ego echo

En zo zaten we gisteren aan het einde van de middag cadeautjes uit te pakken. Of nee, voor het uitpakken lazen we eerst de bijgeleverde de gedichten voor en werden de surprises toegejuicht. Sint liep namelijk een beetje uit dit jaar. Het mocht de pret niet drukken, met als bonus de andere helft van de schone familie via een livestream erbij. Zo pakten we om beurten de pakjes uit en gooiden we, omdat je sommige tradities gewoon ook online in stand wilt houden, de stevige proppen cadeaupapier naar het beeldscherm. De jaarlijkse proppenfittie bleek toch wel erg behelpen op deze manier. Het is en was niet anders.

De partner in crime is terwijl ik deze flodderige rapportage typ bezig met het beluisteren van opnames die we veel eerder dit jaar maakten. Drumpartijen die we thuis niet op kunnen nemen en dus huurden we destijds onze oefenruimte af om dat gerammel maar alvast te vereeuwigen. Met dank aan wat je dan 'guide track' noemt (gidssporen in slecht Nederlands) valt er met deze trommelbasis weer verder te werken. Wat we binnenkort dus gaan doen, zo is het idee.

Ondertussen ben ik vooral bezig met het zoeken en speuren naar toekomstige optredens. Voor zowel MANKES, solo als Cradle FC. Het valt allemaal niet mee. Niet zo heel gek, u snapt. Alles is onder voorbehoud en als het al lukt om ergens contact te krijgen, dan staat het bol van de mitsen en maren. Daarbij zijn de nodige culture hotspots óf al helemaal volgeboekt, óf gewoon roemloos ten onder gegaan. Maar vooruit, we houden vol.

Verder was het een dag van poetsen in de boekhandel, poetsen in huis en boodschappen. Met muziek op de achtergrond van Eivor tot Cranes. Laat ik voor de gelegenheid het nummer waarmee ik de muziek van eerstgenoemde leerde kennen van stal halen. Een sterk staaltje soleren. Eivor. Trollabundin.

#waanvandedag

Wel eens gehoord van militante fundamentalistische katholieken? Ik wel, maar ik dacht dan meer aan lang geleden. Vrees niet, ze zijn er anno vandaag gewoon nog hoor. En ze zijn voortvarend bezig geweest in Nantes.

Het zit zo. De artiest Anna von Hausswolff – ook hier een graag gehoorde gast – staat erom bekend dat ze met name in kerken optreedt. Ze speelt orgel en dan het liefst op van die grote dingen die je in kerken tegenkomt. Haar muziek wordt door het gepeupel aangeduid als gothic. Op zich niet erg, al is dat best een benauwd, zo'n hokje. Net zo benauwd is het als je zelf in die kerk zit te wachten tot je publiek naar binnen komt, maar je ineens hoort dat militante fundamentalistische katholieken jouw publiek intimideren en het onmogelijk maken om naar binnen te gaan. Onder het mom van satanisme. Want Anna zou satanist zijn, jawel. Wat het verschil dan precies is met een meute die door glas in lood, Jezus, Maria en God is bezeten, weet ik niet. Volgens mij gaat het bij Von Hausswolff om muziek, om kunst, om cultuur. Ach, sommige mensen hebben slechts een Lucifer nodig om in woede te ontsteken. Om meer dreiging te voorkomen is het optreden afgelast en tegelijk een ander optreden in Parijs ook. Al begreep ik later dat ze alsnog op een geheime locatie heeft opgetreden. Heel goed.

Punt is dat het een voorbeeld is van de mentale staat der mensjes. Je bent voor of tegen, je bent goed of slecht, je bent rechts of links. En dat allemaal in extremen. Met dank aan onze defaitistische democratie, katalyserende kloven, destructieve durfkapitalisten en, niet te vergeten, onze dagelijkse zelfregulerende dosis (a)sociale media-bubbels; de afstomping is compleet. In de Siliconenvallei wrijven ze zich genoegzaam in de handjes. Op naar de volgende stap van maatschappelijke ontwrichting: het metaverse. Kom er maar bij mensen en maak ons nog stinkend rijker en machtiger dan we dankzij jullie goedgelovigheid al zijn.

Als je nog geen reden had om je sponsoring van Facebook, Whatsapp, Instagram, Twitter, Google en Microsoft – to name buut a few – stop te zetten: het kan nog. Rijkelijk (te) laat, maar het kan nog. Maak op z'n minst een statement. Je kunt uit die fuik, de valstrik. Niet dat het makkelijk is, dat is ook het hele idee. Het is allemaal gemaakt en ontworpen om er maar heel erg moeizaam van los te komen. En als het al lukt, dan nog word je er dagelijks mee geconfronteerd, omdat het gros nog altijd ziende blind de hand die hen dagelijks om de oren slaat koestert en kust. Waarom is mij een raadsel. Blijkbaar zijn we allemaal masochist. En dat schurkt bijna aan tegen iets militants, iets fundamentalistisch, iets religieus. In naam van de Vaders Zuckerberg, Jobs en Gates die minzaam op ons neerkijken. Het patriarchaat zij geloofd en geprezen.

Goed. Tegengif. Anna von Hausswolff. The Mysterious Vanishing of Electra.

#waanvandedag

Eén van de eerste dingen die ik vandaag las was het progressief oppositieakkoord dat GroenLinks en PvdA hebben gepresenteerd. Een pact dat als links blok wordt bestempeld, al vraag ik mij af wat er links is aan de dingen gewoon voor iedereen zo goed mogelijk willen doen. Ik moet zeggen, ik ben de dag wel eens moedelozer begonnen.

In het akkoord wordt in ieder geval een mooi beeld geschetst van hoe het allemaal beter zou kunnen. Vooral beter en niet steeds meer. Misschien is dat links, ik weet het niet. Dat zou ook eigenlijk niet uit moeten maken. Als er sprake zou zijn van een samenleving, dan betekent dat simpelweg dat iedereen er baat bij heeft. Dichten van kloven, iedereen mag meedoen en zijn wie die is, eerlijk delen. Het soort dingen die je al als kleuter op school leert.

Want: alles vooral betaalbaar en zoveel mogelijk circulair. Onderwijs, zorg, woonruimte, (sociale) voorzieningen (zoals het heropenen van bibliotheken – hoera!), hoger minimumloon, een vast contract weer als basis, oog voor de omgeving, een stevig klimaatbeleid, minder dierenleed. Dat laatste zou gewoon geen dierenleed moeten zijn. Dan doen we onszelf als hautaine diersoort tenslotte ook een plezier. Het scheelt op z'n minst een zeer hoog risico op de volgende zoönose. Ik miste trouwens wel een passage over het invoeren van het basisinkomen.

Wat ik maar zeggen wil is dat ik niet had verwacht dat er uit de koker van deze twee partijen iets dergelijks zou kunnen komen. En dan doel ik met name op het overtuigd overbrengen van het akkoord. Als daar nog wat andere partijen bij aanschuiven, dan zou het helemaal geinig zijn. Moet ik natuurlijk ook wel even opmerken dat zo'n beetje al deze punten, maar dan nog uitgesprokener en activistischer, al jarenlang door de Partij voor de Dieren zijn aangezwengeld. Precies passend bij waar die partij voor staat: vanuit de coulissen de boel wakker schudden, blijven hameren op bewustwording en scherpte. Net zolang tot de gevestigde orde eindelijk eens luistert en er actief mee aan de gang gaat. Waarvan akte.

Al met al zijn het interessante voornemens. Of we ook mee gaan maken dat ze werkelijkheid worden is weer een ander verhaal. Afhankelijk van allerlei (on)voorspelbare (politieke) factoren. Het spel, de knikkers, het eeuwige gelul. Dat ook.

Waar hoop is, is stront. Wat nuttig kan zijn, mest doet groeien en bloeien. De boel afzeiken kan altijd nog.

Grappig, blijkbaar vindt mijn brein hier toch het protestnummer Games Without Frontiers van Peter Gabriel bij passen. Protest en progressie gaan prima samen.

#waanvandedag

Even denken hoor, waar waren we gebleven... oh ja! De regenmakers in China. Nou, niet alleen in China. In Rusland doen ze het ook. En ongetwijfeld wereldwijd, niemand is roomser dan de paus en zijn kekke pausmobiel. Salutifero pluvia.

Tja. Als je wilt dat je feestje of welk evenement dan ook niet wordt verpest door regen of juist door droogte, dan schiet je gewoon wat raketten met zilverjodide de lucht in. Resultaat gegarandeerd, daar kan geen regendans tegenop. En zo dansen we met supersonische snelheid gezellig nog wat verder richting de rand van het ravijn. Mooie bijkomstigheid is dat het trucje natuurlijk ook heel handig van pas komt in welke oorlog dan ook. Je laat de boel gewoon overstromen of uitdrogen. Lekker bezig.

Ik lees op dit moment een boek over de – best wel logische – obsessie van onze diersoort met de sterren, de planeten, het heelal. Interessante kost. Het knoopt wonderlijk slim allerlei grote dingen aan elkaar. Van de Tweede Wereldoorlog tot de eerste stappen op de maan, en van Jezus tot wonen op Mars. Een knap staaltje vlechtwerk van geschiedenis, religie, kunst en sterrenkunde. De vraag die mij tijdens het lezen steeds opnieuw bezighoudt is waarom we het in Godeliekes naam willen. Nog verder omhoog, nog verder weg, leven op een andere planeet. Het enige antwoord lijkt mij de angst voor de dood. Dat het eindigt. Dus blijven we rennen, vliegen en aanklooien. Want hoe kan het eindigen zolang we in beweging blijven in een oneindige ruimte? Dus, domoren als we zijn, draaien we onszelf telkens een rad voor ogen. Eeuwig leven, de soort voort blijven planten ondanks dat we donders goed weten dat we een totaal overbodige plaag zijn, een destructieve soort. Egocentrische slopers. Niet alleen deze planeet vernietigen, maar ook andere planeten. En stel dat we ergens na een lichtjaartje of wat ander enigszins gelijkend leven tegenkomen, wedden dat de paniek dan helemaal toeslaat en we gewoon ouderwets een potje oorlog maken?

Nou ja. Daar waren we dus gebleven. Van de regen in de drup. Om dan zo weer bij het begin van deze opbeurende preek uit te komen: Cloudbusting. Kate Bush.

#waanvandedag

Het is weer een middag in het teken van wachten. Wachten op een monteur. Deze keer omdat er een rookmelder wordt geïnstalleerd. We hebben er al eentje, maar de woningbouwvereniging heeft zo haar eigen plannen.

Na twee keer de afspraak te hebben verzet moet ik er vandaag dus echt aan geloven. U kent mij inmiddels een beetje en weet dat ik een enorme hekel heb aan dit soort ellendige afspraken. Tussen twaalf en vier zit ik gevangen in mijn eigen huis. Naar het toilet durf ik niet, want je zal zien, belt ie net aan.

Ik heb het idee dat er al wel wat aan de gang is ergens in een ander appartement. Ik hoor een oorverdovende boor en gerommel. Dus wie weet komt er aan deze wachtkamer snel een einde. Daarna begint de rest van mijn geklooi. Ik zal moeten stofzuigen, de ruimte weer monteurvrij maken. Sporen van natte werkschoenen wegpoetsen en ondertussen natrillen van mijn ongastvrije weigering wanneer – wedden? – er wordt gevraagd of er van het toilet gebruik mag worden gemaakt.

Nou ja, deze verhaaltjes kennen we inmiddels maar al te goed. Toch moet ik de stress die het mij geeft enigszins kanaliseren. Lang leve de echoput.

Daarbij scheelt dit geneuzel u een heleboel boos geraaskal over miljoenen voor een sluitende kolencentrale waarvan slechts een schijntje is bedoeld voor een nette oprotpremie voor de mensen die er werken – de rest verdwijnt in de uitpuilende zakken van 'durfinvesteerders' (nee maar, lieverd, papa heeft een belangrijke baan waarmee hij jouw toekomst volledig om zeep helpt) en de prijs die tot op het bot uitgebuite arbeiders betalen voor het fenomeen Black Friday en meer van die prut die de mensen elkaar door de strot duwen.

Kort en goed, “de system is a fraud”. Kom er maar in Matubaruka. De System.

#waanvandedag

De ochtend is grijs en miezerig. Achter het beslagen raam van een zoveelste tot kinderopvang verbouwde woonkamer staat een kind met een slappe teddybeer. Het kind ziet er moe, bleek en verloren uit. En ook berustend sloffend van de ene naar de andere kant van het raam met uitzicht op de natte straat in een stad die troosteloos waanzinnig voorbij raast. De teddybeer bungelt achter het kind aan.

Ik, weggedoken onder mijn paraplu en in een zo hoog mogelijk tempo plassen en mensen ontwijkend op weg naar de trein. Het beeld van het kind blijft hangen en de vraag dringt zich op of dit nu echt is wat we met z'n allen willen. Onze kinderen massaal in een opvang dumpen om onze 'levensdoelen' na te jagen.

Levensdoelen. Wat zijn dat? Nou, gemiddeld genomen toch het liefst een koophuis met molensteenhypotheek, een gezins- en boodschappenauto. Twee keer per jaar – minstens! – op vakantie. Alleen de beste opleiding voor onze oogappeltjes. Een elektrische bakfiets voor de picknick op zondag. Een tuin om in te kunnen barbecueën, met een groot opblaaszwembad en hopeloze heaters om er in de winter toch lekker warm bij te zitten. De spaarrekening het liefst onaangetast tot de dood ons schijt. Hippe, leuke, gezellige vrienden. Drie keer per week fitness, yoga of iets anders wat ons de schijn voorhoudt fit te blijven. Dagjes weg op z'n tijd, graag ook met hier en daar een romantisch weekend zonder de kids.

Hartstikke leuk. Maar dan moet je wel minimaal twee keer veertig uur per week werken. De kinderopvang moet betaald, het spul moet op een sport, naar vriendjes, partijtjes, naar school, naar de ortho (iedereen MOET een recht gebit, zonder dat we ook maar vragen stellen of dat nu echt zo enorm nodig is terwijl onderzoek uitwijst dat niemand er werkelijk baat bij heeft, behalve de smoelensmidcowboys), naar de psych, de nieuwste iPhone, een Spotify-abo en een Netflix-account. Koop er ook gelijk wat likes en volgers bij omdat je kind toch de indruk moet wekken dat het door alles en iedereen geliefd is. Ook in China, Rusland en de VS. Hoe ze de scheiding gaan navertellen laten we in het midden. De cokeverslaving van de één, het vreemdgangerscomplex van de ander. Dakloosheid, alles kwijt, schuldsanering, gevangen in het systeem zonder steun maar met verlatingsangst, bindingsangst, niets ontziende sociale druk. We zien wel. Luiken dicht en snaveltjes toe.

Ofwel, rennen tot je niet meer kan, de tredmolen draait en draait tot je er vanzelf uit flikkert. En dat is precies het hele idee. Te druk, te bezet, te afgeleid van het grote geheel – om te zien dat het nergens over gaat. Geen puf om in opstand te komen. Het harnas is zwaar en benauwd maar voelt zo vertrouwd. Levensverspilling. Ziekmakend lijden tot in de eeuwigheid met slagroomijs toe.

Totdat je zelf na zoveel jaren met je tong op half zeven weer achter een beslagen raam zit met je luier om. Iemand geeft je een stinkende teddybeer in de hoop dat het je iets doet herinneren. Veel te pijnlijk, dus waarom zou je. Laat ze in de waan, schreeuw je laatste tanden eruit en gooi een rolstoel door de ruit. Spring, ren en kijk nooit meer om.

Placebo. Slave to the Wage.

#waanvandedag

Ik ga het kort houden. Tenminste, dat ga ik proberen. Gewoon alleen om te zeggen dat het optreden gisteren fijn was. Ondanks dat we op het podium een klein beetje moeite hadden met het monitorgeluid en daardoor soms het gevoel hadden dat we ergens rondzweefden. Uiteindelijk bleek het in de zaal allemaal prima te zijn overgekomen en dat is uiteindelijk toch dikke winst. Ofwel, we kregen mooie complimenten. Je koopt er geen brood mee, maar het voedt de o zo tere ziel van de artiest.

Het was sowieso een geslaagde middag. Ondanks alle maatregelen was er toch redelijk wat publiek. Elke act kreeg hun onverdeelde aandacht. Het leuke van zo'n open podium is dat de meeste organisaties echt hun best doen om een afwisselend programma samen te stellen. Zo ook gisteren. Ik opende met wat dichtwerk, aansluitend was MANKES aan de beurt. Na ons een duo dat met accordion en klarinet folk uit de Balkan bracht met tussendoor Joods Sefardische liedjes. Een korte pauze om alles te verwerken en toen door met improvistatietheater. Heel andere koek en ver(s)makelijk. Onze vriendin Monody sloot de middag stijlvol af. Eigenlijk was er een langer programma gepland, maar ja, er kwam wat tussen hè. De andere artiesten mogen een volgende keer hun kunsten vertonen.

Omdat de winterse buien hun tol eisen en aandacht vragen een fris slot om de ijzige waterkou te trotseren. The Bangles (echt joh?). Hazy Shade of Winter.

#waanvandedag

Het belangrijkste, vanuit egocentrisch perspectief en dus geheel passend in de maatschappelijke natte droom, eerst: het optreden morgenmiddag gaat door! Hiep en hoi. Hoe het er uit gaat zien met het optreden op 18 december is nog maar de vraag, maar goed, dat zien we dan wel weer. First things first.

Ik las net dat Mark een heel ander kabinet wil met meer elan. Is het heel gek als ik bij zo'n uitspraak op z'n minst mijn wenkbrauwen optrek? En meneertje R was ook nog heel flink door zijn hand in eigen boezem te steken door te melden dat hij blijkbaar de mensen niet meer kan overtuigen met zijn oproepen als het gaat om maatregelen naleven. Goh. Dan zou je toch denken dat het kwartje een keer gaat vallen en hij zijn conclusies trekt. Maar nee, wacht. Dat staat niet in het Handboek der Bordkoppers. Helaas. We moeten nog een poosje tegen hem en zijn criminele bende aankijken.

Ik werd trouwens toch even blij toen ik las dat Extinction Rebellion gisteren een magazijn van Amazone had geblokkeerd. Met de boodschap dat Amazone symbool staat voor de uitbuiting van werknemers en de planeet. Ik citeer:

"Black Friday is het toonbeeld van alles wat mis is met ons economische systeem”, stelt de groep in een verklaring. “Consumenten worden aangespoord ongeremd te kopen, terwijl de planeet op de rand van de vernietiging balanceert.”

Minder handig vond ik dat ze met een ouwe Renault Clio voor die poort staan. Da's nog eens een stinkende roestbak. Maar ja, beter zo dan helemaal niks doen.

Nog een leuk en zeer vermoedelijk weetje: de nieuwe variant zou tot 500% besmettelijker zijn. Dat klinkt, voor mij als totale nono op welk gebied dan ook, als nogal spectaculair veel. Je zou bijna denken dat het effectbejag is om zo'n uitspraak te doen. Toch zou het uit de mond van een vooraanstaand virusexpert komen. Stel dat het waar is, tja, wat dan? Dan is het een voldongen feit en moet er een manier van leven op worden gevonden. Zal vast lukken. Doodgaan kan altijd nog. Triester vind ik dat het tekenend is dat deze variant opduikt in het deel van de wereld dat helemaal achter in de vaccinatierij moe(s)t aansluiten omdat wij hier op ons halfrond alle vaccins hebben ingepikt. Ach ja. Ik een beetje meer dan jij en dat soort ongein.

Genoeg getypt. Tijd voor een duister moppie muziek. Chelsea Wolfe. Carrion Flowers.

#waanvandedag

En zo is het alweer vrijdagavond en zit ik opnieuw in een mild verbouwd huis om de kamer zo dansvriendelijk mogelijk te maken voor de partner in crime. Deze keer heb ik ook een plekje in de kamer af weten te dingen. De keuken vond ik niet heel gezellig vorige week. Daarbij was ik vandaag wat eerder thuis – de middagdienst werd omgezet naar een ochtenddienst – en kon ik de boel al een klein beetje voorbereidend herinrichten. De lamme helpt de blinde en de stok wordt door een luizige hond begraven.

In afwachting van het oordeel dat onze zwalkende vrienden vanavond in petto hebben tart ik gewoon het lot. Ik kijk er namelijk naar uit om zondagmiddag in Driebergen te spelen. Een set van MANKES voor deze keer gelardeerd met mijn prozapruttel. Nu maar hopen dat het ook echt door kan gaan.

Wat mij misschien nog wel het meest irriteert is dat het zelfs nu we bijna twee jaar met een pandemie te maken hebben, het nog steeds niet gaat over hoe we er met z'n allen gewoon mee gaan leven. In plaats daarvan blijft het maar pleisters plakken, hijgen en steunen, krokodillentranen met tuiten, steeds maar in die waan blijven van we gaan heus ooit weer eens terug naar hoe het voor corona was. Los van dat je dat natuurlijk helemaal niet moet willen (bis), is het een loze, holle kreet die je alleen kunt geloven als je in een andere werkelijkheid leeft. Kom op, het is nu toch eindelijk wel eens heel duidelijk dat er structureel (jawel, nog een herhaling) iets anders moet gebeuren. Maar nee, de kop blijft in het zand met als gevolg talloze (en veel minder kostbare) gemiste kansen zoals het volledig anders inrichten van een economisch systeem, het invoeren van een basisinkomen, promoten van minder oeverloos geconsumeer binnen een circulair systeem... nou ja, de hele reutemeteut die ik maar blijf oplepelen. De klok tikt steeds harder, maar het lijkt niet te worden gehoord. Ondertussen is er alweer een hoop paniekvoetbal aan de gang, want oh jee, een virusvariant. Joh, dat kan toch geen verrassing zijn, of toch wel? Nog maar eens een bewijs dat er helemaal geen enkele les is getrokken uit de afgelopen periode of, ik noem maar wat, de decennialange wetenschappelijk stevig onderbouwde waarschuwingen. Of het nu gaat om klimaat of virussen, vluchtelingen, armoede, steeds groter wordende kloven tussen wij en zij – er wordt weggekeken, weggelachen, weggepoetst en weggemoffeld. Toverspreuken als 'daar heb ik geen actieve herinnering aan' komen verdraaid goed van pas. Het is keer op keer een dikke vinger namens de overheden en multinationals (die de werkelijke touwtjes in handen houden). Fukkers.

Goed, inmiddels is er een zoveelste geënsceneerde persconferentie aan de gang inclusief pruillipjes, potsierlijk dringende ondertonen en vanzelfsprekend het traditionele lekken, de politiek incontinentie, die er sinds gisteren aan vooraf ging. Naar goed gebruik kijk ik er ook nu niet naar. Ik kan die zotte koppen niet zien, hun gewauwel niet horen. Ik lees over anderhalf uur wel wat er uit de hoge hoed annex EHBO-koffer is getoverd.

Heb ik mooi nog even de tijd om naar wat muziek te luisteren. Wat te denken van Spear of Destiny. Never Take Me Alive.

#waanvandedag

Dit zinnetje spookt nu al een paar dagen door mijn hoofd: onze demissionaire minister-president denkt dat hij een columnist is.

Het is een beetje mosterd na de maaltijd, maar het zinnetje rammelt maar door naar aanleiding van die onrust, de rellen, het oproer – hoe je het noemen wilt. Kort na 'Rotterdam' zei meneertje Mark heel ferm dat het allemaal “idioten” waren die dat hadden gedaan (en zouden gaan doen in de dagen daarna, en vast ook de komende tijd nog). Nu mag hij die mening heus hebben, net als heel veel anderen met hem. Alleen vergeet onze Grote Ondergangsleider pur sang dat hij een bepaalde functie heeft. In die functie moet je volgens mij enigszins fatsoenlijke (het woord wilde ik mijden omdat het inmiddels volledig is vervuild door de neoliberalen maar tegelijkertijd precies het woordje is wat hij zo graag bezigt als hij aan juiste mensen poogt te refereren) taal blijven gebruiken. Taal die op z'n minst geen wig slaat, die niet populistisch is. Taal die wel duidelijk is, met gevoel en met gepaste juiste afstand en dus de functie waardig. Nog een woord dat ik niet wilde gebruiken, maar net zo onvermijdelijk is: zo iemand moet – wat er ook gebeurt – verbindende taal gebruiken. De boel bij elkaar willen houden, juist als het moeilijk is, wordt en blijft. Noem het wijsheid. Een woord als “idioten” doet dat alles precies niet.

Het is geen nieuws natuurlijk. Meneer Rutte is geen man van het volk, staat niet voor leiderschap en wil alleen maar zijn eigen hachje en inner circle helpen en redden. Hij staat voor het vergroten van elke denkbare kloof, hij is bruggenverbrander, een sloper, een jakhals en aasgier ineen. Rutte is een zielloze lijkenpikker en heeft een grondhekel aan het woord begrip.

Alles begint met begrip. Willen begrijpen waarom oorzaken gevolgen hebben. Kunnen begrijpen betekent niet dat je het er mee eens bent, maar het geeft wel inzicht. Zonder begrip is werkelijk alles kansloos en kun je net zo goed massaal van een rots springen. En dat is precies wat er gebeurt. Ik heb al heel vaak in deze schijnveilige echoput geroepen dat de boel recht op de afgrond afstevent. Slechts een enkeling is in het bezit van een touw, een springplank, een noodbrug, een parachute of gewoon, zoals in Rutteland te doen gebruikelijk, een privéjet naar een door Shell en Unilever gesponsorde geodetische koepel met aardse trekjes op Mars. Alwaar het addergebroed nog lang en ongelukkig in herhaling zal blijven vallen. Eencelligen leer je nu eenmaal geen nieuwe trucjes en staan niet bekend om hun zelfinzicht.

Wat ik maar zeggen wil: onze demissionaire premier die zeer binnenkort doodleuk weer enorm schaterlachend door zal gaan met zijn visieloze afbraakmissie is zelf de grootste idioot.

Omdat ik nogal in een denkbeeldige Radiohead-fase zit, wil ik daarom afsluiten met het geheel toepasselijke Idioteque. Lekker live in een hoog tempo en met een weergaloze energie.

#waanvandedag