Terwijl het halve kikkerland in files en volgepropte treinen richting strand, plas of recreatiegebied ging, of gewoon in lange rijen bij een stadspark op een treurig plekje wachtte, deden wij het vandaag iets rustiger aan. Een heel stuk dichter bij huis ook. Zeg maar gerust: in huis. Eerst jarige broederlief gefeliciteerd natuurlijk. Daarna lekker bezig geweest met een liveopname. Volledig akoestisch. Twee microfoons, camera erbij. Mooie test ook gelijk voor als we eens wat meer willen. Als het meezit plaatsen we er binnenkort iets van online, dan is de vreugde compleet.

Minder vrolijk zijn de berichten en beelden waarin en waarop mensen vluchten voor overstromingen, sprinkhanenplagen, moordzuchtige houtkappers en droogte. Of het nu in India, Bangladesh, de VS, Australië, de Amazone of in Afrika is. Overal zag ik tussen onze kunstenmakerij door de foto's en video's van mensen en dieren in doodsnood.

Malaria en aids eisen naar verwachting minimaal 500.000 extra doden in de komende maanden – waarom zien we die tellers niet elke dag? Zelfs de bof en de mazelen collecteren nog dagelijks alsof er nooit een vaccin voor werd bedacht. En dan is er nog zoiets futiels als Covid-19. (Dan vergeet ik voor het gemak de voorbodes zoals SARS en MERS die een paar jaar geleden buiten ons gezichtsveld al flink huishielden.) Ja, voor de mensen daar is corona een onbenulligheidje in vergelijking met wat ze jaar in, jaar uit meemaken. Sterker, door dat virus stort de hele wankele zorgconstructie die er was volledig in. Niks geen basale vaccinatieprogramma's, voorlichting of medicijnen meer. Met al die extra doden tot gevolg.

De armoede heerst, honger en dorst kennen geen genade. De contrasten met ons land, met Europa, zijn schokkend groot. Hier schreeuwt de horeca moord en brand, is het oneerlijk dat er geen strandkussens mogen worden verhuurd en daar proberen mensen wanhopig van wat verrot hout en roestende golfplaten een huis te maken. Niet als tijdelijk onderkomen, dit is hun dagelijkse stek. Ze proberen het zo goed en zo kwaad als het gaat weer op te bouwen. In afwachting van wat hierna komt. Want dat is een zekerheidje, er komt altijd weer iets anders aan.

Ik weet ook wel dat ik met dit soort praatjes verder niets bereik, behalve wat ongemak en gezucht. Maar tegelijk is dat dus precies wat er naar mijn idee mis is. Zolang het allemaal daar is en vooral ook blijft, dan valt het allemaal wel mee blijkbaar. Als wij zelf maar veilig zijn. We kunnen tenslotte niet met iedereen meeleven, toch? Klopt, dat kan niet. Toch zou een beetje meer compassie en dagelijks besef op z'n plaats zijn. Al is het maar omdat de technische speeltjes die wij allemaal iedere dag gebruiken, onze kleding of paracetamol, niet mogelijk zouden zijn zonder de uitbuiting van al die mensen daar.

Wij hebben ongelooflijk veel geluk (al is alles relatief) dat we bij puur toeval op een plek zijn geboren waar bijvoorbeeld een minister-president zegt dat dit (Covid-19) 'een van de grootste, meest ingrijpende en meest bedreigende periodes die ieder van ons ooit zal meemaken' is. Om nu al te merken, na ruim twee maanden ongemak en onzekerheid, dat we 'er klaar mee zijn'. Zoals iemand al opmerkte: westerlingen zijn niet gemaakt om te lijden.

Ditzelfde virus heeft juist aangetoond dat iedereen wereldwijd inmiddels volledig afhankelijk is van elkaar. Het laat zien dat dit is wat er gebeurt als we alleen maar meer willen. Het is slechts een uiting van een veel groter probleem dat alleen aangepakt kan worden als iedereen is doordrongen van het feit dat op deze manier doorgaan simpelweg niet kan. Dat het schoonvegen van het eigen straatje nog altijd een enorme berg afval verplaatsen is. Die berg komt ergens terecht, die verdwijnt niet als bij toverslag. En wat gebeurt er? Ieder voor zich. Een op z'n minst zorgwekkende constatering.

Nou ja. Het was niet mijn bedoeling alweer de predikant uit te hangen. Hoewel die dan wel lekker snel droogt bij deze temperaturen.

#virus #waanvandedag #covid #westen #planeet #100DaysToOffload