Wat ik kijk? Hoezo? – Ja, wat kijk je nou man, wat kijk je?

Jou. Ik kijk naar jou. – Ja. En waar ga je?

Hoezo, waar ik ga? – Ja. Waar ga je. Utrecht?

Ook ja. Ook naar Utrecht. – Ja man. Ik ga daar ook. Rook je?

Nee. Ik rook niet. – Oh. Geef me eentje man.

Ik rook niet. – Nee. Mag ik eentje van jou. Een sigaret toch, je weet.

Ik rook niet. – Nee man. Waar ga je. Utrecht zeker, ja toch.

Ja. Ook Utrecht. – Ja man, je weet. (En tikt met een slappe vuist op zijn borst.)

#waanvandedag #station #100DaysToOffload #sigaret #trein #sprach

Ik heb doorgaans weinig nodig om mijn humeur op bromstand te krijgen. Dat weten we inmiddels allemaal. Toch zijn er mensen die dat nog niet weten. Of misschien weten ze het wel en is hun dag pas volmaakt wanneer ze mij weer zover hebben.

Twee jongens komen door de schuifdeuren van station Alexander. Een van de twee trekt het plastic van zijn pakje sigaretten en gooit het zo op de grond. Bovenaan de trap, amper voorbij de poortjes, staat een vrouw haar rook in het gezicht van elke passant te blazen. Vanachter haar zonnebril is ze schier onaantastbaar. In de trein zit ik bij voorkeur in de stiltecoupé. Niet omdat die stil is, maar zodat ik mij nog meer kan ergeren aan de idioten die schijt hebben aan alles. Dus ook aan stilte en vandaag was geen uitzondering.

Na mijn overstap in Utrecht hield een man de glazen tussendeur in de trein voor mij open. Alleen was hij iets te snel met loslaten – die anderhalvemeter is lastig te combineren met een vriendelijk gebaar – dus dat ding klapt zowat in mijn gezicht. Ondanks mijn chagrijn kan ik zo'n geste van sociaal vermogen toch waarderen. Zeker nadat hij uitvoerig en onbeholpen zijn excuses maakt en ik mijn übercooldude uit kan hangen met een mompelend 'kan gebeuren'. Het is slechts één van de schaarse momenten dat ik mijn mondkapje met de kreet you fucking people make me sick te grotesk vind. Voor die andere 99,9 procent van de tijd kanaliseert het lapje stof meer dan aardig mijn passief-agressieve grondhouding.

#waanvandedag #100DaysToOffload #ov #trein

Langs het spoor bij station Gouda ligt een parkeerplaats. Bij de uitgang staat een bord:“Bedankt voor uw bezoek en tot ziens!”

En, wat ga jij doen vandaag? – Nou, het is alweer een tijdje geleden, dus ik dacht, laat ik de parkeerplaats weer eens bezoeken.

#parkeerplaats #gouda #waanvandedag #trein #100DaysToOffload

Er was een tijd voor 1 juni. Het OV reed in afgeslankte vorm. Er waren bijna geen reizigers. En de reizigers die er wel waren zochten rustig een zitplaats bij een groene sticker bij het raam. Zonder mondkapje.

Er was een tijd na 1 juni. Het OV reed weer nagenoeg volgens de volledige dienstregeling. Er waren iets meer reizigers, maar het was nog steeds erg rustig. Reizigers zochten net als eerder hun plaats bij een groene sticker bij het raam. Met mondkapje.

Dat is ook hoe het vandaag was. Een bijna lege trein. Toch droeg ik braaf (en intern vloekend om deze larie) mijn mondkapje. Eenmaal op station Alexander deed ik beneden in de vernieuwde hal mijn mondkapje af en frommelde het lapje huisvlijtstof (dank lieve S.) in een boterhamzakje. Opvallend trouwens hoe iedereen maar wat doet met dat kapje. Eraan pulken, voor het gemak onder de kin tijdens een gesprek (praat makkelijker), op en dan weer af, opvouwen, jaszak, weer opdoen. Veelzijdig gebruik.

Ik was eventjes verrast, want het station was afgelopen week officieel geopend. Een bijzondere inrichting van willekeurig geplaatste zandzakken, stoffige hopen gruis, niet werkende roltrappen, afgeplakte ramen, snel in elkaar geflanst hekwerk en loshangende plafonddelen. Ja, dat zag er indrukwekkend nieuw uit; toch mooi hoe ze dat tegenwoordig doen. Inclusief de steevaste budgetoverschrijding en dan de boel officieel openen voordat het af is. Dat gaat nog zeker een maand of wat duren. Net als Utrecht Centraal. Ook zo'n wonder van losse eindjes. Ooit eens over gemaild met NS. Gelukkig waren zij optimistisch, want het was slechts een kwestie van tijd voor het echt helemaal klaar was. En blij ook dat ik de moeite had genomen om ze te vragen wanneer ze het station eindelijk eens gingen verbouwen. Blijkbaar ging mijn ondertoon digitaal verloren.

Goed, mondkapje af en dan nog even snel een broodje halen voor het kindeke teer dat hongerig op mij wacht. Met gezwinde spoed mopper ik mezelf de roltrap op. De gewone trap mag ik namelijk alleen gebruiken als uitgang. Iets met een virus dat zich aan strikte regels houdt. Nou, lieve lezers, als je dan daar boven voet aan de Alexandriumse Wal zet, dan flikker je spontaan om van verbazing. Nog geen minuut geleden zat ik als zowat enige in een trein als modelburger met een mondkapje en – bonuspunten – voldoende afstand tussen mij en de medemens. Maar hier in dit walhalla der zaterdagse verveelzombies maakt het allemaal helemaal niets meer uit. Voetje voor voetje schuifelt het patatvretend en KFC-schuimbekkend langs etalages. Afstand is slechts een hol woord dat je alleen leest op de stickers op de vloer en de borden die de looprichting aangeven. Want looprichting? Dat bepalen we zelf wel! No one gives a flying fuck. Zo simpel is het. Allemaal prima hoor, maar waarom zit ik dan met een idioot lapje stof (niet waar: het is een mooi handgemaakt stukkie vakwerk!) voor mijn smoelwerk in een zowat lege trein?

En dat in de stad waar ze er als de kippen zonder kop bij waren om als eerste te gaan lopen gillen dat demonstraties niet voor mogen gaan op coronaregels (poll van RTV Rijnmond: 90% stemde voor de regeltjes – en aan de suffe koppen te zien, liep hier in dit winkelcentrum from hell een representatieve doorsnee van de Rijnmond-volger.)

Misschien is het tijd om te kiezen: regels of geen regels. Want dit halfslachtige gereutel werkt niet. Mijn voorstel: geen regels. Iedereen zelf verantwoordelijk. Tip: eet plantaardig, drink voldoende en beweeg elke dag minstens een ruim half uur enigszins intensief. Ga fietsen, wandelen of desnoods traplopen. Dat is de basis. En ja, dan worden we ook nog steeds ziek en gaan we ook dood. En alles daarvoor en daartussen is leven.

#waanvandedag #ov #virus #mondkapje #trein #rotterdam #100DaysToOffload

Vooruit, ik doe een poging, maar garantie tot de virtuele deur. Kijk, daar ga ik. Ja, u ziet dat niet, maar geloof het gerust: zo'n beetje ieder woord, moeilijk of makkelijk, wordt minimaal één keer verbeterd. Al kunt u daar gerust twee keer van maken. Precies om die reden verwacht ik er vandaag niet veel van. Toch moest ik nog even wat schrijven. Niet omdat het echt moet, maar omdat ik het wil.

Het was vreemd vandaag. Voor het eerst sinds 12 maart weer met de trein. (Dat mocht ik van mezelf, omdat ik een superheld ben, inclusief maillot en cape.) Het was onwaarachtig stil. De gemiddelde leeftijd (als ik mezelf niet meereken) lag tussen de 25 en 35. Laten we het op 30 houden. Dan doet het woord 'gemiddelde' er tenminste nog toe. Twee intercity's tegen het eind van de ochtend en een stoptrein laat in de middag en zowel heen als terug hetzelfde beeld. Hoewel, niet helemaal. De Amsterdamse stations op de weg terug trokken aardig wat publiek. Niet bizar veel, maar toch een duidelijk verschil met de Zuidelijke Staten. Net als hier op straat in het oosten van de stad. Alles rent en fietst door elkaar, langs elkaar, over elkaar; ja, het is druk op straat. Wat dat betreft was het oosten van Roffa bijna een oase van rust te noemen. Ook een groot verschil: daar zijn vooral auto's op de weg. Een oase met een randje dus.

Alles bij elkaar was het mij meer dan de moeite waard: mijn dochter na al die tijd weer even gezien zonder dat er een telefoonscherm tussen zat. En daarna een ultrakort bezoek aan mijn ouders. Ik op de mat bij de voordeur, zij wat verderop in de gang. Het is allemaal maf, maar ik had het niet willen missen. Tegelijk, ondanks alles, lijkt het alsof het gisteren was dat we elkaar in het echie zagen.

Nu maar weer afwachten wanneer het nog een keer kan, illegaal of niet. Dat is het rare van het zogenaamde versoepelen: er mag meer, maar het wordt ook een heel stuk ingewikkelder om het allemaal te mogen. Ik kan er niets aan doen, maar ik vraag mij ook af waar het allemaal voor wordt gedaan. Als de werkelijke oorzaken van dit hele gedoe niet worden aangepakt, dan kun je symptomen blijven bestrijden tot je een ons weegt.

Zo. En dan nu, om uw tere oogjes en mijn evenzo tere gemoed een plezier te doen, nog even de ergste vertypingen eruit vissen.

#ov #trein #virus #waanvandedag #symptoombestrijding

Eerst moet er gezellig luid worden gediscussieerd of er wenkbrauwen of mascara wordt bedoeld. Want zij zei toch echt mascara, maar nee toch, ze zei wenkbrauwen, waaaah! Dit moet bij een fijn luid muziekje op speakerstand in een nogal volle treincoupé. En als er iemand vraagt of die telefoon uit mag, dan kan dat niet, omdat het niet normaal wordt gevraagd. Dus vraagt diegene het nog een keer met een alsjeblieft erachteraan. Dan kan het wel met wat hartelijke k-toevoegingen en verbaal toegeworpen geslachtsdelen. Wanneer er een grote herdershond langsloopt, rustig en kalm, moet er heel hard worden gegild. De hond negeert de achterlijke hysterie, het baasje flipt enigszins. Een aangenaam potje woordenwisseling valt ons ten deel.

Het maakt geen reet uit waar of wanneer je met de trein door het land kachelt. Overal zijn idioten en het lijkt alsof het er steeds meer worden. De massamens terend op een half functionele hersencel. Deze conclusie trek ik na gedegen en vooral langdurig onderzoek waarbij ik mij zoals altijd (u kent mij een beetje) troost met een droge rijstwafel, een flesje water en de geruststellende gedachte dat het water stijgt, het land zakt, de planeet haar rondjes draait en de sprinkhanenplaag die de mensheid is zichzelf vernietigt. Geduld is een schone zaak.

#treinleven #trein #mens #openbaarvervoer #waanvandedag

Ik stapte uit op Rotterdam Alexander. De regen striemde haar welkom in mijn gezicht. Achter mij hoorde ik een ongewoon geluid. Er knapte iets, het rommelde. Maar ik ben gewend om geluiden te laten zijn voor wat ze zijn: geluid. Toch, dit was een geluid dat juist wel om aandacht vroeg. En kreeg. Ik hoorde een kraak en een doffe knal. Dus ik keek toch maar om. Ik zag een van de bomen die tegen de spoordijk staan breken, omvallen en op een auto terechtkomen. Een geparkeerde auto, dus dat had erger gekund. Ik was daarom toch ook een beetje teleurgesteld. De autobezitter zou dit vast anders zien, maar ook met teleurstelling, leek mij. (Op zich was het een dag waarop je gerust een lot uit de loterij kon kopen, want als je auto als enige geparkeerde auto langs die hele spoordijk door een omvallende boom wordt geraakt, dan kun je best nog een gokje wagen.)

De trein had haast, ruim een minuut te laat, dus de conducteur floot alweer snel voor vertrek, stapte in, wachtte zoals altijd tot de trein in beweging zou komen en dan zouden ook zijn deuren sissend dichtgaan. Er kwamen mensen aanrennen, zwaaiend en roepend naar de beroepsfluiter. Maar nee, ze hadden echt pech. Wat een lul! riep een vrouw van mijn leeftijd. Het hielp niet.

#storm #trein #reizigers #waanvandedag #lucky #geluk #pech

Zo, lekker aan het chillen? Ja-ja, chillen-ja! Fijn, maar kan het wel wat zachter? Ja-ja, chillen-ja!

Ik loop weer terug naar mijn plek op de achterste stoel in de trein. De muziek gaat inderdaad wat zachter. Ik had natuurlijk gewoon moeten zeggen dat het helemaal uit moest, omdat het kapotirritante sociale armoede is – hij keek mij niet eens aan, ook dat nog. Maar ja, je hoopt tegen beter weten op een soort zelfstandig verbanden leggend (iets met 1+1?) organisme. Dat de context op zich voldoende is om te besluiten dat je gedrag misschien enigszins aso is, met je poten tegen de leuning en je blikje energy-drank lekkend naast je.

Ach, de voordelen zijn legio hoor. Ik ben niet in elkaar geslagen door de merkwaardige heliumklinkende amoebe. Mijn vraag sorteerde in elk geval letterlijk genomen effect. En ik heb, nadat ik twee minuten zachtjes wat voor mezelf heb zitten trillen van misplaatste opluchting, mijn boek uit kunnen lezen. Dat is toch ook allemaal heel wat waard. Weet je, nog hooguit een jaar of veertig volhouden en dan heb ik er allemaal geen last meer van. Zoals Monty Python al neuriede: Always look at the bright side of life. Daarom.

Overigens, dat boek: wederom een dikke aanrader. Oorsprong (hoe de aarde de mens heeft gevormd) van Lewis Dartnell. Een duizelingwekkende combinatie van geschiedenis, aardrijkskunde, geologie, sterrenkunde, politiek en nog veel meer. Allemaal op een hoop en toch duidelijk, helder en wow! Schitterend interessant, echt. Ik weet nu alles. Terwijl ik dus dacht alles al te weten, kun je nagaan. Als ik je zo gek mag maken: lees Harari, Bregman, Kingsnorth en Dartnell. Dan roep je daarna heel hard kwartet! en moet jij eens zien hoe je wijsneus tintelt. Ga je vanzelf stevig van niezen waardoor je de ene oerknal na de andere veroorzaakt. Zoiets dan. Met een toefje zout en snotterige fantasiakorreltjes.

Goed. Laten we ondertussen, met Oorsprong in gedachten, lekker gaan slapen met de troostende gedachte dat uiteindelijk werkelijk alles gewoon allergievrije sterrenstof is.

#waanvandedag #dartnell #oorsprong #origins #boek #trein

De niesdagen volgen elkaar de afgelopen tijd snel op. Dat is op z'n minst nogal irritant. Voordeel is dat het vandaag een dag van nul afspraken buitenshuis is en de aanblik buiten sowieso gezellig meesnottert. Soms valt het leven dus best mee.

Gisteren in de trein zat er een vrij jonge jongen tegenover mij. Zowaar met een boek. We kruisten onderweg onderzoekende blikken: wat lees jij? Zijn boek was er eentje uit de categorie fantasy. Daar kon dat van mij niet tegenop, want ik lees op dit moment Homo Deus van Harari (wederom een knap staaltje leesbare wetenschap). Naast de jongen zat een midden-twintiger. Net afgestudeerd, want tot grote schrik moest nu de treinreis worden betaald en moesten er nog allerlei andere dingen ineens worden geregeld. Naast mij zat het evenbeeld. Ze kenden elkaar hoorbaar van de studie en ik vrees de bijbehorende brallende studentenvereniging. Hun taalgebruik doorspekt met loze kreten, holle frasen en betekenisloze klanken vond ik nogal verontrustend. Het ging maar door en helemaal nergens over. Ja, dingen als Het Bestuur, De Groep, De Club, Een Meet Up, To Do Lijstjes, Vrijmibo's, Feestje hier, Misbruikje daar. Het viel alleen heel even stil toen er zomaar uit het gebrabbel een ziek familielid opborrelde. Toen had het heel even echt ergens over kunnen gaan. Maar nee, deze kans werd om zeep geholpen door de opmerking dat diegene nu waarschijnlijk niet kan investeren in een Start Up van deze of gene. Heel jammer natuurlijk, maar ja, “gezondheid is gewoon ook wel iets belangrijks, dus dan is het even niet anders.” Daarna konden ze tot beider opluchting weer verder met hun niksigheid en oeverloze kutleventjes.

Aan de andere kant van het gangpad zaten drie wat oudere tieners. Ze hadden het erg leuk samen, waren lekker druk en enthousiast en kirden dat het een lieve lust was in het overtreffen van het zo veel mogelijk bijvoeglijk gebruik van kanker-dit en kanker-dat.

Alle gezellige prikkels bij elkaar viel het nog niet mee om mij te concentreren op wat Harari mij had te vertellen.

Zoals gezegd, soms valt het leven best mee. Vooral als ik niet naar buiten hoef, de gordijnen dicht kan laten, de mensheid vervloekend en mezelf drogerend met bekers gemberthee en rijstwafels.

#trein #waanvandedag #taalgebruik #mensheid #miezer

Je moet er toch mee oppassen, steeds van die berichten over alles wat mij stoort. Daarom heb ik NS een plezier gedaan en daar maar weer eens een vragenvuurtje opgepookt. Ook leuk. Ik wacht in spanning af.

Over de trein gesproken: vandaag zat ik dan eindelijk eens in zo'n nieuwe Sprinter. Ik had ze al vaak gezien, maar ze reden nog niet op de trajecten die ik meestal bereis. Nou, tot vandaag dus. Mijn hartje klopte spontaan wat sneller, ik voelde een tinteling in mijn buikje en een minuscuul moment dacht ik zelfs lichte onrust te bemerken in de erogene zone. Al bleek dat later gewoon een gevalletje spontane incontinentie. Ach, kleinigheidje.

Ik kan je met overtuiging zeggen dat het allesbehalve een feest was in dat nieuwe ding. De verlichting kil en koud, het interieur oogt als Action-plastic en ik verlangde ineens enorm naar Prins Claus en zijn strofobie. Helemaal geen pluspunten? Jawel. Een beetje. De geautomatiseerde deurfluit is van een aanvaardbaar volume en het treindiertje zoeft nagenoeg geruisloos over de rails. Toch, ik geef het als geheel een mager zesje. Alleen al omdat ik mij als treinreiziger een beetje in de mailing genomen voel, want eigenlijk is het geen trein meer; het is een veredelde metro. En ik heb een onwijze teringhekel aan metro's. Ja, ze zijn heel handig en snel. Maar zo deprimerend als de neten.

Wat dan wel weer zo is: ik was als een kind zo blij toen ik op de terugweg in een oude, gammele, naar rottend afval riekende en met de dood tussen de kiezen stinkende Sprinter van het eerste uur zat. Zo leer je die ouwe zooi toch weer waarderen. Je zou bijna denken dat ze het erom doen bij ons aller NS.

#trein #metro #ov #waanvandedag