Het voordeel van een ontbijt dat helemaal is verzorgd heeft tegelijk een verwaarloosbaar nadeel: je moet wel de wekker zetten op je vrije dagen. Maar verder klaag ik niet hoor. De stilte is hier overdonderend. Ik hoor nu alleen nog maar de suis en piep in mijn oren, het ruisen van de bomen en verder nagenoeg niets. Dat is best gek wanneer je normaal gesproken alles om je heen hoort wat een stad en haar genoten voor jou aan lawaai produceert.

Na het ontbijt hebben we gelijk maar gebruik gemaakt van de tijdelijke droogte en maakten we een wandeling van ruim twee uur door bos en hei, slalommend om modderpoelen en omgewaaide takken. Gelijk ook even in het dorp een paar boodschappen gehaald, want vanavond eten we op de kamer. Je moet het budget soms ook een beetje vakantie gunnen. En dan nu in crash-stand met een boek, tijdschrift en laptop. Nou, vooruit, af en toe kijken we ook op onze slimme schermpjes. Ik voor een spelletje Wordfeud en de nodige nieuwswaanzin-feed (ik ben nu eenmaal een dwangmatige zelfkastijder) en vrouw des uithuizes heeft zo haar eigen bezigheden op de digitale lijn. Oh, ja, en we praten natuurlijk ook gewoon tegen elkaar. Dat schept een band.

Los van de mooie wandeling en de serene rust diende er zich zojuist nog een fijn beeld aan. We kijken vanuit de kamer op de begane grond zo op het omliggende weiland en daar grazen schapen. Die hebben het gezellig met elkaar. Beetje gras, dan weer rennen en bokken, weer een beetje gras. Ze hebben het duidelijk naar hun zin. En ons vermaken ze ook nog eens zonder dat ze het weten. Wolken haasten zich, de zon piept er soms doorheen, regen is op komst. De zin van het bestaan, meer heb je niet nodig.

#waanvandedag #wandelen #dorp #vakantie

Een weekend vol met slingers. Gisteren mijn schoonvader in de gloria en vandaag minstens drie hoeraatjes voor mijn deerne des levens. Om precies die reden vertrokken wij vanochtend richting het Drentse landschap. Een paar dagen weg, zoals we dat bijna elk jaar doen. Een plek waar bomen, hei en dorpse kneuterigheid hoogtij vieren; dan voelen we ons als stadse bleekneusjes volledig ontheemd en tegelijk vrij en blij.

Net terug van een korte en semi-natte wandeling. Eerst een hunebed gespot die hier net om de hoek ligt te shinen. Het was voor zover ik mij herinner de eerste die ik in mijn leven zag. Blijft toch een curieus fenomeen, zeker van zo dichtbij. Daarna door de miezerige prut nog even doorgezet en naar het dorpje gewandeld. Hier is zondag nog een dag van luiken toe en vanaf maandag na 13 uur weer welkom. Dat neemt niet weg dat je onderweg de gemiddelde leeftijd van e-bike-bewoner en 65+ verantwoorde lunchkaart en daarna koffie met appeltaart tegenkomt. En iedereen groet elkaar braaf. Zelfs als je ziet dat het iemand van 'buiten' is. Blijkbaar doet het rustieke leven dat met ons zieltogend gepeupel. Dan zijn we ineens weer allemaal groetjeslief voor elkaar.

Dezelfde liefde aangevuld met willekeurige vertedering die mij overviel toen een dame van ruim op leeftijd ver voorover gegroeid en aldus gebogen over haar rollator met een verhoudingsgewijs veel te grote prullenbak (zo'n grijze Curver, u weet wel) de straat over stak. Omdat het dorp toch vooral een idyllisch en aanverwant neuzelend karakter moet hebben, hebben ze hier pas geleden al het asfalt van de weg gesloopt en vervangen door nostalgisch geklonken klinkers. Dus ja, dan is de guitige kronkelweg rond de kerk ook nog eens extra hobbelig en glad van al de stroperige modder van de amper weggespoelde werkzaamheden. De seniorette in kwestie liet zich niet gek maken en denderde halsbrekende toeren uithalend naar de andere kant van de straat, op naar de kliko's. Ik kon haar geklooi met de afvalbak en steeds dichtvallende klikoklep niet aanzien en in het voorbijlopen vroeg ik dan ook of ze hulp nodig had. Enigszins een kwestie van glad ijs, want ze was overduidelijk van het type jongeman, dit kan ik nog prima zelf (wat ik alleen maar toejuich) maar mijn prachtig blauwe ogen, grijsblonde kop en atletisch godenlichaam wilde ze niet zomaar aan haar overjarige neushaar voorbij laten gaan. Snap ik best. Ze accepteerde mijn aanbod, hield de containerklep open en ik flikkerde haar afvalbak leeg in de kliko. Gaf het plastic monster terug en wenste haar nog een fijne dag. Ze keek mij een fractie van een seconde aan en zei: nou, zo'n fijne dag is het niet met dit weer. Alsof ik niet al menslievend genoeg bezig was, wilde ik haar hier niet mee weg laten komen – al had ze natuurlijk wel gelijk, wat een pisweer! Daarom draaide ik mij om terwijl we zachtjes doorliepen en zei dat we er hoe dan toch maar het beste van probeerden te maken. Ze perste iets van een rimpelige glimlach de wereld in, knikte, trok haar schouders op en legde de lege afvalbak zijlings op haar rollator met de woorden dat dat ding er zo niet af kon vallen. Mijn jarige vrouw (dus heus wel een topdag!) en ik knikten goedkeurend toen. Met een welgemeend 'doeg' gingen we verder.

Iets verderop stond een wel zeer divers samengesteld gezelschap eenden, ganzen en zwanen achter een kakelnieuw omheinde vijver zich kapot te schateren om onze goede en evenzo onhandige manieren ons aan te passen aan de kalme gelatenheid hier in het oosten. Zij hadden alles nauwlettend in de gaten gehouden en kwamen niet meer bij. Dat stadse pluimvee ook, veel vreemder worden die vogels niet!

#waanvandedag #verjaardag #feest #vakantie #dorp #leeftijd