Ik was nog net geen 19 toen ik op mezelf en gelijk ook samen ging wonen in Schiedam. Een benedenwoning met een langwerpige ruime kamer, een keuken met een douchehoek en daarachter de behoorlijk grote slaapkamer annex atelier. Voordat je de woonkamer inkwam, kwam je via de voordeur (joh?) een halletje binnen, tussendeur naar de gang, toilet en een nis waar niet veel later een kattenbak stond. Want dat bleek onvermijdelijk als je samenwoont, een kat. Uit het asiel. Daarna nog maar eentje. Ook uit het asiel. En later zelfs nog een derde via vrienden, maar die kon nooit echt aarden en is later schier gelukkig geworden bij weer een andere bekende van diezelfde vrienden. Zoals dat dan gaat.

Het huis schilderden we grijs met een enorm grote paarse driehoek op de schrootjesmuur. Zag er destijds enorm cool uit, al dacht de verhuurder en tevens bovenbuur daar toch iets anders over. Desondanks lieten ze het maar zo. We waren tenslotte jong, kunstzinnig en vooral schattig naïef. Tegenwoordig noemen we dat de gun-factor, vermoed ik. We hadden geen cent te makken, een ijskoud huis met één kachel waar de katten graag voor zaten en uren naar de vlammetjes keken of gewoon in slaap vielen, een kapotte scooter voor de deur, een busabonnement: we waren best tevreden. Ik had een baan als baby- peuterleider in een kinderdagverblijf. Dat was een soort schijnconstructie dankzij een we knijpen een oogje toe-beleid van de gemeente. Deels loon (lees: onkostenvergoeding) gecombineerd met behoud van een RWW-uitkering, zo heette dat toen. Dus ja, het was flink knabbelen en schrapen, maar we overleefden het wel.

Ach ja. Nostalgie. Waarom ben ik verzeild geraakt in deze trip down memory-lane? Simpel zat. Vandaag waren vrouwlief en ik een dagje in Schiedam. Ofwel, na 30 jaar was ik ineens weer op een plek die ook nog eens vol ligt met wortels uit mijn prehistorische kindertijd. Moet je nog uitkijken ook, anders struikel je. Nou, we keken toch al uit, want er lag nogal wat poep op de stoep. Toch was het leuk om weer door het kleine centrum te zwalken. Rondom het station is alles flink verbouwd en ik had moeite om mij te oriënteren. Ik ben namelijk nogal een gevoel-van-vaag-idee-van-richting-persoon en richt mij op specifieke uiterlijke kenmerken. Dit wordt overigens door mijn lieve vrouw met regelmaat niet op waarde geschat met als gevolg dat zij vaak stilstaat en op haar telefoon de route checkt. Prima, ik ken mijn gebreken en inmiddels durf ik het ook best toe te geven wanneer ik twijfel aan mijn gekozen pad. Dat doet pijn, dat ook, maar het is een begin. Zij tolereert als tegenprestatie mijn onvermoeibare en vaak ook onnavolgbare anekdotes wanneer ik wel zeker ben van de route en haar alles vertel over toen en toen en kijk en zie en jeetje wow wat is hier toch allemaal veranderd! Zo zijn we gezellig in balans.

De reden van ons bezoek aan deze maffe stad die je soms met gemak doet vermoeden dat je in Gouda, Delfshaven, Delft of zelfs Leiden loopt, was het Stedelijk Museum. Er waren vier tentoonstellingen. We gingen vooral voor de collage-expo met als goede tweede reden een uiterst bescheiden selectie van de Cobra-beweging. Het was de moeite waard. Maar wat ons echt iets deed was juist datgene waar we niet speciaal voor kwamen: Modest Fashion. Voor ons een toegift van drie verdiepingen, maar heel overzichtelijk en geen overkill. Inspirerend, verrassend, indrukwekkend en ontroerend. Allemaal termen die zomaar hol kunnen klinken, maar dat waren ze nu eens niet.

Kijk, dat is dus het mooie van kunst. Het brengt je op plekken, letterlijk en figuurlijk, waarvan je soms alleen het bestaan vermoedde of geeneens vanaf wist. Dan is het fijn dat het is verzameld in een prachtig en verscheurd gebouw in een stad waar het achteraf gezien hoog tijd was om weer eens wat verse voetstappen te zetten.

#schiedam #expo #tentoonstelling #modestfashion #kunst #art #cobra #collage #nostalgia #waanvandedag