Wol
Het voordeel van een ontbijt dat helemaal is verzorgd heeft tegelijk een verwaarloosbaar nadeel: je moet wel de wekker zetten op je vrije dagen. Maar verder klaag ik niet hoor. De stilte is hier overdonderend. Ik hoor nu alleen nog maar de suis en piep in mijn oren, het ruisen van de bomen en verder nagenoeg niets. Dat is best gek wanneer je normaal gesproken alles om je heen hoort wat een stad en haar genoten voor jou aan lawaai produceert.
Na het ontbijt hebben we gelijk maar gebruik gemaakt van de tijdelijke droogte en maakten we een wandeling van ruim twee uur door bos en hei, slalommend om modderpoelen en omgewaaide takken. Gelijk ook even in het dorp een paar boodschappen gehaald, want vanavond eten we op de kamer. Je moet het budget soms ook een beetje vakantie gunnen. En dan nu in crash-stand met een boek, tijdschrift en laptop. Nou, vooruit, af en toe kijken we ook op onze slimme schermpjes. Ik voor een spelletje Wordfeud en de nodige nieuwswaanzin-feed (ik ben nu eenmaal een dwangmatige zelfkastijder) en vrouw des uithuizes heeft zo haar eigen bezigheden op de digitale lijn. Oh, ja, en we praten natuurlijk ook gewoon tegen elkaar. Dat schept een band.
Los van de mooie wandeling en de serene rust diende er zich zojuist nog een fijn beeld aan. We kijken vanuit de kamer op de begane grond zo op het omliggende weiland en daar grazen schapen. Die hebben het gezellig met elkaar. Beetje gras, dan weer rennen en bokken, weer een beetje gras. Ze hebben het duidelijk naar hun zin. En ons vermaken ze ook nog eens zonder dat ze het weten. Wolken haasten zich, de zon piept er soms doorheen, regen is op komst. De zin van het bestaan, meer heb je niet nodig.