Het voordeel van een midzomervakantieverjaardag is dat ik dan nog zeker een week of wat nadien verrast kan worden met cadeautjes. Zo blij als een kind word ik ervan. Gelukkig ben ik verder heel volwassen.

Francis doet een duit in het feestelijke zakje. Ondanks het gedoe dat er van zo'n storm komt en de onrust die het intern veroorzaakt, kan ik er ook van genieten. Razen en tieren, alles in de war en een nietsontziende veegpartij waar de gemiddelde straatveger jaloers op is. Ik geef toe, zou ik nu met de trein op pad moeten en dan natuurlijk precies het traject met omgewaaide bomen of andere kinkkabels, dan zou ik lang zo tevreden niet zijn. Ik verkeer vandaag in een omstandigheid van alleen naar buiten moeten voor de boodschappenriedel en een cadeautje voor iemand die against all odds vandaag haar geboortedag begroet. Maar hé, dat buitenleven doe ik allemaal gezellig pas als de ergste woei verwaaid is. (Ondertussen stuurt de jarige in kwestie een prachtige foto van het strand, de zee en de duistere wolken. Best jaloersmakend en tegelijk een behoorlijk treffend zelfcadeau.)

Overigens, Francis doet ook nog iets anders. Ja, precies, nostalgie aanwakkeren. Ooit bedacht ik de naam Flowers for Francis voor de band waarin ik toen drumde. Een naam die dan weer werd ingegeven door het, wat mij betreft, beste PiL-album 'Flowers of Romance', met daarop het volledig ontsporende slotnummer Francis Massacre. Een album waarop donkere drums en ritme centraal staan. Soms hypnotiserend, soms tergend, altijd fantastisch. Grote kans dat ik het zo direct gelijk even uit de kast vis en in een bui van jovialiteit in een klap de buurtjes blij maak met wat tromgeroffel. Het kan nog gekker hoor. Want als het vandaag enigszins lukt, dan duik ik ook even het muzikale archief in om mij ongetwijfeld in alle hoedanigheden te verbazen over de genialiteit, of juist het gebrek daaraan, van de band uit mijn jongere jaren. Het waren hoe dan ook mooie tijden.

Neuzel hier, neuzel daar. Of zal ik toch de gekte nog even aantippen? De waanzin die maar niet stopt, de idioterie der mensheid, de krankzinnige uitbuiterij, de onzinnigheid van het hele bestaan? Mwah. Ander keertje weer. Nu eerst nog wat verder fantaseren over muziek, kunst, feestslingers en taart. Kaarsje erop en zingen maar. Tot je een ons weegt.

#waanvandedag #cadeau #storm #francis #100DaysToOffload #pil #massacre

Ik stapte uit op Rotterdam Alexander. De regen striemde haar welkom in mijn gezicht. Achter mij hoorde ik een ongewoon geluid. Er knapte iets, het rommelde. Maar ik ben gewend om geluiden te laten zijn voor wat ze zijn: geluid. Toch, dit was een geluid dat juist wel om aandacht vroeg. En kreeg. Ik hoorde een kraak en een doffe knal. Dus ik keek toch maar om. Ik zag een van de bomen die tegen de spoordijk staan breken, omvallen en op een auto terechtkomen. Een geparkeerde auto, dus dat had erger gekund. Ik was daarom toch ook een beetje teleurgesteld. De autobezitter zou dit vast anders zien, maar ook met teleurstelling, leek mij. (Op zich was het een dag waarop je gerust een lot uit de loterij kon kopen, want als je auto als enige geparkeerde auto langs die hele spoordijk door een omvallende boom wordt geraakt, dan kun je best nog een gokje wagen.)

De trein had haast, ruim een minuut te laat, dus de conducteur floot alweer snel voor vertrek, stapte in, wachtte zoals altijd tot de trein in beweging zou komen en dan zouden ook zijn deuren sissend dichtgaan. Er kwamen mensen aanrennen, zwaaiend en roepend naar de beroepsfluiter. Maar nee, ze hadden echt pech. Wat een lul! riep een vrouw van mijn leeftijd. Het hielp niet.

#storm #trein #reizigers #waanvandedag #lucky #geluk #pech

Eigenlijk had ik gisterenavond laat nog wat willen schrijven, zodat u gezellig samen met Dennis op de bank wat te lezen zou hebben. Misschien om de nacht door te waaien, of anders vandaag overdag het winderige warmterecord toe te juichen. Maar het kwam er niet van. In plaats daarvan zagen we een hele slechte film die paste bij de staat van zijn. Niet dat wij slechte mensen zijn, althans, niet dat ik weet, maar ons gemoed was gewoon niet in topvorm. Soms zit er dan niets anders op dan verkeerde keuzes maken. In dit geval dus een Netflix-flop. Ik ga de titel van het gedrocht niet eens noemen, zo erg was het. Al met al was de nacht te kort, het donker te lang en vloog de dag tot zover voorbij net als de enorme hoeveelheden zwerfvuil die vrolijk door de storm bij en door elkaar wordt geveegd.

U wilt natuurlijk weten wat ik gisteren dan te melden had en geloof mij: dat zou ik ook wel willen weten. Het zal niet heel dringend zijn geweest, vermoed ik. Oh, wacht, ja, nu weet ik het weer. Maar nee, het was niks bijzonders. Behalve dat ik mij als vanzelf kapot ergerde aan de tragische woordenschat van de gemiddelde student die we hier zo her en der los rond hebben lopen. Dat krijg je met een Science Park in de buurt. Een hoop wetenschappelijk gelul in de ruimte, dat vooral. Ik deed boodschappen (help mij herinneren: echt nooit meer doen op zaterdag, wat een hel en waarom vergeet ik dat toch steeds?) en toen ik naar buiten liep stond er een stel van die kwakende brallo's iets logistieks te bespreken. Er moesten namelijk kratten bier op fietsen worden versleept naar een of andere party vanavond. Dus het zou wel superchill zijn als deze of gene zo nice kon zijn om wat hele chille fratsen uit te halen om de pilseners te helpen verhuizen van supermarktketen naar studentenkettingreactie. Echt supernice. Nou ja, toen zat ik de hele weg terug naar huis met een suf repeterend dingetje in m'n kop.

nice nice nice supernice chill chill chill superchill nice chill nice chill super super chill super super nice nice nice super chill nice nice super nice

Het was zelfs zo hardnekkig dat ik het hardop ging doen. U begrijpt dat de vrouw des huizes mij fronsend aankeek toen ik behoorlijk over mijn toeren pruttelend nice nice binnenkwam. Aha, vandaar die baggerfilm waarschijnlijk; we waren reddeloos verloren.

#nice #chill #waanvandedag #student #taal #film #storm

De verleiding was te groot. Na de boodschappenriedel had ik de wind mee, dus dat ging lekker. Daarom dacht ik: rij maar om, jongen, rij maar lekker een stukkie om. Wie doet je wat? Wind in de rug en dan zien we straks wel hoe we met de wind tegen thuis gaan komen. Ik zeg je, dat viel nog best mee. Nu is deze topatleet natuurlijk ook kei in vorm, dus hallo, dan moet je met meer dan een paar windstootjes van 80 kilometer per luttele seconde komen om mij omver te blazen.

Toegegeven, ik voelde 'm heus wel een beetje hoor. Als zelfs de vrachtschepen in het kanaal naast mij in tegenovergestelde richting nagenoeg geen motorkracht nodig hebben om hun lading naar elders te krijgen, dan is het allemaal leuk en aardig met die grootspraak. Maar hé, je moet toch wat met je leven in het grijze gebied tussen uitvaartpolis en 50-jarig bestaan.

Overigens, dit is tussen ons hè? Nee, maar weet je, als ik dan zo die wind er vol op heb staan, dan doe ik voor het tegemoetkomend verkeer net of ik nergens last van heb. Gewoon fier rechtop, wind in de haartjes en trappen met die beentjes alsof heel die tegenwind voor mij niet bestaat. Ik weet niet waarom, maar zo werkt dat nu eenmaal in deze verwrongen geest. Altijd maar mezelf beter voor doen. Ik noem het een overlevingsstrategie. Misschien niet de beste, maar vooralsnog doet het wat het moet doen; het sleept mij voort in de gewichtsloosheid van het bestaan. Als was ik een met olie besmeurd veertje en toch zo licht opgetild door een bries, warrelend suizend door de tijdelijkheid, deze knipoog van sterrenstof.

Goed, na al dit gezemel ga ik mij maar eens voorbereiden op het verzinnen en klaarmaken van een avondmaal. Niets zo fijn als de jonkvrouw thuiskomt en ze blij kijkt wanneer ze mij in de keuken ziet klooien met ons voer; ze kan zo aanschuiven. Met de winderigheid na al dat lekkers dealen we dan later wel weer. De ene wind is nu eenmaal de andere niet.

#beaufort #storm #windkracht #fiets #waanvandedag