Geneesgegroetje
En toen ineens lag daar het bewijs voor me op het tafeltje in de trein. De kop van meneertje R. Smith, voorganger van zijn eigen band The Cure huilde mij aan. Ze speelden afgelopen weekend op Pinkpop en blijkbaar was het magisch. Ik had het eerder vanmiddag al van de moeder van mijn dochter gehoord en nu zag ik het gedrukt staan. Zomaar in een stukgelezen krant.
Niet dat het mij verbaast overigens. Dat magische. Tergend slecht soms, dat ook (ik en mijn bescheiden mening). Maar altijd die magie. Ik noemde ze vorige week al, The Cure. Mijn tere jeugdhelden tot op de dag van vandaag. Oké, ik heb er meer, maar dat doet er nu even niet toe. Wie had ooit nog gedacht dat de uitgesmeerde lippenstift, de verlopen mascara en het inmiddels broze vogelnestje van dit heerschap de voorpagina van NRC Next zou halen? En dat in 2019! Om mezelf aan dit memorabele feit te herinneren heb ik er een foto van gemaakt. Voor in het digitale plakboek. Voor als ik ooit tijdens een kringspiergesprek tegen mezelf begin te zemelen over die tijd van toen en weet je nog, oudje.
Ik krijg enorm veel zin om nú een plaatje op te zetten. Lekker hard. Uit de tijd van Pornography of Faith. Maar ja. Dinsdagavond over elven. Ondanks dat de hele buurt schijt heeft aan welke fatsoensnorm dan ook, ik doe daar niet aan mee. Straks maar zoetjes dromen van de man en zijn muziek waar ik al die jaren, soms met enorme tussenpozen en toch keer op keer weer, onuitstaanbaar door betoverd kan worden.