We zaten op bed, maar het bed was nu even geen bed. Het was een boot. Niet zomaar een boot, maar een oorlogsschip. Nou, niet echt een schip, het was een gammel vaartuig. We maakten water, denk ik. Hoewel ik dat liever niet denk, want dat zou betekenen dat we langzaam vol zouden lopen en zinken. Op open zee! Onze boot was dus gewoon vooral gammel. We hadden er al heel wat slagen mee gewonnen. Maar waar je wint, verlies je ook altijd wat. Hoewel ik dat nog niet echt zo dacht, op die leeftijd. Die zelfingenomen wijsheid kwam later.

We, dat zijn mijn broer en ik. We zaten op zijn bed, want ook als kind hield ik mijn kamer zoveel mogelijk afgesloten van alles daarbuiten. Mijn domein. Natuurlijk was het wel zo dat ik verder bar weinig te vertellen had en er heus wel eens iemand binnenkwam. Al was het maar omdat ik er dan zelf niet was, iets met schooldagen die een futiel onderdeel waren van leerplicht, ook zoiets. Dus ik was niet thuis en kon dus ook niet weten dat er iemand in mijn kamer was. Toch moet ik hebben geweten dat mijn bed niet zichzelf zo strak opmaakte.

Het zal af en toe een kleine hel zijn geweest voor mijn moeder wanneer zij haar rondje door het huis en dus ook mijn kamer deed. Mijn kamer deed nogal eens dienst als wegennetwerk dat louter en alleen in mijn ogen een volledig logisch neergelegde infrastructuur was, met Bambino-steentjes en Lego-straatplaten en het pronkstuk van dit onnavolgbaar geheel: de parkeergarage. Binnen dit stelsel van snel- en provinciale wegen was er altijd minimaal één extreem smalle weg. Eenrichtingsverkeer pur sang, dus geheid dat er uitgerekend daar bizarre ongelukken gebeurden. Meestal na een wilde achtervolging. Het was keer op keer een schier onmogelijke opgave voor de politie, ambulance, helikopter en soms zelfs een gigantische Playmobil-boot (steevast bleken in die boot dus de echte boeven te zitten die de stad over zouden nemen!) om op de plek des onheils te komen.

Afzien dus voor mijn moeder, want als er ook maar een half steentje niet meer netjes lag, dan zag ik dat. En als vanzelf was dan het huis te klein. Je moet toch wat met je temperament als 7-jarige. Of ouder. Ik vermoed dat ik tot op de dag van vandaag zou ontploffen bij het zien van zoveel onrecht en nauwelijks te herstellen schade aan mijn verbeelding.

Goed. Mijn broer en ik dus op zijn bed. Het bed was een boot. En in de verte zagen we de Bismarck varen. Daar op dat schip in de verte dat dood en verderf zaaide waar het maar kwam, wisten ze het nog niet. Maar wij, deze oorlogshelden in lubberende onderbroek, zouden hoogstpersoonlijk de varende trots van de nazi's tot zinken brengen. We wachtten nog heel even tot ie precies geen kant meer op zou kunnen, gevangen in ons Glazen Oog: de toiletrolverrekijker. We knikten vastberaden naar elkaar, laadden onze aller- allerlaatste torpedo. Gaven het teken dat alles klaar was voor de ultieme genadeklap, nog heel even wachten. VUUR! En verdomd: RAAK! De Bismarck zonk! Dat deed ze elke keer opnieuw wanneer wij op onze boot zaten en afvuurden. Onze boot die nooit zonk, hooguit even uit onze fantasie verdween tot een volgende keer. En tot die tijd was de boot gewoon een bed. Ja-ja. Maar wij wisten beter.

#waanvandedag #kinderspel #spelen #oorlog #bismarck #100DaysToOffload