Op herhaling
Eerst moet er gezellig luid worden gediscussieerd of er wenkbrauwen of mascara wordt bedoeld. Want zij zei toch echt mascara, maar nee toch, ze zei wenkbrauwen, waaaah! Dit moet bij een fijn luid muziekje op speakerstand in een nogal volle treincoupé. En als er iemand vraagt of die telefoon uit mag, dan kan dat niet, omdat het niet normaal wordt gevraagd. Dus vraagt diegene het nog een keer met een alsjeblieft erachteraan. Dan kan het wel met wat hartelijke k-toevoegingen en verbaal toegeworpen geslachtsdelen. Wanneer er een grote herdershond langsloopt, rustig en kalm, moet er heel hard worden gegild. De hond negeert de achterlijke hysterie, het baasje flipt enigszins. Een aangenaam potje woordenwisseling valt ons ten deel.
Het maakt geen reet uit waar of wanneer je met de trein door het land kachelt. Overal zijn idioten en het lijkt alsof het er steeds meer worden. De massamens terend op een half functionele hersencel. Deze conclusie trek ik na gedegen en vooral langdurig onderzoek waarbij ik mij zoals altijd (u kent mij een beetje) troost met een droge rijstwafel, een flesje water en de geruststellende gedachte dat het water stijgt, het land zakt, de planeet haar rondjes draait en de sprinkhanenplaag die de mensheid is zichzelf vernietigt. Geduld is een schone zaak.