Buigzaam
Een diepe buiging voor de demonstranten over de hele wereld. Zij laten zien dat je geen afstand moet willen nemen van ongelijkheid in welke vorm dan ook. Hier in huize ego echo hebben we overwogen om ook naar de Dam te gaan, maar mensenmassa's zijn geen hobby van ons. Ook niet als er onverhoopt wel anderhalve meter afstand tussen de individuen zit. Daarom spraken we erover, lazen we de berichten en dachten we aan de mensen die elke dag opnieuw de confrontatie aan moeten gaan met de vooroordelen. Of het nu om kleur, ras, gender, seksuele voorkeur, sociale klasse, rijk of arm, geloof of ongeloof gaat. Een trieste opsomming die de lading niet eens dekt.
Los van al deze gekte was er vandaag (gisteren, want de klok is inmiddels over het nulpunt heen) ook reden tot een klein feest. Vriend Bas vierde zijn verjaardag. Ook hier liet ik verstek gaan, maar een felicitatie maakt veel goed.
Ik ga heel even terug in de tijd, begin deze eeuw, toen wij elkaar leerden kennen. Eerst als collega's. Bas was mijn steun en toeverlaat wanneer ik weer eens iets over het hoofd zag bij het oplossen van een halsstarrig ict-probleem: 'Er zijn altijd minstens tien mogelijke oplossingen. Heb je ze echt allemaal geprobeerd? Ja? Dan zou het wel eens de elfde kunnen zijn.' Dan glimlachte hij even, overzag de rampspoed met zijn ruim twee meter en knikte mij desondanks bemoedigend toe. Om dan na een tijdje mijn ploeteren te verlichten door alsnog met een panklare solutie te komen. Meestal was het iets als een stekker die ergens in moest. Of stiekem toch een software-update die hij via-via ergens had weten te downloaden. En legaal hè, altijd volledig legaal.
Later deelden we onze frustratie des levens, werk, collega's, blikken van verstandhouding. En allebei een lichaam dat willekeurig vierentwintig uur per dag pijnprikkels afvuurt. Ieder voor zich en soms samen op zoek naar een wondermiddel of op z'n minst elkaars begrip. Tot op de dag van vandaag is daar nog altijd geen passende update voor gevonden, die komt er ook niet. Het is een kwestie van accepteren en mee omgaan. Toch drukt dat onze pret niet die wij inmiddels een diepe vriendschap mogen noemen. Zo was Bas mijn very important person toen ik vrijwillig een tijdje uit lijfsbehoud onderdook.
Ik trouwde, hij trouwde (ik mocht getuigen), allebei een kind, verhuizen, ander werk, een scheiding, nog meer verhuizen, weer ander werk. En in al die tijd zagen we elkaar zeker twee of drie keer per jaar. Soms vaker wanneer onze clubs elkaar bestreden. Dan bezochten we elkaars stadion. We bespraken en bespreken het lief en leed dat leven heet.
Inmiddels bijna 20 jaar verder. Ongelooflijk. Ik teken voor nog minimaal 2 keer 20 jaar erbij. Tegen die tijd vrees ik wel dat mijn geheugen dit verhaal nog een keer of tien (of vaker) heeft opgelepeld en mij verder maar in de waan van het ooit laat. Maar hé, misschien valt dat allemaal reuze mee. Dat rijmt.