Dat een doorgaans stel idioten dat zich supporter noemt nu dan ineens overladen wordt met complimenten omdat ze zich stil hebben gehouden. Ofwel, de nono's in de stadions doen gewoon wat is afgesproken en oh jeetje heremeteetje wat zijn ze toch een stel kanjers! Nee, echt hoor, een heel dik vet compliment omdat je met je enige half afgestorven hersencel in staat bent geweest je kwijlende gedroeftoeter voor je te houden. Knapperds zijn het.

Verder ben ik helemaal geen oude zeikerd en de vrolijkheid zelve. Ik heb het al zo vaak gezegd dat ik moe word van mijn eigen gezeur. Net zo vaak heb ik mij voorgenomen om hier alleen nog dichterlijke vrijheden doordrenkt met prozaïsche vergezichten te planten. In de overtuiging dat de planeet er dan beter van wordt. Of ik. Of een combinatie van beiden. Zeg zelf, wat is het verschil tussen deze psychopaat of het lieve bolletje vol water, land en overig leven dat haar rondjes draait voor zolang het duurt.

Misschien doe ik opnieuw een poging tegen beter weten in. Ik zit heus vol goede moed (echt joh?) en fantastische ideeën. Genoeg om een digitale file me te veroorzaken en meer dan dat. Toch is het ook die wetenschap die mij direct de moed weer ontneemt. Ik zal nooit van mijn lang zal ik leven toekomen aan het uitvoeren van al die wilde en minder wilde plannen. Dat vreet ook wel eens aan me. Heus. Maar ja, dat maakt het tegelijk zo waardevol hè? Dus alles wat er dan wel van komt, dat is dan toch maar mooi wel een karrenspoor van levensbewijs.

Wat het ook wordt, nog meer getier en geraas of uitsluitend verhevenheid – waarschijnlijk gewoon een fusie van beiden en alles daartussenin en buitenom – voor nu is de dag weer mooi geweest. Op naar maandag. Opnieuw een stevige middag bieb in het vooruitzicht voorafgegaan door een ochtend administratie en overig gereutel. Ook niet erg.

#waanvandedag #stadion #supporter #schrijven #writing #100DaysToOffload #library

Keuzestress. Wie kent het niet. Op dit moment geldt het voor mij als het gaat om waar ik over zou kunnen schrijven. Ik kan nog meer tieren en schelden op de oerdomme tweevoeter, maar ik kan ook wat semi-fictief aan het typen slaan. Of helemaal los van alles en de fantasie ruim baan geven. Een gedicht. Proza. Een combinatie van die twee.

Het zou over MANKES kunnen gaan. Onze aanstaande repetitie, de prille plannen voor een nieuw album, of de voorbereidingen op het International Literature Festival Utecht (ILFU – klik maar voor een übercoole foto en meer info) waar we in een of andere hoedanigheid deel van uitmaken. Wordt het een live-optreden, een video, allebei? En hoe vaag het allemaal is wat betreft de organisatie, de afspraken. Dat we onze onkostenvergoeding inmiddels wel al hebben mogen ontvangen, nog voordat we ook maar één performance hebben gegeven. Dat je je kunt afvragen of dit echt de bedoeling is. Tegelijkertijd ben ik bij meer dan genoeg bedrijven binnen geweest om te weten dat daar op veel extremere wijze wordt omgegaan met budgetten die een veelvoud zijn van een gemiddeld cultureel/kunsten-budget.

Ik zou het kunnen hebben over de online-ouderavond en hoe dat van mij best altijd zo zou mogen: kort, bondig en geen oeverloze non-vragen van ouders die maar geen onderscheid kunnen maken tussen het welzijn van hun kind en de irrelevantie daarvan tijdens een publiek vragenstelmoment. Bijvoorbeeld. Dat het hoe dan ook een spannend en vast ook memorabel jaar wordt voor dochterlief en het fijn zou zijn als ze over een maand of negen de deur van de havo dicht kan doen en misschien een hbo-deur opent. Of toch besluit dat het wel even mooi is geweest en zich richt op werk. Het kan ook een combinatie worden. Een tijd van bezinning wellicht.

Ik kan schrijven over hoe twee ouderen op vijfhoog hun leven in zeer korte tijd overhoop gegooid zien worden en zich dan toch ondanks alles weten aan te passen. Survival of the fittest op microniveau. Dat is knap. Meer dan dat zelfs.

Mijn eigen gereutel in de kantlijn, de behoefte aan slaap, rust en ruimte. Ondertussen denkend aan mensen die zo onvoorstelbaar wanhopig zijn dat ze hun eigen 'thuis' in de fik steken in de hoop dat er dan eindelijk eens aandacht is voor hun uitzichtloos lijden en dat het misschien, heel misschien, iets beter wordt (ik vrees het ergste).

Wat ook nog kan is schrijven over waar ik allemaal over zou kunnen schrijven en dat zo banaal vinden dat de lonkende blokkade mij bijna teveel wordt en dan toch maar precies dat gaan doen; alles beter dan niets. Hoewel. Misschien is niets wel het allerbeste. Niets is tenslotte niet niks.

#waanvandedag #ilfu #muziek #kunst #art #cultuur #school #werk #schrijven #choice #100DaysToOffload

Ik typ dit met de laptop op schoot. Precies waar het ding zijn naam aan heeft te danken. Maar ik zeg je, meestal doe ik dat dus niet. Simpel, omdat dat mijn ijverige computertje daarvoor te klein is. Dat schrijft niet lekker. Dan moet ik teveel met mijn kop naar voren gebogen zitten, pijn in den rug en den nek, gedoe, hou uit schei op. Nee, echt. Ik merk dat nu pas op, omdat ik nu de laptop van vrouwlief gebruik. En dat is een bad boy hoor! Uitstekend geschikt om op schoot te nemen, goede hoogte en alles. Al moet het ook weer niet te lang duren, want het gewicht wil ook wat, dus ik ga het, vermoed ik, kort houden. Misschien is dat maar beter ook, want als ik nu al dik tien zinnen lang een lulverhaaltje kan houden over een veredelde schoothond, dan kun je je afvragen waarom ik überhaupt de moeite heb genomen om hier in te loggen en u te vermoeien met een scherm vol met niks. Maar ja, na gisteren leek het mij beter om nu niet weer te beginnen over al die shit waar ik mij aan erger. In het kader van Nu Even Niet! zeg maar.

Het is ook iets raars, typen op andermans computerding. Alsof je na jaren en jaren op een andere gitaar gaat spelen. Zoiets. Of wanneer je je oude fietsrakkertje hebt ingeruild voor een nieuwe, of zoals dat gaat met nieuwe schoenen. Nou, u begrijpt mijn punt. Dus alleen daarom is het misschien beter om dan niet een ellenlang stuk te tikkerdetikken. Alles onwennig, groot, zwaar, vreemd. Brrr.

Misschien heb ik morgen weer de geest helderziend en kan ik u verblijden met wat verse zuurpruimerij of een lieflijk prozaïsch of treurniswekkend poëtisch geniaal werkje. Wie weet. Voor nu een zondags fijne avond nog.

#waanvandedag #laptop #computer #schrijven