Voor het slapen dan toch nog even, al heb ik wederom weinig idee van wat er komen gaat. Op zich is dat niets nieuws. Ik kan je verklappen dat ik over het algemeen nauwelijks weet heb van waar ik de wereld mee wil vermoeien of verblijden. Ik ga zitten, log in en begin maar gewoon met een woord. Soms rommelt er een zin door mijn hoofd, soms is er helemaal niets of juist alles tegelijk. Het is eigenlijk nooit gewoon lekker duidelijk en overzichtelijk. Het enige wat ik weet is dat ik mijn vingers over het toetsenbord wil, nee moet, laten gaan. Letter, woord en zin. Om mij er dan over te verbazen wat een lap tekst al die rarigheid heeft opgeleverd. En dat er dan trouwe lezers zijn, willekeurige voorbijgangers of leesramptoeristen die de moeite nemen al die tekens tot een enigszins behapbare zinsbegoocheling te boetseren.

Kleien. Ik vond het soms best leuk. Op school. Keuzemiddag. Bijna nooit werd ik ingedeeld bij mijn twee favoriete keuzes sport en eh... sport. Dan stond ik met de pest in mijn lijf ineens te figuurzagen, of beter gezegd: tot jankens toe braken die fragiele zaagjes af of kreeg ik ze niet eens tussen die twee vleugelmoertjes gepield. Al heb ik er toch nog een heuse trekpop-Pinokkio aan overgehouden. Zelfs het verven lukte nog binnen de tijd. Hoe dat in godesnaam is gelukt, geen idee. Pinokkio heeft nog aardig wat jaren de muur van het toilet versierd. Potsierlijk zo u wilt. En tegenwoordig bewaar ik 'm in een doos. Voor als we ooit genoeg muurruimte hebben. Al met al heb ik na deze hele zaagellende nooit meer een figuurzaag willen zien, horen of vasthouden.

Maar kleien, als het dan echt moest, kon ik redelijk waarderen. Er kon in ieder geval weinig mis mee gaan. Al bleef ik wel graag een beetje schoon. Vieze handen, oké dan, maar daar moest het wel bij blijven. Mijn beste resultaat was een mannetje dat op een stoel zat met een naar verhouding reusachtige kat op schoot. Het beeldje heeft jarenlang bij mijn ouders op de vensterbank gedaan, zelfs toen het onvermijdelijke verval kwam, de boel verkruimelde en de benen spontaan vanaf de knieën afbraken. Met wat lijm en verder zo min mogelijk aanraken heeft die man tevreden de jaren met de kat op schoot aan zich voorbij laten gaan. De kinderen groeiden op en gingen het huis uit, maar de man met de kat bleef. Die vond het allemaal wel best, het zou zijn tijd wel duren.

Voilà. Van een woord naar een zin. Van boetseren naar kleien met een figuratief zaagje tussendoor. Kat op schoot en slapen maar.

#waanvandedag #herinnering #100DaysToOffload #klei #boetseren #pottery #figuurzaag #pinokkio

Soms heb ik de grootste moeite om iets uit mijn minuscule leven de moeite waard te vinden om op te schrijven. Dan is het allemaal even stom, belachelijk, idioot en ridicuul. Ha, ziet u dat? Minuscuul en ridicuul heel dicht bij elkaar. Gratis tip voor uw Sintgedicht volgend jaar. Alleen al zoiets kan bij mij een glimlach doen doorbreken, ondanks de pijn die dat geeft. Maar, gelukkig kan het mij ook met hetzelfde gemak doen ontstemmen. Inderdaad, het gaat over niets en dan toch is het iets.

Gisterenavond was het een meer dan fijn samenzijn met de lieve boekhandelaren die ik sinds een ruime maand officieel mijn collega's mag noemen. Oké, ik ken ze al een jaartje of wat, maar dat was aanvankelijk als jachttrofee van vrouwlief, vervolgens als freelancer in de schaduw van de zondagochtend aldaar. Maar nu dus voor het echie. En zelfs dat is relatief hoor, want met een nul-uren contract lijkt het op papier schamel, echter, zo voelt dat niet. En dat laatste telt het hardst. Hoe dan ook, we hadden een prettig restaurant gevonden waar we met z'n allen werden verwend. Mijn dieet is nogal opmerkelijk, maar de restaurantkeuken had zich niet gek laten maken. Knap van de keuken. Toch zat ik afgelopen nacht vaak rechtop in bed (= de bank: een voorzorgsmaatregel en goed alternatief voor als ik te gespannen ben). Er bleken in de met mate gebruikte olie toch kruiden te hebben gezeten. Vooral knoflook. En dat trek ik niet, dit schepsel raakt daarvan in de war. Is niet anders, uiteindelijk gaat het allemaal weer voorbij en het doet niets af aan de avond zelf. En ook dat telt het meest.

De kerstinkopen hebben inmiddels ook een aanvang genomen. Toch altijd weer geinig en tegelijk stressvol. Uiteindelijk is de lol groter dan de stress, tenminste, het leuke van cadeautjes uitzoeken en geven brengt doorslaggevende vreugde. Dan weet je weer waar je al die opgeklopte ellende voor doorstaat. Wederom belangrijker nog dan dat: het samenzijn met wie je liefhebt.

Tot een aantal jaren terug waren de dozen met cadeaus letterlijk niet aan te slepen. Mijn ouders liepen weken of maanden voorafgaand stad en land af, lijstjes in de hand, meters pakpapier onder de arm en inpakken tot in de vroege uurtjes volgens een strak geadministreerd regime. Sommige pakjes kregen een speciaal merkje: de f stond voor flut, zo ontdekten wij na jaren van code-kraken. Dan kreeg je bijvoorbeeld een pakje kauwgom (= flut) en dan wist je dat er in de loop van de middag en avond nog minstens twee pakjes zouden volgen. Het zat en zit meestal per drie verpakt, dus de dienstdoende kerstchef pakte ze met liefde alle drie apart in. In de laatste dozen zaten de klappers; de pakjes die er voor de kerstouders het meest toe deden. Toch kon je bij wijze van afleidingsmanoeuvre alsnog een f-je krijgen. En ook niet raar opkijken als alle dozen leeg waren er na een minuutje alsnog een paar dozen naar beneden kwamen. Verwennerij? Ja, nogal. Deze dagen zijn inmiddels legendarisch en ieder jaar worden de verhalen nog eens opgerakeld. Ook als het geen kerst is. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik weet vrij zeker dat het voor iedereen die erbij was nog altijd geldt: de herinnering wordt gekoesterd.

En nu loop ik de komende dagen dus zelf met een bescheiden briefje door de straten. Grotendeels improvisatie, deels heel voorspelbaar en deels volledig volgens wens. Zo stond ik daarnet op basis van wenselijkheid bij Etos met klamme handen te staren naar de ontelbare vormen, soorten en kleuren make-up. En dat was dan alleen nog maar de afdeling mascara. Het is net als het uitzoeken van een fles wijn: ik raak in paniek. Ik heb geen idee, ondanks het briefje met daarop de specifieke kenmerken van de opmaak. Uiteindelijk toch maar aan de winkelmedewerker gevraagd. Volgens haar was mijn notitie niet goed. Er bestaat namelijk geen gecombineerde gel-mascara voor zowel wimpers als wenkbrauwen. Ze adviseerde mij een foto mee te nemen, dan zou het vast wel lukken om te vinden wat ik zocht. Ja, ik denk het ook. Maar dan moet ik wel eerst uitvinden waar ik in godsnaam een foto van moet maken. Gelukkig kon ze om mijn flauw grappige poging tot houding geven wel professioneel lachen toen ik zei dat ik het zelf ook niet dagelijks gebruik.

Zoals gezegd, het levert kleine verhalen op die ik dan met groot gemak kan uit laten dijen. Alles berustend op waarheid.

Dan sluit ik af met de gedachte die ik zojuist nog had en die volledig los staat van alles wat ik hierboven naar uw hoofd heb geslingerd: mensen zijn als theezakjes; uiteindelijk krijgt iedereen een labeltje.

#waanvandedag #kerst #kerstinkopen #herinnering