Vooruit, eerst het zuur en dan het zoet. Is die Balkenende toch nog ergens goed voor geweest. En ik heb spontaan zin om weer met Playmobil te spelen.

Het wandelrondje door het park was gisteren niet enorm verheffend te noemen. Teveel mensen op kleedjes, teveel crematies, teveel vuil waarvan je weet dat het uiteindelijk zal gaan zwerven en na verloop van tijd gewoon in de voedselketen belandt en/of deel uitmaakt van de lucht die we fris noemen. En toch moet je dan maar doen alsof het een feest is, gezellig met z'n allen in het park.

Ik schreef al vaker dat ik ook het moois zie. Het groen in evenzoveel schakeringen, hoe het licht valt, de kikkers die nog visjes zijn (vrouwlief die gebiologeerd op haar hurken minutenlang de bijna kwakende toestand in het ondiepe water beschrijft). Ik hoor alle vogels, probeer ze tussen het blad te zien op takken die donker afsteken. Dikke ruige stammen van metershoge bomen die stuk voor stuk het bewijs zijn van een dikke middelvinger naar de wanstaltigheid op twee poten: ons krijg je niet kapot. Ik kan het alleen maar wensen en vrees het ergste.

Keer op keer besef ik dat daar de pijn zit. Alles wat goed is en zoveel mogelijk met rust gelaten zou moeten worden, zal worden gesloopt en toegeëigend door een soort die te dom is om te begrijpen dat het daarmee haar eigen graf aan het graven is.

Gisteren was ook een dag vol verleden tijd. Ik dook zomaar eens het archief in. Zowel schrijfwerk als muziek. Ik heb mij daar prima mee vermaakt. Soms met schaamrood op de kaken, soms met een tevreden glimlach.

Toen ik ooit begon met het inspreken van mijn eigen voicemail, zoals ik het schrijven hier ook wel eens noem, plaatste ik aanvankelijk vooral stokoude gedichten. Ik schreef ze toen ik nog op de middelbare school zat en vervolgens mijn eerste stappen als moderne loonslaaf zette. Tussendoor kwam de vervloekte militaire dienstplicht waar het na ongeveer drie maanden voor iedereen beter was dat ik daar vervroegd van werd vrijgesteld. (En ja, er is een kans dat ik op moet komen draven als de bommen vallen. Maar wat denk je zelf? Dikke doei.)

Ik heb uiteindelijk drie schriften en een flinke stapel losse blaadjes van diverse afmetingen volgepend. Een selectie daarvan belandde in een multomap. Netjes geprint met een matrixprinter (oh, eerzame arbeid van het zonder scheuren verwijderen van de geperforeerde papierranden). De inkt is inmiddels zo goed als vervaagd, dat mag ook wel na al die jaren.

Ik heb besloten dat ik sommige dingen enigszins ga herschrijven om ze daarna met enige regelmaat opnieuw te plaatsen. Zo bouw ik langzaam (vermoedelijk extreem langzaam) aan een herzien archief. Gewoon, daarom. Als tegengif.

#antidote #tegengif #playmobil #waanvandedag #park #100DaysToOffload