Er zijn altijd wel van die eindeloos lijkende momenten dat de cursor mij verwachtingsvol aanknippert. Uitdagend, verleidend tot actie. Kom dan, tik dan, typerdetyp, hup! Het is goed bedoeld en meestal geef ik toe, want stiekem kan ik dat geknipoog niet weerstaan. Dan komen er letters, woorden en zinnen, zomaar. Niet uit het niets, dat kan niet, want niets is ook iets. Net als de hele oorsprong van alles. Dat kwam niet uit het niets, maar uit het iets. Alleen weet helemaal niemand wat dat iets dan is. Dus houden we het voorlopig op singulariteit: een punt met een oneindig klein volume en een oneindige grote dichtheid. Zo klein dat de tijd en ruimte die wij hebben bedacht er niet bestaan. Lekkere manier om hét vraagstuk der vraagstukken op te lossen, toch? Zoiets als een boodschappen doen en terugkomen met een tas vol met niks. Maar ja, er is geen niks, dus toch een tas vol.

Zo kun je jezelf helemaal gek redeneren. Of zoals mijn oma zaliger zei: even prakkezeren. Waardoor ik dan direct denk aan mijn vader die iedere avond kei-fanatiek zijn aardappelen en groente zit te prakken tot het zeer doet. En mijn moeder die hem al zowat 55 jaar trouw antwoord geeft op zijn steevaste vraag of er zout op zit. Zit er zout op? Ja Jan, er zit zout op. En dan draait ze nog net niet met haar ogen. Dat is knap, na zo'n lange tijd samen. Iets met liefde waarschijnlijk.

Nou, zo denk je dat je een zouteloos stukkie typt, maar stiekem gaan we van niets naar iets en dan zo van alles nog een beetje hier en daar, met liefde. Heb ik u toch maar weer mooi een minuutje of wat mee weten te vervelen. Goed, het is zo zachtjesaan tijd om de keuken te verblijden met mijn aanwezigheid. Een voertje maken voor vrouwlief die over een uurtje thuiskomt. Dat heeft ze wel verdiend na een dag op haar beentjes staan, heen en weer rennen en weet ik wat allemaal. Het boekenvak vergt nu eenmaal een topconditie in hoofd- en bijzaken. Pannetjes, here I come! En u wens ik verder nog een fijne avond.

#waanvandedag #singulariteit #natuurkunde #zout #huwelijk

Kijk, dat is dus het rare ding met gedachten. Het zijn er zoveel, probeer er dan maar eens eentje te pakken te krijgen waarop je even kan herkauwen. Vaak genoeg lukt dat wel, al kan ik mij ook verwonderen over waarom nou juist net die ene gedachte eruit springt en niet die talloze andere waar ik ook heus wel mee aan de haal had kunnen gaan. Het is, net als het hele bestaan van alles en alles en alles (en nog wat), puur toeval.

Heel soms stel ik mij voor dat mijn brein een stervende ster is; tenslotte is geen enkele grootheidswaan mij vreemd. Mijn grijze massa als een zwart gat dat alles naar zich toe zuigt en opslokt. Net zolang tot de boel implodeert. Dat klinkt een beetje gruwelijk en dat is het misschien ook, maar joh, ik vermoed donkerbruinig dat ik daar niet heel veel van meekrijg, dus da's een meevallertje.

Toch vraag ik mij dan ook af dat wanneer iets, wat dan ook, implodeert, waar het dan terecht komt. Zoals met een zwart gat. Waarin verdwijnt een zwart gat? Verdwijnt het überhaupt of keert het als het ware zichzelf binnenstebuiten en begint dat hele geslurp en geveelvraat weer opnieuw? Is alles dan toch gewoon een cyclus dat aan de ene kant zo voorspelbaar is als de rekening van de psychiater die iedere maand op de mat ploft en aan de andere kant zo toevallig is als toeval maar kan zijn?

Nou ja, dit soort dingen dus. Van die vragen waar ik dan op een dinsdagnamiddag mijn uitstelgedrag van het huishoudelijk geneuzel mee beloon. Tijdelijk, want ik zal eraan moeten geloven. Toeval of niet, de cyclus van afwassen, stofzuigen en de was maar weer eens afhalen. De boodschappen zijn al in huis en het betaalde werk is vanochtend al gedaan. Op naar het volgende rondje om de as weemoedig dobberend in de chaos van wat wij leven noemen.

#waanvandedag #singulariteit #zwartgat #chaos