De druppels sissen hun tanden stuk. Het is typisch zo'n zinnetje dat zomaar kan leiden tot nog meer beeldend schrijfwerk. Al vind ik het voor dit moment al mooi genoeg. Eigenlijk zou het helemaal los moeten staan. Zoals een groot schilderij in een enorme expositieruimte. Alleen dat beeld, verder niks-nada-noppes.

Ik liep door het park. De paar boodschappen combinerend met een wandeling. Bomen en vogels, een klein beetje regen en het geruis van de snelweg. De tram die door de scherpe bocht dondert. Een sirene. Dagelijkse geluiden. En steeds opnieuw probeer ik alleen de stammen en takken te zien. De bladeren die vallen, op de grond liggen – nauwelijks nog te herkennen. Overstemd door het geschater van de vogels. Die hebben het er maar druk mee. Al heb ik dan geen flauw idee waarmee. Zo'n kenner ben ik niet.

En toen kwam dat zinnetje. Ik vond het wel wat, haalde mijn telefoon tevoorschijn en zette het in mijn notities. Mijn beeldscherm nat, mijn vingers stram. Kunst is lijden, weet je. Ondertussen zie ik het voor mij gebeuren. Druppels met een grimas, bijten en sissen, kapotte tanden. Het past trouwens ook mooi bij de muziek van M.I.A. die nu uit de speakers spat. Fel, met gestrekt been, revolutionair. Ik dans wild en met schijt aan de buren de kamer door terwijl het water het kookpunt bereikt. Tijd voor thee.

#waanvandedag #MIA #city #stad #park

Vooruit, eerst het zuur en dan het zoet. Is die Balkenende toch nog ergens goed voor geweest. En ik heb spontaan zin om weer met Playmobil te spelen.

Het wandelrondje door het park was gisteren niet enorm verheffend te noemen. Teveel mensen op kleedjes, teveel crematies, teveel vuil waarvan je weet dat het uiteindelijk zal gaan zwerven en na verloop van tijd gewoon in de voedselketen belandt en/of deel uitmaakt van de lucht die we fris noemen. En toch moet je dan maar doen alsof het een feest is, gezellig met z'n allen in het park.

Ik schreef al vaker dat ik ook het moois zie. Het groen in evenzoveel schakeringen, hoe het licht valt, de kikkers die nog visjes zijn (vrouwlief die gebiologeerd op haar hurken minutenlang de bijna kwakende toestand in het ondiepe water beschrijft). Ik hoor alle vogels, probeer ze tussen het blad te zien op takken die donker afsteken. Dikke ruige stammen van metershoge bomen die stuk voor stuk het bewijs zijn van een dikke middelvinger naar de wanstaltigheid op twee poten: ons krijg je niet kapot. Ik kan het alleen maar wensen en vrees het ergste.

Keer op keer besef ik dat daar de pijn zit. Alles wat goed is en zoveel mogelijk met rust gelaten zou moeten worden, zal worden gesloopt en toegeëigend door een soort die te dom is om te begrijpen dat het daarmee haar eigen graf aan het graven is.

Gisteren was ook een dag vol verleden tijd. Ik dook zomaar eens het archief in. Zowel schrijfwerk als muziek. Ik heb mij daar prima mee vermaakt. Soms met schaamrood op de kaken, soms met een tevreden glimlach.

Toen ik ooit begon met het inspreken van mijn eigen voicemail, zoals ik het schrijven hier ook wel eens noem, plaatste ik aanvankelijk vooral stokoude gedichten. Ik schreef ze toen ik nog op de middelbare school zat en vervolgens mijn eerste stappen als moderne loonslaaf zette. Tussendoor kwam de vervloekte militaire dienstplicht waar het na ongeveer drie maanden voor iedereen beter was dat ik daar vervroegd van werd vrijgesteld. (En ja, er is een kans dat ik op moet komen draven als de bommen vallen. Maar wat denk je zelf? Dikke doei.)

Ik heb uiteindelijk drie schriften en een flinke stapel losse blaadjes van diverse afmetingen volgepend. Een selectie daarvan belandde in een multomap. Netjes geprint met een matrixprinter (oh, eerzame arbeid van het zonder scheuren verwijderen van de geperforeerde papierranden). De inkt is inmiddels zo goed als vervaagd, dat mag ook wel na al die jaren.

Ik heb besloten dat ik sommige dingen enigszins ga herschrijven om ze daarna met enige regelmaat opnieuw te plaatsen. Zo bouw ik langzaam (vermoedelijk extreem langzaam) aan een herzien archief. Gewoon, daarom. Als tegengif.

#antidote #tegengif #playmobil #waanvandedag #park #100DaysToOffload

Een spiegel in stukken op straat. Scherven schetsen reflecties van stil geluk. Een dieselmotor aggregeert verstikkende walmen, rookt een pluim: een fluim in het gezicht, de adem aan flarden. Hels kabaal, grommend op de lage tonen schokt het lichaam trillend na. De trage dood wacht op jacht naar leven, hier net om de hoek.

Een reiger vliegt een pseudo-atletisch mens op gympen aan, een roodborstje hipt speels voor mij uit, wacht mij uitdagend op – nog een stap, nog een stap, nog een stap – en vliegt weg. De bomen, waarachtige vrienden voor wie het geloven wil, roeien, groeien, broeien uit met wortel en tak. De droogte breekt aan, vreet aan, rot weg.

In de strook kaalgetrapt gras langs het asfaltpaadje, daar bij de oude Joodse begraafplaats, zit een kauw. Apathisch met halfopen snavel, stervend in schoonheid; de eenzaamheid is zoveel mooier daar. Zilveren kraalogen breken als een spiegel in scherven op straat.

#proza #park #stad #natuur #100DaysToOffload

De dag laveert tussen druppels van 10 graden en de stelling van Pythagoras. Een wandeling door het overbevolkte park waar afstand er regelmatig met afstand niet toedoet. Watervogels dobberen rustig en met jaloersmakende ruimte op het kille water, reigers landen schreeuwend in een vloeiende vlucht hoog in de bomen. Ze overzien het geheel van mierenmensen. Een vuurrode tor, een regenworm, plastic handschoenen, mondkapjes en papieren zakdoeken vinden hun weg als zwervend vuil. Het straatbeeld, net als het stadspark, verandert en wordt er niet mooier (schoner met gevoel voor Zuiderburen) op.

In het verzorgingshuis kijken de bewoners verdwaasd door het raam naar buiten. Ze zitten middenin een verbouwing die ongetwijfeld voor net zoveel onrust zorgt als volledig langs ze heen gaat. Wapperende netten, omgevallen hekken en gescheurde zakken zand. De bouw gaat door, de afbraak is als op het allesomvattende niets wachtende mensen in een gebarsten vissenkom. Ondertussen raast het leven zoals wij dat kennen voorbij.

Thuis pruttelt de middagkoffie, een nieuw ritueel bij gebrek aan werkplektaferelen. De kunst gaat door, de ideeën komen en verdwijnen als bij toverslag, al blijven er genoeg hangen in de duistere hersenholtes. Ze zullen wortel schieten, ontkiemen, groeien, bloeien en ook weer vergaan. Wij zijn tenslotte niet voor niets onze eigen goden.

#waanvandedag #wandeling #virus #stad #kunst #mens #dier #park