Engelengeduld
Dit wordt er weer eentje over de dwingelandij van de cursor. Dat ding knippert mij nu al een deel van de middag tot aan nu tegemoet.
Ondertussen checkte ik het oeverloze nieuws, keek een film, wist de avondmaaltijd te vermalen en door te slikken (de rest volgt vanzelf), stuurde wat berichten heen en weer met het 16-jarig schorriemorrie in Rotterdam, hier in Oost en wat vergezichten in Nieuwerkerk, fietste een flinke ronde via Ransdorp, IJburg, supermarkt en weer naar huis, verbaasde mij onderweg (lees: ergerde mij kapot aan) over de grotere drukte dan anders, reed zijdelings zoveel mogelijk om zodat ik geheel volgens dringend overheidsadvies de drukte meed, schreef een motivatiebrief als ondersteuning bij een vacature, discussieerde als gebruikelijk op geheel voorspelbare onevenwichtige wijze met de vrouw des huizes (en we kwamen eveneens zoals altijd nader tot elkaar, ook dat staat als een huis) om vervolgens nog steeds naar een leeg wit scherm te staren waar dat zwarte streepje mij vol verwachting en met eindeloos geduld aanknippert. Of uit. Nee, aan. Uit. Aan? Nee, toch uit.
Omdat al deze dingen zowel analoog als digitaal flink wat energie vreten, is het bij nader inzien maar goed dat ik vanochtend inging op het aanbod van onze energieleverancier – wederom na discutabel overleg met de deerne alhier – om met nog eens drie jaar (want: voordeliger) te verlengen. Voorlopig kan die cursor dus knipperen wat ie wil. Ik knipper gewoon terug.