ego echo

De dromen met afgerukte ledematen hebben niet echt mijn voorkeur. Helaas is er weinig te kiezen als je gezellig in je REM-slaap vastzit, go with the flow en maar zien hoe je wakker wordt.

Kerst dan. Prima weekend. Hier in Huisje Weltevree beginnen we op kerstavond al met een paar cadeautjes voor elkaar. Dit jaar zaten we een dag later op een strak tourschema. Eerst naar Nieuwerkerk, dan door naar Rotterdam en vervolgens weer terug naar Nieuwerkerk. Echter, soms kun je leuk plannen maken, maar de kans is altijd aanwezig op een wijziging zo hier en daar.

Het begon met de trein van Muiderpoort naar Nieuwerkerk. Die kwam niet. Dat betekende een half uur in de gevoelstemparatuurkou van min zeven (om en nabij) wachten op de volgende, of een alternatief bedenken. Dat laatste dus. Het werd tien minuten wachten in de kou, een klein half uur warmte in de trein naar Breukelen (met als extra warmtebonus de stop – “geheel volgens dienstregeling” – van zeven minuten op Bijlmer ArenA), acht minuten in een kille wachtkamer op Breukelen en dan alsnog de trein naar Nieuwerkerk. Overigens bleek ondertussen het tweede bezoek aan Nieuwerkerk niet door te gaan. Koorts en algehele lamlendigheid hield een familielid in de greep. Helaas. Dan vieren we daar kerst in januari. Zoiets. En omdat we 's avonds dan toch thuis waren, keken we de ultiem sentimentele en best lieve film Love Actually. Waarom ook niet. Hoe dan ook was het een goed gevulde dag met veel blij en lief. Precies waar het werkelijk om zou moeten draaien in dit verder belachelijk commercieel opgeklopt feestje. Dikke vinger dus naar de marketingstrategen en een stop die maar in je kerstster.

De dag na kerst, die wij hier in ons kikkerindekeellandje tweede kerstdag hebben gedoopt, stond in het teken van vooral niets moeten. We maakten een wandeling en deden een paar boodschappen. Aten tussen de middag zelf belegde minipizza's en dronken er cola bij, keken zomaar midden op de dag een slechte en toch onderhoudende kerstfilm, speelden voor het eerst het spelletje dat we laatst bij de kringloopwinkel kochten en gooiden er na het avondeten gewoon nog een film achteraan. Die was heel best te pruimen.

Vanochtend was het gewoon weer tijd voor een wekker. In Almere was genoeg te doen. En ik doe graag mijn werk, dus iedereen tevreden.

Zo pruttelen we naar het einde van dit jaar, maar kan ik het niet laten om elke fraudeur van zorgbonussen hartgrondig te vervloeken. “Mogen zij met hun tongen afbijtend zeven maal zeventig maal door een brandend braambos kruipen. En nog veel erger joh!” – Koot en Bie.

Eén van de uitzonderingen op de eindeloze blob deerniswekkende kerstliedjes dan maar doen. Misschien omdat het eigenlijk geen kerstnummer is, maar een anti-oorlog song. Jona Lewie. Stop the Cavalry.

#waanvandedag

Vandaag sinds lange tijd weer eens een rondje door en langs het park in het goede gezelschap van vriendin K. Bijna aan het einde van ons rondje babbel en keuvel (nou nee, het gaat over veel meer dan wat geneuzel tussen neus en lippen door) liepen we achter iemand die met een kinderwagen aan de wandel was. Kan ook leuk zijn. Alleen kan ik mij voorstellen dat het voor de wagenbewoner toch minder vermakelijk was, want de aandacht van de wagenduwer ging niet uit naar de amper vijftig centimeter mens, maar naar een beeldscherm. Ondertussen werd er door de bellende volwassen iets uit een plastic zakje gehaald en het zakje werd daarna met volle overtuiging achteloos weggegooid.

Nu sta ik niet bekend om mijn moedige daden en het gebeurt vaak zat dat ik onvrijwillig getuige ben van dit soort domme fratsen. Meestal kijk ik dan wel beschuldigend, maar echt ingrijpen doe ik meestal niet. Nu wel, mij gesteund voelend door vriendin K, want wij delen tenslotte ook al aardig wat zwerfvuilverzameluurtjes. Daarbij merkte ik aan haar prompt stilzwijgen en lichaamshouding dat zij exact hetzelfde dacht toen dat zakje hulpeloos op de grond werd gesmeten. Dus toen we de persoon in kwestie passeerden zei ik, wijzend op het zwabberende zakje langs het pad: “u liet volgens mij iets vallen”. Gespeelde verbazing alom natuurlijk, er werd omgekeken en hevig geknikt. Of het zakje ook echt is opgeraapt door degene met een voorbeeldfunctie vroegen wij ons af toen we de trappen opliepen op weg naar een dik verdiende beker thee. We vreesden het antwoord.

Bij het weggaan van vriendin K kwam ze nog even terug op dit enorme avontuur. Ze vond dat er wel een stukje in zat. Waarvan akte.

Muziek van de dag wordt vanzelfsprekend iets met afval. Even denken. Ja, onvermijdelijk. Garbage. Milk.

#waanvandedag

In de ochtendschemer zweefde de boom in drie delen over de daken, langs de ramen van de omringende buren en aan ons raam voorbij. De boom die hier aan de overkant zijn armetierige best deed om ons het, hoe karig en schraal ook, gevoel te geven dat de stad niet al het groen had opgeslokt. En nu is de boom er niet meer. Hij zal niet meer naar ons zwaaien in de wind. Geen vogels en insecten meer die er tot vanochtend hun hang-out van maakten. Ze krijsten en piepten, prikten en kakten, ze protesteerden, maar deze ochtend bleek meedogenloos.

Vanochtend vroeg begon het kabaal van ronkende dieselmotoren. Een enorme hijskraan werd in onze doodlopende, nauwe straat opgetuigd. Ik zeg je: dat is nogal intimiderend zo'n ding precies voor het raam. Niet de eerste keer ook, maar wennen doet het niet.

Ik hoopte dat het bedoeld was om het renovatiepand hier verderop te verlossen van de laatste bouwstellingen. Maar nee. Het gevaarte, eenmaal in vol ornaat uitrijzend boven de huizen, takelde een man met een cirkelzaag over het dak aan de overkant en liet hem in de boom zakken. De man legde een deel van de stam aan de ketting, zaagde de stam door en dat deel werd dan over de daken gehesen. Dit tot drie keer toe.

In drie delen vloog de boom aan ons raam voorbij. Amper vijf minuten later klonk het geraas van nog meer cirkelzagen en dan het oorverdovende laatste oordeel: de hakselaar.

De boom is aan gort. De boom is weg. Als ik nu uit ons ranzige raam kijk zie ik een kale dakrand en pal daarachter de volgende kille dakrand van een ander appartementencomplex. Mijn hart huilt. Ik zal wel te teergevoelig zijn, maar zo is het.

Dag boom. Je leeft voort in mijn gedicht en in de tekening die mijn partner in crime erbij maakte. Steeds wanneer iemand het leest of als ik het ergens voordraag kom je toch weer even tot leven; dan zwaaien we naar je terug.

Alleen al om de titel: I Cut Trees. MANKES. Live in 2017 bij Radio Ideaal (iBeat), Zelhem.

#waanvandedag

Rookpluimen uit de schoorsteen van het dak aan de overkant verdwijnen op het oog in het niets. Duiven en meeuwen op de stoep scharrelen en krijsen om restjes brood, rijst en plastic soep. Een reiger staat fier rechtop op het dak van een rode auto met witte vlekken uitgelopen vogelpoep. Het schemert vroeger en vroeger. Nog even en het wordt weer later.

We kochten een tweedehands spelletje. Het is de bedoeling een weg naar de overkant van het speelbord te vinden terwijl de tegenstander muurtjes op het bord zet. Elkaar het leven onmogelijk maken. In de kastdeur zit een flinke scheur en ik heb hoofdpijn.

De telefoon maakt soms geluid, meestal niet en dat is fijn. Ik houd van de digitale rust, de onrust zuigt mij uit en laat mij ontzield achter. En daarbij is al het andere ook al druk en veel meer dan genoeg. Rust is een relatief begrip. Zelfs als je dood bent is het geen zekerheid. Daarbij heb je er zelf geen weet van en kan het zomaar zo zijn dat er na zoveel jaren rottigheid op je graf of asgrauw strooiveldje een nieuwbouwwijk of sportcomplex verrijst. Of nog veel erger.

In Rotterdam wordt overwogen om eindelijk dat vliegveld op te doeken. Er moet een groot stadspark komen gecombineerd met zeker tienduizend woningen. Op zich een verstandiger bestemming dan plakken asfalt en een treurige aankomst- en vertrekhal inclusief stank- en geluidsoverlast. De gezondheid wil ook wat. En anders bezuinig je dat laatste gewoon weg.

Hoewel, het mogen geen bezuinigingen worden genoemd, maar 'ombuigingen'. Om het betaalbaar te houden. Niemand die de vraag stelt wat de oorzaak van zoveel ongezondheid dan is en wat daar dan aan te doen valt. Zoals zo vaak staat het antwoord recht voor de neus en zien ze het niet. Het antwoord op alles is tweeënveertig trouwens, tenminste, volgens de klassieker The Hitchiker's Guide To The Galaxy. Ofwel, denken te weten wat het antwoord is, maar geen idee hebben welke vraag er werd gesteld – het lijkt verdacht veel op de mens in het algemeen.

Wat ik nog kwijt wilde: zo enorm enthousiast over de komende kabinetsperiode ben ik niet. Ik was het al niet, maar het is er helaas na vandaag niet beter op geworden. Of zoals ene Diederik Smit zei: “Het motto van het vorige kabinet was 'Vertrouwen in de toekomst' en het motto van het nieuwe kabinet is 'Vooruitkijken naar de toekomst'. Past perfect bij dit kabinet: precies hetzelfde, alleen het vertrouwen is weg.“

Het slotakkoord dan maar. Passover. Joy Division. Een live versie uit 1980. En wat een gitaargeluid.

#waanvandedag

Het is bijna niet uit mijn vingertjes te krijgen, maar oké, er staan wat punten in het nieuwe coalitieakkoord waarvan ik denk: dat lijkt ergens op. Puur op basis van het eerste gevoel hoor. Geeft mij mooi de gelegenheid de boel alsnog af te fikken als het zo uitkomt. Eerlijk is eerlijk, ik zal dat niet doen als het niet nodig is. Daarbij, lekker belangrijk wat ik ervan vind. Zo is het ook.

Ik las van de week een column waarin iemand terecht opmerkt dat wanneer het nieuwe akkoord redelijk te verteren valt, dat het dan nog steeds behoorlijk pijnlijk is om te bedenken dat er de afgelopen (minstens) tien jaar zoveel is gesloopt. Om dat dan vervolgens weer op te bouwen. Dan betaal je de rekening dubbel. En wie uiteindelijk die rekening voorgeschoteld krijgt laat zich heel makkelijk raden. Dus nee, echt een fan van dit zootje ongeregeld zal ik nooit worden. Met als, zoals u allen wel weet, mijn grootste afkeur voor, zeg gerust walging van, het heerschap Rutte. Niet mijn premier.

De betere dingen dan. Gisteren na mijn Almeerse ochtenddienst doorgetjoekt naar Rotterdam. Dochterlief wachtte mij op bij het station en samen liepen we een rondje door de zielloze consumentenprut van Alexandrium. Zij heeft nogal een zwak voor kleding en ze 'moest hoognodig' nog iets voor de komende kerstperiode. Dus dan sjok ik er vrolijk mopperend achteraan. Zij kent haar pappenheimer. Voor we aan dit rondje ellende begonnen dronken we eerst iets bij de normaalste zaak. Terwijl we met ons armetierige dienblad opzij schuivend aan het speuren waren naar iets vegans voor mij (hebben ze dus niet, beetje abnormaal vind ik dat) moesten we over de uitgestalde gebakjes heen onze QR-code laten zien. Beetje onhandig. Dat vond de seniormedewerker ook die zo onopzichtig opzichtig mogelijk haar collega probeerde in te fluisteren dat het niet hygiënisch is om het zo te doen. Mee eens, maar toch vind ik dat iets om niet publiekelijk te bespreken, dat doe je beter nadat de klanten weer uit beeld zijn. Al met al een feest van sociaal ongemak inclusief mijn prikkende hoofdhuid en klamme rug.

Nou ja, gaat nergens over natuurlijk. Tijd om er een punt achter te zetten met het liedje van de dag. En dat gaat dan weer wel ergens over. Johnny Cash. Man in Black. Live, wat dacht jij dan?

#waanvandedag

Om even een open deur in te trappen bij wijze van disclaimer: alles, maar dan ook alles is zinloos. Dus echt alles. Of het nu om leven of dood gaat, op microscopisch niveau of onmetelijk groot. Het doet er allemaal niet toe, het is nergens goed voor, het heeft geen reden, dient geen doel, geen enkel nut. Niks, helemaal niks. Het is er gewoon. Alleen wat dat 'het' dan is? Nou ja, iets stompzinnigs als natuurkracht. Oerkracht. Iets ongrijpbaars. Tot frustratie van alles wat arrogant rechtop loopt en zichzelf mens noemt. Dat wilde ik dus maar even hebben gezegd, omdat wat nu volgt dus echt in overvloed nergens over gaat (alsof het hier ooit wel ergens over gaat – misschien is zelfspot het meest zinvolle tussen het zinloze, als je er toch bent).

Want kijk, sport. Of het nu om 22 poppetjes op een groen knollenland gaat die oeverloos achter een bal aan rennen, of individuen die met gierende adrenaline van een skischans afrazen. Uiteindelijk slaat het nergens op. En toch wilde ik iets kwijt over die rondjes rijdende racewagens waar ze een formule op hebben losgelaten waarvan algemeen wordt aangenomen dat het de eerste is. De heisa is godsvermoeiend. Al meer dan veel te lang is het gloeiend heet nieuws, hijgerig en tranentrekkend tenenkrommend. Ik kan nauwelijks een – voorheen – zichzelf respecterend medium aantikken of ze loeien over rondetijden en bandenwissels alsof Jemen geen hongersnood kent en vluchtelingen niet massaal sterven onderweg naar morgen. Ik zie de pruillipjes al hoor, trillend mompelen dat 'we' toch ook ons verzetje moeten hebben. Ik zeg: kom eens echt in verzet, murw gebeukt hoopje snot.

Echt, mij interesseert dat stinkende rubber werkelijk geen reet. Ik stoor mij er wel horendol aan (what's new?). Dus zat ik te tobben over een wijs woord, een vinnig betoog. Gelukkig hoeft dat niet meer. Ik las namelijk ein-de-lijk een column die precies de spijker op de botte kop slaat. Met een mooi nieuw woord erbij: Maxwashing. Lees het zelf maar.

Dan ga ik alvast kauwen op iets zinvols in de tijdelijkheid der dingen, dit vat vol ellende. Mijn avondvoertje. Met een muziekje erbij. Hoe kan het ook anders: Cars. Gary Numan & Nine Inch Nails. Een interessante en energieke live versie gefilmd op het podium. Veel leuker dan zinloos, eindeloos vernietigende rondjes over de planeet denderen.

#waanvandedag

En zo zaten we gisteren aan het einde van de middag cadeautjes uit te pakken. Of nee, voor het uitpakken lazen we eerst de bijgeleverde de gedichten voor en werden de surprises toegejuicht. Sint liep namelijk een beetje uit dit jaar. Het mocht de pret niet drukken, met als bonus de andere helft van de schone familie via een livestream erbij. Zo pakten we om beurten de pakjes uit en gooiden we, omdat je sommige tradities gewoon ook online in stand wilt houden, de stevige proppen cadeaupapier naar het beeldscherm. De jaarlijkse proppenfittie bleek toch wel erg behelpen op deze manier. Het is en was niet anders.

De partner in crime is terwijl ik deze flodderige rapportage typ bezig met het beluisteren van opnames die we veel eerder dit jaar maakten. Drumpartijen die we thuis niet op kunnen nemen en dus huurden we destijds onze oefenruimte af om dat gerammel maar alvast te vereeuwigen. Met dank aan wat je dan 'guide track' noemt (gidssporen in slecht Nederlands) valt er met deze trommelbasis weer verder te werken. Wat we binnenkort dus gaan doen, zo is het idee.

Ondertussen ben ik vooral bezig met het zoeken en speuren naar toekomstige optredens. Voor zowel MANKES, solo als Cradle FC. Het valt allemaal niet mee. Niet zo heel gek, u snapt. Alles is onder voorbehoud en als het al lukt om ergens contact te krijgen, dan staat het bol van de mitsen en maren. Daarbij zijn de nodige culture hotspots óf al helemaal volgeboekt, óf gewoon roemloos ten onder gegaan. Maar vooruit, we houden vol.

Verder was het een dag van poetsen in de boekhandel, poetsen in huis en boodschappen. Met muziek op de achtergrond van Eivor tot Cranes. Laat ik voor de gelegenheid het nummer waarmee ik de muziek van eerstgenoemde leerde kennen van stal halen. Een sterk staaltje soleren. Eivor. Trollabundin.

#waanvandedag

Wel eens gehoord van militante fundamentalistische katholieken? Ik wel, maar ik dacht dan meer aan lang geleden. Vrees niet, ze zijn er anno vandaag gewoon nog hoor. En ze zijn voortvarend bezig geweest in Nantes.

Het zit zo. De artiest Anna von Hausswolff – ook hier een graag gehoorde gast – staat erom bekend dat ze met name in kerken optreedt. Ze speelt orgel en dan het liefst op van die grote dingen die je in kerken tegenkomt. Haar muziek wordt door het gepeupel aangeduid als gothic. Op zich niet erg, al is dat best een benauwd, zo'n hokje. Net zo benauwd is het als je zelf in die kerk zit te wachten tot je publiek naar binnen komt, maar je ineens hoort dat militante fundamentalistische katholieken jouw publiek intimideren en het onmogelijk maken om naar binnen te gaan. Onder het mom van satanisme. Want Anna zou satanist zijn, jawel. Wat het verschil dan precies is met een meute die door glas in lood, Jezus, Maria en God is bezeten, weet ik niet. Volgens mij gaat het bij Von Hausswolff om muziek, om kunst, om cultuur. Ach, sommige mensen hebben slechts een Lucifer nodig om in woede te ontsteken. Om meer dreiging te voorkomen is het optreden afgelast en tegelijk een ander optreden in Parijs ook. Al begreep ik later dat ze alsnog op een geheime locatie heeft opgetreden. Heel goed.

Punt is dat het een voorbeeld is van de mentale staat der mensjes. Je bent voor of tegen, je bent goed of slecht, je bent rechts of links. En dat allemaal in extremen. Met dank aan onze defaitistische democratie, katalyserende kloven, destructieve durfkapitalisten en, niet te vergeten, onze dagelijkse zelfregulerende dosis (a)sociale media-bubbels; de afstomping is compleet. In de Siliconenvallei wrijven ze zich genoegzaam in de handjes. Op naar de volgende stap van maatschappelijke ontwrichting: het metaverse. Kom er maar bij mensen en maak ons nog stinkend rijker en machtiger dan we dankzij jullie goedgelovigheid al zijn.

Als je nog geen reden had om je sponsoring van Facebook, Whatsapp, Instagram, Twitter, Google en Microsoft – to name buut a few – stop te zetten: het kan nog. Rijkelijk (te) laat, maar het kan nog. Maak op z'n minst een statement. Je kunt uit die fuik, de valstrik. Niet dat het makkelijk is, dat is ook het hele idee. Het is allemaal gemaakt en ontworpen om er maar heel erg moeizaam van los te komen. En als het al lukt, dan nog word je er dagelijks mee geconfronteerd, omdat het gros nog altijd ziende blind de hand die hen dagelijks om de oren slaat koestert en kust. Waarom is mij een raadsel. Blijkbaar zijn we allemaal masochist. En dat schurkt bijna aan tegen iets militants, iets fundamentalistisch, iets religieus. In naam van de Vaders Zuckerberg, Jobs en Gates die minzaam op ons neerkijken. Het patriarchaat zij geloofd en geprezen.

Goed. Tegengif. Anna von Hausswolff. The Mysterious Vanishing of Electra.

#waanvandedag

Eén van de eerste dingen die ik vandaag las was het progressief oppositieakkoord dat GroenLinks en PvdA hebben gepresenteerd. Een pact dat als links blok wordt bestempeld, al vraag ik mij af wat er links is aan de dingen gewoon voor iedereen zo goed mogelijk willen doen. Ik moet zeggen, ik ben de dag wel eens moedelozer begonnen.

In het akkoord wordt in ieder geval een mooi beeld geschetst van hoe het allemaal beter zou kunnen. Vooral beter en niet steeds meer. Misschien is dat links, ik weet het niet. Dat zou ook eigenlijk niet uit moeten maken. Als er sprake zou zijn van een samenleving, dan betekent dat simpelweg dat iedereen er baat bij heeft. Dichten van kloven, iedereen mag meedoen en zijn wie die is, eerlijk delen. Het soort dingen die je al als kleuter op school leert.

Want: alles vooral betaalbaar en zoveel mogelijk circulair. Onderwijs, zorg, woonruimte, (sociale) voorzieningen (zoals het heropenen van bibliotheken – hoera!), hoger minimumloon, een vast contract weer als basis, oog voor de omgeving, een stevig klimaatbeleid, minder dierenleed. Dat laatste zou gewoon geen dierenleed moeten zijn. Dan doen we onszelf als hautaine diersoort tenslotte ook een plezier. Het scheelt op z'n minst een zeer hoog risico op de volgende zoönose. Ik miste trouwens wel een passage over het invoeren van het basisinkomen.

Wat ik maar zeggen wil is dat ik niet had verwacht dat er uit de koker van deze twee partijen iets dergelijks zou kunnen komen. En dan doel ik met name op het overtuigd overbrengen van het akkoord. Als daar nog wat andere partijen bij aanschuiven, dan zou het helemaal geinig zijn. Moet ik natuurlijk ook wel even opmerken dat zo'n beetje al deze punten, maar dan nog uitgesprokener en activistischer, al jarenlang door de Partij voor de Dieren zijn aangezwengeld. Precies passend bij waar die partij voor staat: vanuit de coulissen de boel wakker schudden, blijven hameren op bewustwording en scherpte. Net zolang tot de gevestigde orde eindelijk eens luistert en er actief mee aan de gang gaat. Waarvan akte.

Al met al zijn het interessante voornemens. Of we ook mee gaan maken dat ze werkelijkheid worden is weer een ander verhaal. Afhankelijk van allerlei (on)voorspelbare (politieke) factoren. Het spel, de knikkers, het eeuwige gelul. Dat ook.

Waar hoop is, is stront. Wat nuttig kan zijn, mest doet groeien en bloeien. De boel afzeiken kan altijd nog.

Grappig, blijkbaar vindt mijn brein hier toch het protestnummer Games Without Frontiers van Peter Gabriel bij passen. Protest en progressie gaan prima samen.

#waanvandedag

Even denken hoor, waar waren we gebleven... oh ja! De regenmakers in China. Nou, niet alleen in China. In Rusland doen ze het ook. En ongetwijfeld wereldwijd, niemand is roomser dan de paus en zijn kekke pausmobiel. Salutifero pluvia.

Tja. Als je wilt dat je feestje of welk evenement dan ook niet wordt verpest door regen of juist door droogte, dan schiet je gewoon wat raketten met zilverjodide de lucht in. Resultaat gegarandeerd, daar kan geen regendans tegenop. En zo dansen we met supersonische snelheid gezellig nog wat verder richting de rand van het ravijn. Mooie bijkomstigheid is dat het trucje natuurlijk ook heel handig van pas komt in welke oorlog dan ook. Je laat de boel gewoon overstromen of uitdrogen. Lekker bezig.

Ik lees op dit moment een boek over de – best wel logische – obsessie van onze diersoort met de sterren, de planeten, het heelal. Interessante kost. Het knoopt wonderlijk slim allerlei grote dingen aan elkaar. Van de Tweede Wereldoorlog tot de eerste stappen op de maan, en van Jezus tot wonen op Mars. Een knap staaltje vlechtwerk van geschiedenis, religie, kunst en sterrenkunde. De vraag die mij tijdens het lezen steeds opnieuw bezighoudt is waarom we het in Godeliekes naam willen. Nog verder omhoog, nog verder weg, leven op een andere planeet. Het enige antwoord lijkt mij de angst voor de dood. Dat het eindigt. Dus blijven we rennen, vliegen en aanklooien. Want hoe kan het eindigen zolang we in beweging blijven in een oneindige ruimte? Dus, domoren als we zijn, draaien we onszelf telkens een rad voor ogen. Eeuwig leven, de soort voort blijven planten ondanks dat we donders goed weten dat we een totaal overbodige plaag zijn, een destructieve soort. Egocentrische slopers. Niet alleen deze planeet vernietigen, maar ook andere planeten. En stel dat we ergens na een lichtjaartje of wat ander enigszins gelijkend leven tegenkomen, wedden dat de paniek dan helemaal toeslaat en we gewoon ouderwets een potje oorlog maken?

Nou ja. Daar waren we dus gebleven. Van de regen in de drup. Om dan zo weer bij het begin van deze opbeurende preek uit te komen: Cloudbusting. Kate Bush.

#waanvandedag