De stad plakte ons gisteren tegemoet. Als we al niet verpieterd waren door de eindeloze file in de zon. Tijdens de enkele keren dat we ons met een vierwieler verplaatsen, vraag ik mij steeds opnieuw af waarom iedereen, wij dus ook, kiezen voor dit slopende vervoer. Het is geen toeval meer dat we vooral stilstaan of kruipen over verterend asfalt. Hoe breder de weg, hoe meer verkeer, hoe meer vertraging. Toch blijft deze koe een heilige voor de massa. Ik heb vooral last van mijn IKEA-gêne. Ik wil helemaal niet in de rij, nergens. En toch ben ook ik zo'n halve gare die af en toe de weg kiest boven trein of fiets. Alleen maar omdat het makkelijk met spullen slepen is. Maar hoeveel spullen heb je werkelijk nodig, dat is de onderliggende vraag.

Bijkomend vind ik het ook beschamend omdat wij dan kiezen voor dit leed dat we file noemen en dat alleen maar uit luxe. Natuurlijk, ik kan het allemaal best relativeren, maar dan nog blijft het een bizar en schril contrast: de toevallige westerling die 'zijn recht op vakantie' eist tegenover de mensen die niet of nauwelijks weet hebben van dat fenomeen, of heel andere dingen aan hun hoofd hebben. Overleven bijvoorbeeld.

Weer thuis werden we direct verwelkomd door een klopboorsessie van de buren. Tot vanmiddag ging dat door. Planken moeten hangen om een gevoel van ruimte te creëren, wat ook te begrijpen is. Zij puffen net zo goed hun rondjes in dezelfde karige vierkante meters die wij met elkaar gemeen hebben, met alleen een dunne muur tussen ons als schijn van begrenzing. Met een beetje geluk zit het kluswerk er nu op en bereiden wij ons voor op de aftrap van de week; de voortzetting van de renovatie van een aangrenzende woning.

Ondanks alles en ook door het besef dat het allemaal nooit vanzelfsprekend is, was het weer fijn om uit de dagelijkse malaise te zijn. Rust, ruimte, buitenleven. Een boek, een spelletje, een wandeling, muziek. Ik en wij. We hebben, als je het zo bekijkt, heel veel mazzel.

#waanvandedag #vakantie #stad #file #100DaysToOffload #thuis

Joe, de vogel is weer geland. Thuis op het nest dat inmiddels weer helemaal is ingewoeld, uitgeboend en gelucht. Tassen uitgepakt, stofzuiger en stofdoek door het huis, eerste was gedraaid en opgehangen, boodschappen gedaan – dit alles overigens in vloeiende samenwerking met de levendige partner in crime passionnel.

Het blijft een wonderlijk fenomeen. Dat je na slechts een paar dagen weg, de weg terug naar huis ervaart als cultuurshock. Het overvloedig tekort aan rust druppelt in elk geval vanaf Lelystad de trein binnen. Als klap bij heldere hemel dringt de waanzin van de maatschappelijke nood zich op. Zoals de opgefokte leipo met een telefoongesprek doorspekt met tragische ziektes, straattaalsmurrie zonder komma's en punten, maar met een overdaad aan energiedrank en ander lekkers, dat zonder filter bij mij naar binnen dendert. Ik ga er ter plekke van trillen, het bloed trekt uit mijn kop weg waarbij het beeld van hoe ik zijn kop van zijn romp ruk steeds aantrekkelijker wordt.

En zo trekken we langs Almere uiteindelijk de Amsterdamse wannabe-oase van samenlevingsdroogte in. Onze straat verwelkomt ons met bouwketen, vrachtwagens, een hijskraan en ronkend witte pakketbezorgbusjes. Eenmaal op tweehoog boven draaien we de sleutel om en komen de bass-traps van de aangrenzende buren ons tegemoet; gospel voor jongeren, dus inclusief vette beats en zuigende bassen. De heer zij geprezen en Jezus beeft. Mijn gemoed is, met andere woorden, in een zucht tot ver onder het nulpunt gedaald. Drie dagen omringd door niets dan groen, rust, ruimte, dieren en lieve hotelmedewerkers – het voelt nu al als een verre herinnering.

Kortom, de landing is niet bepaald zacht. Had ik ook niet verwacht, maar toch is het altijd weer even slikken. Om vervolgens door te gaan. Want zo is het ook. Genoeg om me druk over te maken, net als dat er ook meer dan genoeg is waarmee ik mijn pijn om de tragiek van mensheid kan verzachten.

#thuis #vakantie #stad #waanvandedag #jezus #bouwafval

Goed, goed, goed, nog een keer een kleine update van ons tergend fijne verblijf alhier. En dan hou ik er daarna over op hoor, zoveel gemoedsrust is namelijk niet te doen, weet je.

De avond was, u raadt het vast, rustig. Op de kamer ons bescheiden maal vergezeld door een selectie Youtube-filmpjes van Ronald Goedemondt. Blijft toch leuk. Daarna nog even de première van Nadine Shah's nieuwe video meegepikt. Onze gezamenlijke liefde voor haar is daarmee nog maar eens onderstreept. Nu maar hopen dat ze eindelijk weer eens een optreden in Nederland geeft. De kans is nagenoeg nihil, want ook na haar vorige album bleven wij verstoken van haar aanwezigheid. Ach, het maakt het smachten en vervolgens de algehele deprivatie alleen maar meer legitiem.

Terug naar het nu. Vanochtend een zeer uitgebreid ontbijt, met, in tegenstelling tot de voorspelbare buffetpromenade gisteren, bediening aan tafel. Voor mij was zelfs vegan-kaas ingekocht. Moet niet gekker worden. Gelijk ons lunchpakket samengesteld uit al het lekkers en daarna weer een wandeling door de bossen die hier direct aan het hotel grenzen. We zouden het kort houden vandaag, maar stiekem werd het toch iets langer. We hadden mazzel met het weer, zowat droog, behalve dan toen we bijna ons rondje hadden voltooid. Ik zei nog: het kan ieder moment losgaan, misschien wel met hagel. Nou, ik had het nog niet gezegd of de hel brak los. Dat had wel wat. Samen schuilen onder een veel te kleine opvouwbare paraplu tussen de bomen. Om dan toch maar te besluiten dat we zo dichtbij 'huis' misschien beter maar onze kamer konden opzoeken. Net voor we binnenstapten verdween de neerslag als bij tover... slag. Jawel. Die was te flauw om niet in te koppen.

En nu dus een middagje naar buiten kijken (schaapjes! weiland! bomen! groen!), lezen, schrijven, praten, dommelen. Vanavond ons laatste avondmaal, vannacht dromen van de eekhoorn en specht, de andere vogels in allerlei kleuren, geluiden en soorten, groener dan groen mos en stervend leven. En dan morgen weer naar het Amsterdamse. Van prikkelarm naar prikkeldarm. Zoiets. Nah, gewoon weer thuis is ook heus weer fijn. Maar nu nog even niet.

#waanvandedag #vakantie #wandelen #nadineshah #ronaldgoedemondt

Het voordeel van een ontbijt dat helemaal is verzorgd heeft tegelijk een verwaarloosbaar nadeel: je moet wel de wekker zetten op je vrije dagen. Maar verder klaag ik niet hoor. De stilte is hier overdonderend. Ik hoor nu alleen nog maar de suis en piep in mijn oren, het ruisen van de bomen en verder nagenoeg niets. Dat is best gek wanneer je normaal gesproken alles om je heen hoort wat een stad en haar genoten voor jou aan lawaai produceert.

Na het ontbijt hebben we gelijk maar gebruik gemaakt van de tijdelijke droogte en maakten we een wandeling van ruim twee uur door bos en hei, slalommend om modderpoelen en omgewaaide takken. Gelijk ook even in het dorp een paar boodschappen gehaald, want vanavond eten we op de kamer. Je moet het budget soms ook een beetje vakantie gunnen. En dan nu in crash-stand met een boek, tijdschrift en laptop. Nou, vooruit, af en toe kijken we ook op onze slimme schermpjes. Ik voor een spelletje Wordfeud en de nodige nieuwswaanzin-feed (ik ben nu eenmaal een dwangmatige zelfkastijder) en vrouw des uithuizes heeft zo haar eigen bezigheden op de digitale lijn. Oh, ja, en we praten natuurlijk ook gewoon tegen elkaar. Dat schept een band.

Los van de mooie wandeling en de serene rust diende er zich zojuist nog een fijn beeld aan. We kijken vanuit de kamer op de begane grond zo op het omliggende weiland en daar grazen schapen. Die hebben het gezellig met elkaar. Beetje gras, dan weer rennen en bokken, weer een beetje gras. Ze hebben het duidelijk naar hun zin. En ons vermaken ze ook nog eens zonder dat ze het weten. Wolken haasten zich, de zon piept er soms doorheen, regen is op komst. De zin van het bestaan, meer heb je niet nodig.

#waanvandedag #wandelen #dorp #vakantie

Een weekend vol met slingers. Gisteren mijn schoonvader in de gloria en vandaag minstens drie hoeraatjes voor mijn deerne des levens. Om precies die reden vertrokken wij vanochtend richting het Drentse landschap. Een paar dagen weg, zoals we dat bijna elk jaar doen. Een plek waar bomen, hei en dorpse kneuterigheid hoogtij vieren; dan voelen we ons als stadse bleekneusjes volledig ontheemd en tegelijk vrij en blij.

Net terug van een korte en semi-natte wandeling. Eerst een hunebed gespot die hier net om de hoek ligt te shinen. Het was voor zover ik mij herinner de eerste die ik in mijn leven zag. Blijft toch een curieus fenomeen, zeker van zo dichtbij. Daarna door de miezerige prut nog even doorgezet en naar het dorpje gewandeld. Hier is zondag nog een dag van luiken toe en vanaf maandag na 13 uur weer welkom. Dat neemt niet weg dat je onderweg de gemiddelde leeftijd van e-bike-bewoner en 65+ verantwoorde lunchkaart en daarna koffie met appeltaart tegenkomt. En iedereen groet elkaar braaf. Zelfs als je ziet dat het iemand van 'buiten' is. Blijkbaar doet het rustieke leven dat met ons zieltogend gepeupel. Dan zijn we ineens weer allemaal groetjeslief voor elkaar.

Dezelfde liefde aangevuld met willekeurige vertedering die mij overviel toen een dame van ruim op leeftijd ver voorover gegroeid en aldus gebogen over haar rollator met een verhoudingsgewijs veel te grote prullenbak (zo'n grijze Curver, u weet wel) de straat over stak. Omdat het dorp toch vooral een idyllisch en aanverwant neuzelend karakter moet hebben, hebben ze hier pas geleden al het asfalt van de weg gesloopt en vervangen door nostalgisch geklonken klinkers. Dus ja, dan is de guitige kronkelweg rond de kerk ook nog eens extra hobbelig en glad van al de stroperige modder van de amper weggespoelde werkzaamheden. De seniorette in kwestie liet zich niet gek maken en denderde halsbrekende toeren uithalend naar de andere kant van de straat, op naar de kliko's. Ik kon haar geklooi met de afvalbak en steeds dichtvallende klikoklep niet aanzien en in het voorbijlopen vroeg ik dan ook of ze hulp nodig had. Enigszins een kwestie van glad ijs, want ze was overduidelijk van het type jongeman, dit kan ik nog prima zelf (wat ik alleen maar toejuich) maar mijn prachtig blauwe ogen, grijsblonde kop en atletisch godenlichaam wilde ze niet zomaar aan haar overjarige neushaar voorbij laten gaan. Snap ik best. Ze accepteerde mijn aanbod, hield de containerklep open en ik flikkerde haar afvalbak leeg in de kliko. Gaf het plastic monster terug en wenste haar nog een fijne dag. Ze keek mij een fractie van een seconde aan en zei: nou, zo'n fijne dag is het niet met dit weer. Alsof ik niet al menslievend genoeg bezig was, wilde ik haar hier niet mee weg laten komen – al had ze natuurlijk wel gelijk, wat een pisweer! Daarom draaide ik mij om terwijl we zachtjes doorliepen en zei dat we er hoe dan toch maar het beste van probeerden te maken. Ze perste iets van een rimpelige glimlach de wereld in, knikte, trok haar schouders op en legde de lege afvalbak zijlings op haar rollator met de woorden dat dat ding er zo niet af kon vallen. Mijn jarige vrouw (dus heus wel een topdag!) en ik knikten goedkeurend toen. Met een welgemeend 'doeg' gingen we verder.

Iets verderop stond een wel zeer divers samengesteld gezelschap eenden, ganzen en zwanen achter een kakelnieuw omheinde vijver zich kapot te schateren om onze goede en evenzo onhandige manieren ons aan te passen aan de kalme gelatenheid hier in het oosten. Zij hadden alles nauwlettend in de gaten gehouden en kwamen niet meer bij. Dat stadse pluimvee ook, veel vreemder worden die vogels niet!

#waanvandedag #verjaardag #feest #vakantie #dorp #leeftijd

Van binnen naar buiten. De regen verdampte want de zon verscheen. We liepen kilo's vol meters door het bos, langs bruisende waterige vallen en een riviertje als gids. We keken uit over het dal en de koeien keken ons meewarig eindeloos kauwend na. De eekhoorn zocht het hogerop. De herten vonden de afstand wel best en de fel oranje slakken hielden zich kalm. De kikker, de mestkevers, het wespenhol en de boomklever lieten ons in de waan van alles en nog wat te weten. En de halfdode slang verzuchtte hoe het door mensenogen werd bekeken voordat de rust in vrede kwam.

De broodjes waren altijd vers, de spelletjes soms oud soms nieuw en steevast leuk. We deelden, we pasten, we speelden, we kraakten, we zaten met pijn in de kaken lachend aan stoelen geplakt.

We trokken Bouillon, liepen nog maar een rondje, pakten terras. Bakten pannenkoeken, maakten het bont in de middag. Het is gewoon hoe het altijd was.

Het huis kromp van de spullen, groeide van mysterieus plezier. En een dag je hoofd niet gestoten, was een dag zonder sier. Het piepte en kraakte, het lekte en stonk door kieren en gaten, de vloer deed dienst als plafond.

We waren met elf, we geven een zeven net als de dagen hier. Binnen was donker, buiten was licht en groen. We zullen vast volgend jaar weer denken aan hoe was het toen?

Voor nu is het weer mooi geweest, veilig naar thuis. We zien elkaar gauw, de rest, voor zolang het duurt, is ruis.

#gedicht #vakantie