De stad smelt samen met een gifgroene, vale deken. De dreiging van donderslagen terwijl kranen zich een ongeluk hijsen en de trein in airco-ziedende vaart het roestend metaal vonkend kaal schraapt. In de weilanden kwijnen koeien, paarden en schapen weg; er is geen schaduw, alleen dorgeel gras, bespuwd, bespoten en bespot met landbouwgal. Water zakt met een oppervlakkig saluut weg – verdampt in kringen stof.

Mijmer tot je een ons weegt. Bij Canada is een ijskap afgebroken met een grootte van de afstand tussen Rotterdam en Amsterdam. En dat in een vierkant. Het steeds warmer wordende zeewater zal de kolos in haar armen sluiten, zonder ook maar een greintje spijt. Spijt is iets voor de tweevoeters, wanneer groene, allesomvattende politiek pas een schorre stem krijgt wanneer het kantelpunt allang is gepasseerd. En zelfs dan zal de neo-liberaal, de gefossiliseerde kapitalist in hart en nieren, smalend klagen dat – zie je wel! – de zogenaamde klimaatdrammers geen uitweg kunnen bieden. Tandeloos met hun winderige zonnepaneermeelmolens.

Maar kom, laat ons de planeten opeisen, confisqueren, kolonialiseren – vernietigen. Doen waar je in uitblinkt, doen waar je hart ligt. Waar je hart liegt. Waar je hard ligt, naar adem hapt en geen oog meer dicht doet.

#proza #politiek #waanvandedag #canada #stad #amsterdam #rotterdam #100DaysToOffload

Er was een tijd voor 1 juni. Het OV reed in afgeslankte vorm. Er waren bijna geen reizigers. En de reizigers die er wel waren zochten rustig een zitplaats bij een groene sticker bij het raam. Zonder mondkapje.

Er was een tijd na 1 juni. Het OV reed weer nagenoeg volgens de volledige dienstregeling. Er waren iets meer reizigers, maar het was nog steeds erg rustig. Reizigers zochten net als eerder hun plaats bij een groene sticker bij het raam. Met mondkapje.

Dat is ook hoe het vandaag was. Een bijna lege trein. Toch droeg ik braaf (en intern vloekend om deze larie) mijn mondkapje. Eenmaal op station Alexander deed ik beneden in de vernieuwde hal mijn mondkapje af en frommelde het lapje huisvlijtstof (dank lieve S.) in een boterhamzakje. Opvallend trouwens hoe iedereen maar wat doet met dat kapje. Eraan pulken, voor het gemak onder de kin tijdens een gesprek (praat makkelijker), op en dan weer af, opvouwen, jaszak, weer opdoen. Veelzijdig gebruik.

Ik was eventjes verrast, want het station was afgelopen week officieel geopend. Een bijzondere inrichting van willekeurig geplaatste zandzakken, stoffige hopen gruis, niet werkende roltrappen, afgeplakte ramen, snel in elkaar geflanst hekwerk en loshangende plafonddelen. Ja, dat zag er indrukwekkend nieuw uit; toch mooi hoe ze dat tegenwoordig doen. Inclusief de steevaste budgetoverschrijding en dan de boel officieel openen voordat het af is. Dat gaat nog zeker een maand of wat duren. Net als Utrecht Centraal. Ook zo'n wonder van losse eindjes. Ooit eens over gemaild met NS. Gelukkig waren zij optimistisch, want het was slechts een kwestie van tijd voor het echt helemaal klaar was. En blij ook dat ik de moeite had genomen om ze te vragen wanneer ze het station eindelijk eens gingen verbouwen. Blijkbaar ging mijn ondertoon digitaal verloren.

Goed, mondkapje af en dan nog even snel een broodje halen voor het kindeke teer dat hongerig op mij wacht. Met gezwinde spoed mopper ik mezelf de roltrap op. De gewone trap mag ik namelijk alleen gebruiken als uitgang. Iets met een virus dat zich aan strikte regels houdt. Nou, lieve lezers, als je dan daar boven voet aan de Alexandriumse Wal zet, dan flikker je spontaan om van verbazing. Nog geen minuut geleden zat ik als zowat enige in een trein als modelburger met een mondkapje en – bonuspunten – voldoende afstand tussen mij en de medemens. Maar hier in dit walhalla der zaterdagse verveelzombies maakt het allemaal helemaal niets meer uit. Voetje voor voetje schuifelt het patatvretend en KFC-schuimbekkend langs etalages. Afstand is slechts een hol woord dat je alleen leest op de stickers op de vloer en de borden die de looprichting aangeven. Want looprichting? Dat bepalen we zelf wel! No one gives a flying fuck. Zo simpel is het. Allemaal prima hoor, maar waarom zit ik dan met een idioot lapje stof (niet waar: het is een mooi handgemaakt stukkie vakwerk!) voor mijn smoelwerk in een zowat lege trein?

En dat in de stad waar ze er als de kippen zonder kop bij waren om als eerste te gaan lopen gillen dat demonstraties niet voor mogen gaan op coronaregels (poll van RTV Rijnmond: 90% stemde voor de regeltjes – en aan de suffe koppen te zien, liep hier in dit winkelcentrum from hell een representatieve doorsnee van de Rijnmond-volger.)

Misschien is het tijd om te kiezen: regels of geen regels. Want dit halfslachtige gereutel werkt niet. Mijn voorstel: geen regels. Iedereen zelf verantwoordelijk. Tip: eet plantaardig, drink voldoende en beweeg elke dag minstens een ruim half uur enigszins intensief. Ga fietsen, wandelen of desnoods traplopen. Dat is de basis. En ja, dan worden we ook nog steeds ziek en gaan we ook dood. En alles daarvoor en daartussen is leven.

#waanvandedag #ov #virus #mondkapje #trein #rotterdam #100DaysToOffload

Het zal niemand die enigszins een schuin oog op het nieuws houdt zijn ontgaan: ter ere van mijn opa's verjaardag werd er een tijdje terug door wat ongenode gasten letterlijk met vuurwerk gesmeten in Rotterdam. De gevolgen waren nogal onfeestelijk en opa heeft er tot aan zijn dood een op z'n minst grimmige herinnering aan overgehouden.

Wat velen onder u ook allang weten is dat ik er ooit een gedicht over schreef, althans, erover is niet helemaal waar en inspiratie is tegelijk een groot woord. Hoe dan ook, fictie en werkelijkheid lopen zoals dat dan gaat door elkaar. Door mijn partner in de edele kunsten werd er een kekke video bij gemaakt: Blakermat heet dit kleinood. Ik dacht bij mezelf, laat ik er voor de gein nog eens wat aandacht aan geven. Aangezien we alweer voor de tachtigste keer stilstaan bij het harteloze fenomeen.

Voor de rest blijf ik mij verbazen over van alles en nog wat. Toch bespaar ik u nu die treurige details, het meeste is u wel bekend. Ik had nog wel een wilde gedachte over het OV en dat soort dingen waar je toch iets mee moet. Ik bedoel, het is voor een autopartij als de VVD natuurlijk een zalig idee dat er straks lekker veel autootjes op de weg zijn en dat weer prachtige drogredenen zijn voor meer asfalt en hogere snelheden of stevige subsidies voor de autoindustrie.

Maar, zo hoeft het niet te gaan. Er zijn talloze deelauto-bedrijven. Bijvoorbeeld GreenWheels, dat zelfs nauw samenwerkt met NS. Waarom niet die (h)uurtarieven en kilometerprijzen de komende maanden flink naar beneden bijstellen? Zo maken meer mensen gebruik van (elektrische) auto's die anders stilstaan en gaan minder mensen met het OV. Mensen met een OV-abonnement krijgen nog eens een bonuskorting. Werk het maar netjes uit, zou ik zeggen. Dat kunnen anderen veel beter dan ik. Het idee lijkt mij prima in ieder geval. Ondertussen een mooi plan uitwerken over autorijden in de toekomst. Uitsluitend elektrisch bijvoorbeeld. En alleen in combinatie met een blijvend verlaagde snelheid van 100 kilometer per uur. Dan gaat op den duur het opgefokte leven er ineens anders uitzien. Ik stel mij ook zo voor dat er op de huidige rails veel langere treinen kunnen rijden, met een- of tweepersoonswagons. Geef tegelijk nog wat extra aandacht aan snelfietspaden, maak elektrische fietsen (pedelecs!) goedkoper en denk ook voor de gein eens na over hoe de zichzelf consumerende consumptiemaatschappij in z'n geheel een paar tandjes minder kan (liefst een heel gebit). Want dat is het ultieme toverwoord: minder. Daar wordt zelfs Geertje W. blij van, zolang je hem in een zekere waan laat. Maar echt. Het is de enige manier, minder. Alles en overal, veel minder, zuiniger, bewuster. Anders staat en ligt de planeet straks vol windmolens en zonneparken. Is niet te doen. Groei moet in de ban. Krimp is het nieuwe normaal. Oh, en vanzelfsprekend een dik vet einde aan de ziekmakende, allesverslindende vleesindustrie met al haar leed voor mens en dier. Zo. Voor nu even genoeg positieve prikkels.

#waanvandedag #rotterdam #blakermat #video #gedicht #ov #krimp #economie #deelauto #wwII #100DaysToOffload

Heb je ooit gehoord van Nancy Tuesday and the Free Raisins? Nee hè, dacht ik wel. Op zich niet heel vreemd hoor. Het is (of was, ik weet het eigenlijk niet) een muziekproject dat is ontstaan omdat twee vriendinnen en ik elkaar nogal vaak op dinsdag zagen. We spraken dan af bij de Coffee Company in Rotterdam. Toen nog een plek waar je wilde zijn, het had iets alternatiefs, iets hips zonder hipster te zijn. Zoiets. Lang geleden dus. Zeker tien tot twaalf jaar, maar ik denk zelfs langer geleden. We dronken er koffie (je verwacht het niet) en praatten wat, deden ons beklag en deelden onze verwonderingen over het leven in het groot en in het klein. We wandelden ook vaak gewoon wat door de stad, gingen af en toe een winkel in, lummelden rond en dan op een gegeven moment was het zo weer dinsdag.

Toen we na het eten bij een vriendin van een vriendin zaten te wachten tot diegene klaar was om met ons mee te gaan naar een feest, pakte een van ons een gitaar, ik trommelde wat op mijn benen en de ander begon de tekst te zingen die ze net een paar dagen eerder had geschreven terwijl ze over het strand liep. Deze spontane jamsessie noemden we heel verrassend 'Sand'. Ik herinner mij nu ook dat we zelfs een Myspace-profiel hebben gemaakt en het erop hebben gezet. De verwijzing naar de video is er nog wel, maar beeld en geluid zijn verwijderd door Myspace; te lang geleden. (Maar oh, hoe leuk was die tijd met de onschuld die sociale media nog in zich droeg, de wereld veranderde als een gek en overal gingen deuren open. Helaas staan die deuren nu nog wagenwijd open en is er niemand meer thuis. Het tocht, de wind heeft er vrij spel, het is er stoffig en vochtig met hier en daar nog de echo van wat lijkt op een verloren ziel – zoals mijn goede vriend jd meatyard al zong: “we are all mypsace-stars”.)

Voor ik nog verder afdwaal en afdaal in die duistere krochten van het prille internettijdperk: dit is dus waar ik vandaag ineens aan dacht. Gewoon omdat het dinsdag is. Geen dinsdag zoals toen, maar wel met een vleugje van dat kant noch wal-gevoel. Een vreemde tijd die ik koester en tegelijk ook niet meer terug zou willen. Ik doolde wat rond, probeerde mijn leven, het leven, te ordenen. Iets wat natuurlijk schier onmogelijk is. Dat weet ik nu en waarschijnlijk wist ik dat toen ook, wat mijn ronddolen, hoe onverklaarbaar ook, verklaart.

Nancy Tuesday dus. En The Free Raisins. We waren Nancy op dinsdag. Met gratis rozijntjes. Een treffende samenvatting van een lieve, mistige en maffe periode.

#nancy #muziek #rotterdam #waanvandedag #coffeecompany #myspace

Mijn bezoek aan de bieb was vanochtend – voor de verandering een keer op donderdag, iets met korte vakantie, u weet – weer zeer prettig. De heenweg, de kleine 20 minuten op de fiets langs het kanaal en over de brug, met een frisse februarimorgen en zon in m'n giechel, zorgden voor een enigszins uitgeslapen smoelwerk toen ik fruitig binnenstapte. Nu niet mijn vaste en altijd lieve, blije collega's maar juist twee andere die ik niet zo heel vaak tegenkom. Toch ook weer eens leuk om de spijs wat te veranderen, hoewel ik alweer uitkijk naar de volgende keer, want al die afwisseling moet geen gewoonte worden hè?

Het gesprek met wat ik inmiddels toch wel meer een vriendin dan leerling kan noemen, was opnieuw een achtbaan. Van blij en opgewekt naar ontstemd en ontroerd terug naar vrolijk en goede moed. Dat is het mooie van deze gesprekken. Ze gaan over alles en alles is het leven zoals we dat kennen, ieder met ons eigen verhaal.

Na een korte tussenstop in Huisje Weltevree voor een snelle lunch en stiekem nog even snel samen een liedje of twee spelen, door naar Rotterdam. Na een week de schat van een hard werkende puber weer zien, dat is ook weer heel fijn. Bijpraten, huiswerk, nog wat praten, eten, huiswerk, nou, nog een praatje dan, en dan weer terug naar Amsterdam.

Thuis een beetje gaar op de bank met een glas heet water, wachtend op mijn lieve vrouw die op donderdagavond een cursus wijsheid aantikt. Ofwel, de vier dagen weg zitten alweer veilig achter het slot en grendel van zoete herinneringen en terwijl ik dit typ staan de volgende alweer te dringen voor de deur – maar even opendoen dan.

#waanvandedag #alledaags #thuis #amsterdam #rotterdam #oba