Heb je ooit gehoord van Nancy Tuesday and the Free Raisins? Nee hè, dacht ik wel. Op zich niet heel vreemd hoor. Het is (of was, ik weet het eigenlijk niet) een muziekproject dat is ontstaan omdat twee vriendinnen en ik elkaar nogal vaak op dinsdag zagen. We spraken dan af bij de Coffee Company in Rotterdam. Toen nog een plek waar je wilde zijn, het had iets alternatiefs, iets hips zonder hipster te zijn. Zoiets. Lang geleden dus. Zeker tien tot twaalf jaar, maar ik denk zelfs langer geleden. We dronken er koffie (je verwacht het niet) en praatten wat, deden ons beklag en deelden onze verwonderingen over het leven in het groot en in het klein. We wandelden ook vaak gewoon wat door de stad, gingen af en toe een winkel in, lummelden rond en dan op een gegeven moment was het zo weer dinsdag.

Toen we na het eten bij een vriendin van een vriendin zaten te wachten tot diegene klaar was om met ons mee te gaan naar een feest, pakte een van ons een gitaar, ik trommelde wat op mijn benen en de ander begon de tekst te zingen die ze net een paar dagen eerder had geschreven terwijl ze over het strand liep. Deze spontane jamsessie noemden we heel verrassend 'Sand'. Ik herinner mij nu ook dat we zelfs een Myspace-profiel hebben gemaakt en het erop hebben gezet. De verwijzing naar de video is er nog wel, maar beeld en geluid zijn verwijderd door Myspace; te lang geleden. (Maar oh, hoe leuk was die tijd met de onschuld die sociale media nog in zich droeg, de wereld veranderde als een gek en overal gingen deuren open. Helaas staan die deuren nu nog wagenwijd open en is er niemand meer thuis. Het tocht, de wind heeft er vrij spel, het is er stoffig en vochtig met hier en daar nog de echo van wat lijkt op een verloren ziel – zoals mijn goede vriend jd meatyard al zong: “we are all mypsace-stars”.)

Voor ik nog verder afdwaal en afdaal in die duistere krochten van het prille internettijdperk: dit is dus waar ik vandaag ineens aan dacht. Gewoon omdat het dinsdag is. Geen dinsdag zoals toen, maar wel met een vleugje van dat kant noch wal-gevoel. Een vreemde tijd die ik koester en tegelijk ook niet meer terug zou willen. Ik doolde wat rond, probeerde mijn leven, het leven, te ordenen. Iets wat natuurlijk schier onmogelijk is. Dat weet ik nu en waarschijnlijk wist ik dat toen ook, wat mijn ronddolen, hoe onverklaarbaar ook, verklaart.

Nancy Tuesday dus. En The Free Raisins. We waren Nancy op dinsdag. Met gratis rozijntjes. Een treffende samenvatting van een lieve, mistige en maffe periode.

#nancy #muziek #rotterdam #waanvandedag #coffeecompany #myspace