Het is volledig te begrijpen dat, wanneer je zelf geen of heel weinig last hebt van een verwaarloosbaar virus, je gewoon wilt kunnen leven. Gewoon als in hoe het altijd was. Dan wil je je niet aanpassen. Tel daar mijn eigen gezonde scepsis bij op ten aanzien van alle maatregelen en je hebt er een redelijk verwarde, doch vriendelijke vriend op discutabele leeftijd bij.

En toch, misschien is een sociaal experiment te overwegen. Want gewoon leven zoals het altijd was en vooral lang leve de lol en schijt aan alles en iedereen ik flikker mijn afval naar agentjes, scheld ze uit, val ze aan en dikke vinger naar alle zorgmedewerkers is op dit moment en in deze context heel eventjes niet aan de orde. Voor niemand. Hoe krom het ook lijkt (en misschien ook is, nogmaals: scepsis ook hier). Dat neemt niet weg dat je dan maar lekker doet wat je niet laten kan. Of erger.

Daarom zeg ik: laat die hele doelgroep fijn naar alle parken, stranden en clubhuizen gaan. Laat ze in hun studentenhuizen stevige feesten geven. Doe er gelijk wat traumatiserende levensbeschadigende ontgroeningen bij. En als ze dan op die openbare plekken of in die overdekte broedplaatsen zijn, gooi er dan in moordend tempo een flinke muur omheen. Graaf om de muur een diepe slotgracht, water en piranha's erin. Sluit ze op, laat ze elkaar besmetten, ziek worden, sterven desnoods. En er dan met z'n allen omheen staan en afval naar ze gooien. Uitschelden. Dikke vingers in de lucht.

Zoals ik al zei. Ik heb alle begrip.

#waanvandedag #scepsis #virus #muur #doelgroep #100DaysToOffload #social #experiment