aan, videocamera erbij en huppekee, de beelden voor een verse MANKES-video geschoten. Daarna een korte wandeling, even dreinen langs de waterkant, weer thuis een begin gemaakt met onze vijfdaagse programmeercursus en tussendoor een beetje aan een eventuele nieuwe website rommelen voor hetzelfde muzikale project; onze eigen republiek. Je moet toch wat op zo'n woningsdag.
#koningsdag #woningsdag #website #muziek #video #waanvandedag #republiek
Hoeveel afwisseling kan een mens aan? Geen idee. Maar veel. Dat wel. De ochtend begon met het heilzame monotone gebulder en geloei van zo'n kraanwagen met een bak. Iets verderop in de straat worden de kozijnen eruit gesloopt en vervangen. Tenminste, dat laatste lijkt mij een redelijk logisch vervolg. Het gesjees van die dieselmotor op wielen duurde een paar uurtjes. Morgen zal de ellende wel worden hervat.
Het was net relatief stil in onze stadse doodlopende straatbende toen er blijkbaar weer een zoveelste noodgeval was in de zorginstelling aan de andere kant van de straat. Twee ambulances, een politieauto en een brandweerwagen jankten gezellig door de straten.
Wij hadden inmiddels ons ontbijt op en waren klaar voor onze tweede filmdag. Die klus zouden we namelijk hier thuis kunnen klaren. De boel een beetje verschuiven en ons riante eenkamerwoninkje werd zomaar ineens een filmstudio. Dankzij de spoedcursus Creatief met Eyeliner van de deerne alhier stonden we even later voor de camera alsof het maar de normaalste zaak van de wereld is.
Ondertussen kwamen de glazenwassers nog even de raampjes zemen, belden ze bij de verkeerde aan (bij ons) met de mededeling om het raam dicht te doen, weten de buurkindertjes aan de overkant nog steeds niet hoe de intercom werkt, behalve dat ze donders goed weten dat je een rukirritante feedback krijgt als je de hoorn net voor de speaker houdt en ondertussen maar door dat ding heen krijsen. De hele straat geniet mee. Uit pure frustratie ben ik op het balkon gaan staan en deed mijn impressie van een uit de kluiten gewassen haan na. Dat hielp. Even.
Na onze filmsessie hebben we de dag in stijl afgesloten door op onze fietsjes te stappen en koers te zetten naar de hel der hellen: IKEA. Waarom ook niet? Het is een half uurtje trappen, maar dan kan de pret niet meer worden gedrukt. Eerst moed ingedronken met een brak kopje gratis koffie en een bescheiden puntje taart om de dappere strijders wat aan te sterken van de vermoeiende tocht. Daarna ons zo min mogelijk laten afleiden door al het consumerende geneuzel en de marketingverantwoorde uitstallingen. We hadden een lijstje en daar hielden we ons aan. Dat is knap, zeg nou zelf?
Volledig overprikkeld, maar toch min of meer voldaan ploften we, weer thuis, op de bank. Thee en droge crackers. Verwennen is voor watjes.
Nou, dat wordt spierpijn morgen. En overmorgen. Als je op de leeftijd bent dat je lijfje na jaren van arbeidsintensief en mentaal rekbaar uitwonen de nodige haperingen heeft en je dan doodleuk en gezellig een dag lang gaat lopen sjouwen en slepen, sleuren en pleuren, ja, dan vraag je om stramme dagen. Eigen bult, dikke schuld.
Maar, lieve lezers, zonder verder te klagen en zeuren: het is voor een goed doel. We zijn begonnen met de opname van een nieuwe videoclip. Het kost als kunstige doe-het-zelvers wat voorbereiding, planning en gedoe, maar dan kun je uiteindelijk echt aan de slag.
Op moment van schrijven zit vrouwlief de beelden alvast op waarde te schatten en de schat doet dat met een dikke glimlach. Nou, dan weet je dat het dik in orde is. Ik moet toegeven, het was ook een prima en productief dagje en het resultaat is oprecht veelbelovend. Komende week gaan we verder; mijn zielige lichaampje heeft het ergste vandaag te verduren gehad, dus ik kijk er met frisse zin naar uit. Hiephoi en in de gloria!
