De schaal van Beaufort
De verleiding was te groot. Na de boodschappenriedel had ik de wind mee, dus dat ging lekker. Daarom dacht ik: rij maar om, jongen, rij maar lekker een stukkie om. Wie doet je wat? Wind in de rug en dan zien we straks wel hoe we met de wind tegen thuis gaan komen. Ik zeg je, dat viel nog best mee. Nu is deze topatleet natuurlijk ook kei in vorm, dus hallo, dan moet je met meer dan een paar windstootjes van 80 kilometer per luttele seconde komen om mij omver te blazen.
Toegegeven, ik voelde 'm heus wel een beetje hoor. Als zelfs de vrachtschepen in het kanaal naast mij in tegenovergestelde richting nagenoeg geen motorkracht nodig hebben om hun lading naar elders te krijgen, dan is het allemaal leuk en aardig met die grootspraak. Maar hé, je moet toch wat met je leven in het grijze gebied tussen uitvaartpolis en 50-jarig bestaan.
Overigens, dit is tussen ons hè? Nee, maar weet je, als ik dan zo die wind er vol op heb staan, dan doe ik voor het tegemoetkomend verkeer net of ik nergens last van heb. Gewoon fier rechtop, wind in de haartjes en trappen met die beentjes alsof heel die tegenwind voor mij niet bestaat. Ik weet niet waarom, maar zo werkt dat nu eenmaal in deze verwrongen geest. Altijd maar mezelf beter voor doen. Ik noem het een overlevingsstrategie. Misschien niet de beste, maar vooralsnog doet het wat het moet doen; het sleept mij voort in de gewichtsloosheid van het bestaan. Als was ik een met olie besmeurd veertje en toch zo licht opgetild door een bries, warrelend suizend door de tijdelijkheid, deze knipoog van sterrenstof.
Goed, na al dit gezemel ga ik mij maar eens voorbereiden op het verzinnen en klaarmaken van een avondmaal. Niets zo fijn als de jonkvrouw thuiskomt en ze blij kijkt wanneer ze mij in de keuken ziet klooien met ons voer; ze kan zo aanschuiven. Met de winderigheid na al dat lekkers dealen we dan later wel weer. De ene wind is nu eenmaal de andere niet.