In een kelder in Amsterdam stonden twee mensen. De een stond in de wacht en deed ondertussen een split. De ander moest erom lachen en probeerde ook een split. Een pijnlijk moment. Het duurde nogal lang, die wachtstand, dus ondertussen, na de split, werd eerst de persoon die het wachten veroorzaakte al mimend uitermate bruut in elkaar geslagen. Daarna was het gewoon de hele mensheid die eraan moest geloven. Aan de andere kant van de lijn klonk eindelijk geschuifel, gerommel. En toen de teruggekeerde en zeer verbitterde stem. Net op tijd hield het gniffelen in de kelder op.

De stem moest toegeven dat er inderdaad een pakketje in de brievenbus lag. Maar desondanks was de stem heel erg teleurgesteld dat er niet even was aangebeld (dat was er wel!) want nu was de stem voor niets heel de dag thuis gebleven. En ook was het heel jammer dat het pakje dus gewoon door de brievenbus paste*. De stem had een groter pakje verwacht en daarom gekozen voor een dagje thuis. De twee in de kelder keken elkaar onhoorbaar zuchtend en met de ogen draaiend aan. Ze glimlachten zonder er blij van te worden en wisselden een blik van verstandhouding, omdat ze allebei exact wisten dat het type mens dat deze stem vertegenwoordigt in steeds grotere hoeveelheden voorkomt. Het is het type mens dat ook heus niet in de rij hoeft te wachten, buiten. Want de bestelling ligt klaar en hoeft alleen maar even opgehaald te worden en dan afgerekend. En graag ook even inpakken. Dat kan toch wel even snel, hoe erg is dat nu helemaal? Inderdaad, helemaal niet erg. Net zoals het niet erg is dat er nu eerst andere mensen (van hetzelfde type, maar ook andere, meer sociale types) aan de beurt zijn. Daarna komen de mensen die nu in de rij staan. En daarna komt u aan de beurt. Klopt, precies, zo is het: u bent niet het middelpunt van het heelal. Ja, dat is even slikken, maar zo is het nu eenmaal. Gaat het nu weer een beetje? Fijn.

Inmiddels had de stem half huilend de verbinding verbroken.

_*noot van de redactie alhier: iets past niet door de brievenbus, want dat zou betekenen dat er minstens geen bodem in zou zitten. Iets past hooguit in de brievenbus. Toch worden door en in dagelijks volstrekt willekeurig door elkaar gebruikt. Hier moet een einde aan komen, zo kan het niet langer!_

#middelpunt #natuurkunde #maatschappij #100DaysToOffload #mens #gedrag #waanvandedag

Er zijn altijd wel van die eindeloos lijkende momenten dat de cursor mij verwachtingsvol aanknippert. Uitdagend, verleidend tot actie. Kom dan, tik dan, typerdetyp, hup! Het is goed bedoeld en meestal geef ik toe, want stiekem kan ik dat geknipoog niet weerstaan. Dan komen er letters, woorden en zinnen, zomaar. Niet uit het niets, dat kan niet, want niets is ook iets. Net als de hele oorsprong van alles. Dat kwam niet uit het niets, maar uit het iets. Alleen weet helemaal niemand wat dat iets dan is. Dus houden we het voorlopig op singulariteit: een punt met een oneindig klein volume en een oneindige grote dichtheid. Zo klein dat de tijd en ruimte die wij hebben bedacht er niet bestaan. Lekkere manier om hét vraagstuk der vraagstukken op te lossen, toch? Zoiets als een boodschappen doen en terugkomen met een tas vol met niks. Maar ja, er is geen niks, dus toch een tas vol.

Zo kun je jezelf helemaal gek redeneren. Of zoals mijn oma zaliger zei: even prakkezeren. Waardoor ik dan direct denk aan mijn vader die iedere avond kei-fanatiek zijn aardappelen en groente zit te prakken tot het zeer doet. En mijn moeder die hem al zowat 55 jaar trouw antwoord geeft op zijn steevaste vraag of er zout op zit. Zit er zout op? Ja Jan, er zit zout op. En dan draait ze nog net niet met haar ogen. Dat is knap, na zo'n lange tijd samen. Iets met liefde waarschijnlijk.

Nou, zo denk je dat je een zouteloos stukkie typt, maar stiekem gaan we van niets naar iets en dan zo van alles nog een beetje hier en daar, met liefde. Heb ik u toch maar weer mooi een minuutje of wat mee weten te vervelen. Goed, het is zo zachtjesaan tijd om de keuken te verblijden met mijn aanwezigheid. Een voertje maken voor vrouwlief die over een uurtje thuiskomt. Dat heeft ze wel verdiend na een dag op haar beentjes staan, heen en weer rennen en weet ik wat allemaal. Het boekenvak vergt nu eenmaal een topconditie in hoofd- en bijzaken. Pannetjes, here I come! En u wens ik verder nog een fijne avond.

#waanvandedag #singulariteit #natuurkunde #zout #huwelijk