Dat een doorgaans stel idioten dat zich supporter noemt nu dan ineens overladen wordt met complimenten omdat ze zich stil hebben gehouden. Ofwel, de nono's in de stadions doen gewoon wat is afgesproken en oh jeetje heremeteetje wat zijn ze toch een stel kanjers! Nee, echt hoor, een heel dik vet compliment omdat je met je enige half afgestorven hersencel in staat bent geweest je kwijlende gedroeftoeter voor je te houden. Knapperds zijn het.

Verder ben ik helemaal geen oude zeikerd en de vrolijkheid zelve. Ik heb het al zo vaak gezegd dat ik moe word van mijn eigen gezeur. Net zo vaak heb ik mij voorgenomen om hier alleen nog dichterlijke vrijheden doordrenkt met prozaïsche vergezichten te planten. In de overtuiging dat de planeet er dan beter van wordt. Of ik. Of een combinatie van beiden. Zeg zelf, wat is het verschil tussen deze psychopaat of het lieve bolletje vol water, land en overig leven dat haar rondjes draait voor zolang het duurt.

Misschien doe ik opnieuw een poging tegen beter weten in. Ik zit heus vol goede moed (echt joh?) en fantastische ideeën. Genoeg om een digitale file me te veroorzaken en meer dan dat. Toch is het ook die wetenschap die mij direct de moed weer ontneemt. Ik zal nooit van mijn lang zal ik leven toekomen aan het uitvoeren van al die wilde en minder wilde plannen. Dat vreet ook wel eens aan me. Heus. Maar ja, dat maakt het tegelijk zo waardevol hè? Dus alles wat er dan wel van komt, dat is dan toch maar mooi wel een karrenspoor van levensbewijs.

Wat het ook wordt, nog meer getier en geraas of uitsluitend verhevenheid – waarschijnlijk gewoon een fusie van beiden en alles daartussenin en buitenom – voor nu is de dag weer mooi geweest. Op naar maandag. Opnieuw een stevige middag bieb in het vooruitzicht voorafgegaan door een ochtend administratie en overig gereutel. Ook niet erg.

#waanvandedag #stadion #supporter #schrijven #writing #100DaysToOffload #library