Alle commerciële gekheid – zoals de dagen van moeders, vaders, geliefden, maar ook sint en kerst – heeft een zeker voordeel. Want terwijl ik dit typ klinken de klanken van Bloodflowers zalvend door de verduisterde kamer. Als ik het goed heb, dan is het voor het eerst dat ik een cd (van The Cure) heb gekregen van mijn dochter. En dat allemaal omdat ik een supervader ben, wat natuurlijk ook zo is, hallo. De afbeelding van het cd-boekje vindt zij nogal eng, maar dat weerhield haar er niet van om dit kleinood voor mij te kopen en zelf in te pakken. Dat is toch lief. Bonus: ik had de cd ooit, maar dat was een kopie; is toch anders. Kortom, deze vader is een tevreden mens en heus niet alleen vanwege dat cadeautje. Je zult maar zo'n schat van een dochter hebben.

Overigens, over die verduistering, dat is alleen om het hier zo lang als mogelijk een beetje koel te houden. Oké, we zitten stijf op het noorden, maar dan nog. De huizen aan de overkant – en veel te dichtbij naar mijn zin – de auto's en de nogal groen-arme straat zelf zorgen voor flink wat warmteafgifte, zoals dat dan heet. Heet ja. Dat wordt het vanzelf. Dus dan zit je lekker op het kille noorden en dan nog knettert de weerkaatsing van het zuiden de kamer in. Het zal ook eens meezitten.

Er zoemt overigens weer een gedicht. Dat vliegt een dezer dagen ogenschijnlijk als vanzelf dit echoënde web in.

Nou, wat een leuterdeprietpraat. Ik dompel mij nog wat onder achter de gordijnen met de muziek precies luid genoeg om ook de rest van de overprikkelende omgeving buiten te sluiten.

#waanvandedag #bloodflowers #thecure #muziek #100DaysToOffload

En toen ineens lag daar het bewijs voor me op het tafeltje in de trein. De kop van meneertje R. Smith, voorganger van zijn eigen band The Cure huilde mij aan. Ze speelden afgelopen weekend op Pinkpop en blijkbaar was het magisch. Ik had het eerder vanmiddag al van de moeder van mijn dochter gehoord en nu zag ik het gedrukt staan. Zomaar in een stukgelezen krant.

Niet dat het mij verbaast overigens. Dat magische. Tergend slecht soms, dat ook (ik en mijn bescheiden mening). Maar altijd die magie. Ik noemde ze vorige week al, The Cure. Mijn tere jeugdhelden tot op de dag van vandaag. Oké, ik heb er meer, maar dat doet er nu even niet toe. Wie had ooit nog gedacht dat de uitgesmeerde lippenstift, de verlopen mascara en het inmiddels broze vogelnestje van dit heerschap de voorpagina van NRC Next zou halen? En dat in 2019! Om mezelf aan dit memorabele feit te herinneren heb ik er een foto van gemaakt. Voor in het digitale plakboek. Voor als ik ooit tijdens een kringspiergesprek tegen mezelf begin te zemelen over die tijd van toen en weet je nog, oudje.

Ik krijg enorm veel zin om nú een plaatje op te zetten. Lekker hard. Uit de tijd van Pornography of Faith. Maar ja. Dinsdagavond over elven. Ondanks dat de hele buurt schijt heeft aan welke fatsoensnorm dan ook, ik doe daar niet aan mee. Straks maar zoetjes dromen van de man en zijn muziek waar ik al die jaren, soms met enorme tussenpozen en toch keer op keer weer, onuitstaanbaar door betoverd kan worden.

#waanvandedag #thecure #pinkpop #nrc #krant #muziek