Ob
Het blijft mij fascineren hoe er tussen alle diersoorten eentje rondhobbelt die zichzelf continue en vrijwillig naar de afgrond brengt. En dan ook nog springt. Het is waarschijnlijk een heel depressieve soort die haar bestaan niet kan begrijpen en er aldus niets zinnigs van weet te maken. Dat hoeft ook niet, want ieder weldenkende soort weet dat het leven geen zin heeft, geen enkel doel dient, behalve er tijdelijk zijn. Volledig nutteloos en onderdeel van een wezenloos chemisch geheel dat niets anders is dan een uiting van, of anders een aaneenschakeling van, chaos en verandering. Toeval in haar meest pure vorm, als die al bestaat. Er is zelfs reden aan te nemen dat er meer van die grote gehelen zijn. Maar dan nog geeft diezelfde reden geen antwoord op de jengelende waarom-vraag. Er is geen antwoord, dus kun je 'm ook niet krijgen. Je moet er maar mee omgaan.
Leven is niets anders dan het bedenksel, om een klein beetje houvast te bieden aan die zwalkende soort, dat realiteit heet. Het is een fase tussen ontelbare andere fases in. Soms lang, soms kort, altijd onvoorspelbaar. In die periode kun je als soort van alles doen hoor, prima, geen probleem. Dat kun je als troost ervaren, niets moet, alles mag. Het is goed. Neem je tijd, kijk maar hoe je die wilt besteden. Zoiets.
Dan blijft het dus wonderlijk dat de keuze valt op allerlei constructies van zelfdestructie en volledige verwijdering van het ecologisch systeem (de enige soort die voor zover ik weet in het geheel niets bijdraagt en alleen maar neemt). Misschien wel daarom, dat kan ook: het heeft toch geen zin, dus collectieve zelfmoord, meestal voorafgegaan door onnoemelijk veel lijden in welke vorm dan ook, is de snelste weg naar vergetelheid. Om dan vervolgens in paniek te raken als die weg ineens gestalte krijgt.
Het is een rare, maar zoals gezegd, fascinerende soort. Ik vermaak mij er in ieder geval dagelijks mee met een gevoel dat het midden houdt tussen afkeer en medelijden.
Voor mij zit de schoonheid in dit besef.