Gisterenavond, net voor middernacht, of toch iets erna misschien, had ik een ellenlang stuk geschreven. Over de grote gehelen zien en waarom het een onvermijdelijk met het ander samenhangt. En dus ook het belang van demonstraties en dat demonstranten minstens zo heldhaftig zijn. De straat opgaan om je uit te spreken tegen ongelijkheid en hoe die ongelijkheid uiteindelijk aan de basis staat van zo'n beetje alles wat er op z'n zachtst gezegd mis is. Dat moet je durven.

Het lijkt vergezocht, maar de situatie zoals die nu is – inclusief een virus waar wij zelf de oorzaak van zijn: zouden we weer leren samen te leven met onze leefomgeving en mededieren, dan maakt een virus een stuk minder kans – is volledig zelf verwijtbaar. Door onszelf te zien als meerdere en dus het propageren van ongelijkheid, slopen we alles. Uiteindelijk ook onszelf.

Hierbij roep ik Halsema uit tot voorbeeld van verstand en moed. Van alle minkukels geniet zij mijn voordeel van de twijfel. Als iemand in staat is naar het grotere geheel te kijken en op basis van die wijsheid een besluit durft te nemen dat indruist tegen een dubieus 'nieuw normaal', dan heb je lef.

Dit was de boodschap waaraan ik gisterenavond laat begon, maar waar ik volledig in vastliep. Ik haalde er veel te veel bij. Allemaal legitiem, maar het werd een rommeltje. Ofwel, ook ik liet mij leiden door mijn onderbuik na het zien van allerlei op hun pik getrapte figuren die Halsema het liefst direct aan de schandpaal nagelden. Ik zag een petitie voorbijkomen om haar direct af te zetten. Dat viel niet lekker bij mij en ik wilde hoe dan ook reageren. Het liefst stevig, fel en compleet onderbouwd. En dat ging ten koste van de kern van mijn boodschap.

Tegen mijn gewoonte in, heb ik het even gelaten en nu alsnog een poging om mijn punt duidelijk te maken. Met dank aan mijn wijze vrouw (het zijn uiteindelijk altijd vrouwen die wijs zijn) die mijn pennenvrucht van constructief commentaar voorzag.

Bekijk het grote geheel. Minder (liefst geen) ongelijkheid betekent automatisch een leefbare planeet. Alles hangt met elkaar samen. Daarom kniel ik voor de demonstranten en steek mijn vuist omhoog.

#virus #waanvandedag #halsema #demo #demonstratie #blm #100DaysToOffload

Een diepe buiging voor de demonstranten over de hele wereld. Zij laten zien dat je geen afstand moet willen nemen van ongelijkheid in welke vorm dan ook. Hier in huize ego echo hebben we overwogen om ook naar de Dam te gaan, maar mensenmassa's zijn geen hobby van ons. Ook niet als er onverhoopt wel anderhalve meter afstand tussen de individuen zit. Daarom spraken we erover, lazen we de berichten en dachten we aan de mensen die elke dag opnieuw de confrontatie aan moeten gaan met de vooroordelen. Of het nu om kleur, ras, gender, seksuele voorkeur, sociale klasse, rijk of arm, geloof of ongeloof gaat. Een trieste opsomming die de lading niet eens dekt.

Los van al deze gekte was er vandaag (gisteren, want de klok is inmiddels over het nulpunt heen) ook reden tot een klein feest. Vriend Bas vierde zijn verjaardag. Ook hier liet ik verstek gaan, maar een felicitatie maakt veel goed.

Ik ga heel even terug in de tijd, begin deze eeuw, toen wij elkaar leerden kennen. Eerst als collega's. Bas was mijn steun en toeverlaat wanneer ik weer eens iets over het hoofd zag bij het oplossen van een halsstarrig ict-probleem: 'Er zijn altijd minstens tien mogelijke oplossingen. Heb je ze echt allemaal geprobeerd? Ja? Dan zou het wel eens de elfde kunnen zijn.' Dan glimlachte hij even, overzag de rampspoed met zijn ruim twee meter en knikte mij desondanks bemoedigend toe. Om dan na een tijdje mijn ploeteren te verlichten door alsnog met een panklare solutie te komen. Meestal was het iets als een stekker die ergens in moest. Of stiekem toch een software-update die hij via-via ergens had weten te downloaden. En legaal hè, altijd volledig legaal.

Later deelden we onze frustratie des levens, werk, collega's, blikken van verstandhouding. En allebei een lichaam dat willekeurig vierentwintig uur per dag pijnprikkels afvuurt. Ieder voor zich en soms samen op zoek naar een wondermiddel of op z'n minst elkaars begrip. Tot op de dag van vandaag is daar nog altijd geen passende update voor gevonden, die komt er ook niet. Het is een kwestie van accepteren en mee omgaan. Toch drukt dat onze pret niet die wij inmiddels een diepe vriendschap mogen noemen. Zo was Bas mijn very important person toen ik vrijwillig een tijdje uit lijfsbehoud onderdook.

Ik trouwde, hij trouwde (ik mocht getuigen), allebei een kind, verhuizen, ander werk, een scheiding, nog meer verhuizen, weer ander werk. En in al die tijd zagen we elkaar zeker twee of drie keer per jaar. Soms vaker wanneer onze clubs elkaar bestreden. Dan bezochten we elkaars stadion. We bespraken en bespreken het lief en leed dat leven heet.

Inmiddels bijna 20 jaar verder. Ongelooflijk. Ik teken voor nog minimaal 2 keer 20 jaar erbij. Tegen die tijd vrees ik wel dat mijn geheugen dit verhaal nog een keer of tien (of vaker) heeft opgelepeld en mij verder maar in de waan van het ooit laat. Maar hé, misschien valt dat allemaal reuze mee. Dat rijmt.

#waanvandedag #vriendschap #blm #demo #100DaysToOffload