Taceo
De avond kwam en er was alleen nog de stilte. Nee, er was geen stilte. Hoe kom je erbij. Vuur, geknetter, rook en gerochel. Dat is alles, behalve stilte. Er was alleen de stilte tussen het geluid van ingehouden adem, gevlogen vogels en omgekapte bomen. Van splinters in vingers, ontstoken ogen en schaafwonden.
Op de kale vloer van een zolder lagen een vrouw en twee kinderen recht naast elkaar. Schimmel op de dunne muren, gaten in het dak en in hun hoofd en borst. Een pistool naast hun lichaam. Tragiek bedekt met een laag stof, met vliegen en stank. Aan een zolderbalk hing een man aan een vlassig touw. Doodse stilte luid als het gekraak, gezoem en gezucht.
De stilte, het zwijgen. Het kijken, het staren. Het onbegrip en de ontsteltenis. Een wereld op instorten en in het oosten komt de zon op, in het westen gaat de zon weer onder. De wolken spannen samen, de regen snijdt en voert uiteindelijk nooit alles weg. Alleen de bodem zakt.