Af en toe maak ik een avondwandeling. Dat klinkt romantisch en ook alsof het echt een enorme kilometervreter is, maar dat valt allemaal reuze mee. Gelukkig maar, het moet niet te gezellig worden.

Om te voorkomen dat ik zo tegen de schemering de overtreffendetrap-gekkies die rond die tijd zich het park toe-eigenen, loop ik 's avonds een bescheiden 'rondje Amsterdamsebrug'. Totdat ik gisterenavond in een bui van overmoedigheid die mij doorgaans volledig vreemd is, besloot om dan ook maar gelijk de Schellingwouderbrug erbij te pakken. Klinkt ook lekker vitaal, toch, erbij pakken? Nou ja, en omdat ik blijkbaar volslagen ontoerekeningsvatbaar bleek, tikte ik daarna zowat Durgerdam erbij aan. En dan zo, via de andere kant van al die bruggen weer terug naar huis. Alles bij elkaar een dikke anderhalf uur in de knokige beentjes. Vet bonuspunt was dat ik onderweg bijna niet meer hoefde te niezen. In plaats daarvan heb ik mij zowat een verrekjenekje lopen kijken naar de prachtige lucht en de schitterende zonsondergang (helaas geen Neowise gezien). Dat moest ook wel, want laten we elkaar geen frietje noemen: als ik recht voor mij uit, langs mij heen en op de weg kijkt, dan schieten de tranen spontaan door mijn trommelvliezen.

Ten eerste: mensen. Heel veel mensen. Ten tweede: overal een pestbende aan zwerfafval. Wat trouwens best een wonderlijke aanduiding is, zwerfafval. Alsof wij er verder niks mee te maken hebben. 'Nee, dat zijn blikjes en plastic en hele tasjes vol uit het autoraam geflikkerde McDonald's-shit. Dat zwerft hier dan, zomaar. Ja, enorm veel overlast, maar niemand die dit probleem aanpakt hè? Nee, zwervers zijn het. Uitschot. Laat maar liggen en probeer het niet te zien. Precies, nooit oogcontact maken, want dan willen ze iets van van je.'

Daarom was ik zo blij met de lucht, de zon en de toch behoorlijk dystopische aanblik van een stad die waar je ook kijkt wordt bezet door hijskranen. Dat heeft op zich wel iets interessants hoor. Totdat ik het dan benauwd krijg als ik besef dat die kranen er zijn om nog meer te bouwen. Nog meer huizen. Nog meer mensen. Nog meer afval. Nog meer... ofwel: stik voorzichtig.

#waanvandedag #100DaysToOffload #stad #wandelen #neowise

Goed, goed, goed, nog een keer een kleine update van ons tergend fijne verblijf alhier. En dan hou ik er daarna over op hoor, zoveel gemoedsrust is namelijk niet te doen, weet je.

De avond was, u raadt het vast, rustig. Op de kamer ons bescheiden maal vergezeld door een selectie Youtube-filmpjes van Ronald Goedemondt. Blijft toch leuk. Daarna nog even de première van Nadine Shah's nieuwe video meegepikt. Onze gezamenlijke liefde voor haar is daarmee nog maar eens onderstreept. Nu maar hopen dat ze eindelijk weer eens een optreden in Nederland geeft. De kans is nagenoeg nihil, want ook na haar vorige album bleven wij verstoken van haar aanwezigheid. Ach, het maakt het smachten en vervolgens de algehele deprivatie alleen maar meer legitiem.

Terug naar het nu. Vanochtend een zeer uitgebreid ontbijt, met, in tegenstelling tot de voorspelbare buffetpromenade gisteren, bediening aan tafel. Voor mij was zelfs vegan-kaas ingekocht. Moet niet gekker worden. Gelijk ons lunchpakket samengesteld uit al het lekkers en daarna weer een wandeling door de bossen die hier direct aan het hotel grenzen. We zouden het kort houden vandaag, maar stiekem werd het toch iets langer. We hadden mazzel met het weer, zowat droog, behalve dan toen we bijna ons rondje hadden voltooid. Ik zei nog: het kan ieder moment losgaan, misschien wel met hagel. Nou, ik had het nog niet gezegd of de hel brak los. Dat had wel wat. Samen schuilen onder een veel te kleine opvouwbare paraplu tussen de bomen. Om dan toch maar te besluiten dat we zo dichtbij 'huis' misschien beter maar onze kamer konden opzoeken. Net voor we binnenstapten verdween de neerslag als bij tover... slag. Jawel. Die was te flauw om niet in te koppen.

En nu dus een middagje naar buiten kijken (schaapjes! weiland! bomen! groen!), lezen, schrijven, praten, dommelen. Vanavond ons laatste avondmaal, vannacht dromen van de eekhoorn en specht, de andere vogels in allerlei kleuren, geluiden en soorten, groener dan groen mos en stervend leven. En dan morgen weer naar het Amsterdamse. Van prikkelarm naar prikkeldarm. Zoiets. Nah, gewoon weer thuis is ook heus weer fijn. Maar nu nog even niet.

#waanvandedag #vakantie #wandelen #nadineshah #ronaldgoedemondt

Het voordeel van een ontbijt dat helemaal is verzorgd heeft tegelijk een verwaarloosbaar nadeel: je moet wel de wekker zetten op je vrije dagen. Maar verder klaag ik niet hoor. De stilte is hier overdonderend. Ik hoor nu alleen nog maar de suis en piep in mijn oren, het ruisen van de bomen en verder nagenoeg niets. Dat is best gek wanneer je normaal gesproken alles om je heen hoort wat een stad en haar genoten voor jou aan lawaai produceert.

Na het ontbijt hebben we gelijk maar gebruik gemaakt van de tijdelijke droogte en maakten we een wandeling van ruim twee uur door bos en hei, slalommend om modderpoelen en omgewaaide takken. Gelijk ook even in het dorp een paar boodschappen gehaald, want vanavond eten we op de kamer. Je moet het budget soms ook een beetje vakantie gunnen. En dan nu in crash-stand met een boek, tijdschrift en laptop. Nou, vooruit, af en toe kijken we ook op onze slimme schermpjes. Ik voor een spelletje Wordfeud en de nodige nieuwswaanzin-feed (ik ben nu eenmaal een dwangmatige zelfkastijder) en vrouw des uithuizes heeft zo haar eigen bezigheden op de digitale lijn. Oh, ja, en we praten natuurlijk ook gewoon tegen elkaar. Dat schept een band.

Los van de mooie wandeling en de serene rust diende er zich zojuist nog een fijn beeld aan. We kijken vanuit de kamer op de begane grond zo op het omliggende weiland en daar grazen schapen. Die hebben het gezellig met elkaar. Beetje gras, dan weer rennen en bokken, weer een beetje gras. Ze hebben het duidelijk naar hun zin. En ons vermaken ze ook nog eens zonder dat ze het weten. Wolken haasten zich, de zon piept er soms doorheen, regen is op komst. De zin van het bestaan, meer heb je niet nodig.

#waanvandedag #wandelen #dorp #vakantie

Het was er na gedane arbeid wel het weer voor, een wandeling. Nou, dat klinkt als stevige schoenen aan, proviand mee, paden op en lanen in, maar zo gek zijn we ook weer niet. Mijn tere lijfje kan niet meer dan 5-6 kilometer aan, want anders gooit het piepen en kraken de boel in de war. Moet je niet hebben.

Prima ommetje. Wandeldebabbel over het leven en alle andere dingen die voorbijgaan en ondertussen de Amsterdamse brug deels over, via de trap naar beneden de Diemerzeedijk richting IJburg af, Nesciobrug aan de ene kant via de trap op en, je gelooft het niet, aan de andere kant er ook via de trap weer af, en zo via de Westelijke Merwedekanaaldijk (wist dus niet dat het daar zo werd genoemd, terwijl het toch minstens twee keer per week onderdeel is van mijn luchtfietserij) langs het zwembad en schuin een ministukkie door het Flevopark (poeplucht!) weer terug naar huis. Een kleine 6 kilometer in een kalmaaneenbeetje goed anderhalf uur. En ja, de laatste paar honderd meter had een rollator best handig geweest. Gelukkig was vrouwlief zo aardig om mij te dragen. U weet wel, zoals een jong aapje bij z'n volwassen soortgenoot lekker meedeint.

Eenmaal thuis een beker heet water in den bakkes, zondagmiddagdouche en zo straks dan maar eens een voertje erin gooien. De avond belooft misschien nog een film of anderszins schermgevoeligs. Of wellicht wel helemaal niet en zijn we vanavond hartstikke creatief met weet-ik-veel-wat. Kan zomaar hoor. Hoe dan ook, de zon maakte het allemaal mee vandaag, de bofkont.

#waanvandedag #zondag #wandelen #babbelen