ego echo

dood

Vanochtend lag de essentie van het leven op het asfalt. Een vogel stierf terwijl we ernaar keken. Ze viel zo uit de lucht, leek het. Of toch net aangetikt door de auto die ons kort daarvoor passeerde. Hoewel, ze zag er niet gehavend uit. We zagen de vogel liggen op haar zij. Oog open en toen langzaam dicht. Eerst nog met trillende veren, toen stil. Die momenten tussen leven en dood, daar zit de essentie, stelde ik vast.

Het was nu stil op de weg. Twee grote dieren keken naar dat kleine dier, hoe kwetsbaar ze daar lag. Om te voorkomen dat ze straks alsnog geplet zou worden door de meedogenloze wielen die onvermijdelijk op zouden doemen, hebben we haar met drie grote bladeren die we uit de berm haalden opgepakt en voorzichtig aan de rand van het bos neergelegd, daar waar het asfalt de grens met de bomen, de tragische afstand tussen mens en natuur, markeert. Een van de drie bladeren hebben we gebruikt om haar toe te dekken en we fluisterden 'rust zacht lieve vogel' omdat dat nu eenmaal is wat wij doen.

Een vlieg had er inmiddels al lucht van gekregen en begon zonder zich ook maar ergens aan te storen aan haar werk, een eerste inspectieronde over het levenloze lichaam, voordat ze er zelf binnenkort de brui aan zal geven. En nee, dat is allemaal niet naar of vervelend. Dat is gewoon precies wat het leven is. Tussentijd die vederlicht vervliegt.

#waanvandedag #ardennen #vogel #leven #dood #essence #100DaysToOffload #memento #mori