Voor het slapen dan toch nog even, al heb ik wederom weinig idee van wat er komen gaat. Op zich is dat niets nieuws. Ik kan je verklappen dat ik over het algemeen nauwelijks weet heb van waar ik de wereld mee wil vermoeien of verblijden. Ik ga zitten, log in en begin maar gewoon met een woord. Soms rommelt er een zin door mijn hoofd, soms is er helemaal niets of juist alles tegelijk. Het is eigenlijk nooit gewoon lekker duidelijk en overzichtelijk. Het enige wat ik weet is dat ik mijn vingers over het toetsenbord wil, nee moet, laten gaan. Letter, woord en zin. Om mij er dan over te verbazen wat een lap tekst al die rarigheid heeft opgeleverd. En dat er dan trouwe lezers zijn, willekeurige voorbijgangers of leesramptoeristen die de moeite nemen al die tekens tot een enigszins behapbare zinsbegoocheling te boetseren.

Kleien. Ik vond het soms best leuk. Op school. Keuzemiddag. Bijna nooit werd ik ingedeeld bij mijn twee favoriete keuzes sport en eh... sport. Dan stond ik met de pest in mijn lijf ineens te figuurzagen, of beter gezegd: tot jankens toe braken die fragiele zaagjes af of kreeg ik ze niet eens tussen die twee vleugelmoertjes gepield. Al heb ik er toch nog een heuse trekpop-Pinokkio aan overgehouden. Zelfs het verven lukte nog binnen de tijd. Hoe dat in godesnaam is gelukt, geen idee. Pinokkio heeft nog aardig wat jaren de muur van het toilet versierd. Potsierlijk zo u wilt. En tegenwoordig bewaar ik 'm in een doos. Voor als we ooit genoeg muurruimte hebben. Al met al heb ik na deze hele zaagellende nooit meer een figuurzaag willen zien, horen of vasthouden.

Maar kleien, als het dan echt moest, kon ik redelijk waarderen. Er kon in ieder geval weinig mis mee gaan. Al bleef ik wel graag een beetje schoon. Vieze handen, oké dan, maar daar moest het wel bij blijven. Mijn beste resultaat was een mannetje dat op een stoel zat met een naar verhouding reusachtige kat op schoot. Het beeldje heeft jarenlang bij mijn ouders op de vensterbank gedaan, zelfs toen het onvermijdelijke verval kwam, de boel verkruimelde en de benen spontaan vanaf de knieën afbraken. Met wat lijm en verder zo min mogelijk aanraken heeft die man tevreden de jaren met de kat op schoot aan zich voorbij laten gaan. De kinderen groeiden op en gingen het huis uit, maar de man met de kat bleef. Die vond het allemaal wel best, het zou zijn tijd wel duren.

Voilà. Van een woord naar een zin. Van boetseren naar kleien met een figuratief zaagje tussendoor. Kat op schoot en slapen maar.

#waanvandedag #herinnering #100DaysToOffload #klei #boetseren #pottery #figuurzaag #pinokkio