We verzamelden veren en hebben de koeien alvast gedag gezegd. Onze bijna dagelijkse eindvandeochtendwandeling zullen we waarschijnlijk gaan cultiveren als een verheffend nostalgisch moment. Wat misschien ook best wel terecht is. Het was fijn om na het ontbijt zo het pad af te lopen en een paar minuten later het zicht over de heuvels en de weilanden met daarin onze gevlekte vrienden. Ondanks het wrede lot dat ze is toebedeeld, of juist daarom, hoop ik dat ze ook ons graag even zagen aan komen wandelen. Dat we dan even stilstonden en wat bemoedigende woorden wisselden met ze. Zij keken ons zwijgend aan en dachten er vast het hunne van. Die twee rare dieren op hun wonderlijke poten en met stoffen gekleurde vacht.

De veren die we meenemen als trofee van een week in relatieve afzondering vertellen ieder een fictief verhaal van buizerds, duiven, lijsters en wat er zoal door de lucht vliegt. De zon trekt nu haar stralen strak en in de verte broeit een vale corona van smog. Goud blinkt en zilver smeedt asfalt en rubber aan elkaar. Morgen delen we het fileleed.

#waanvandedag #ardennen #dieren #100DaysToOffload #file #corona #proza

Vanochtend lag de essentie van het leven op het asfalt. Een vogel stierf terwijl we ernaar keken. Ze viel zo uit de lucht, leek het. Of toch net aangetikt door de auto die ons kort daarvoor passeerde. Hoewel, ze zag er niet gehavend uit. We zagen de vogel liggen op haar zij. Oog open en toen langzaam dicht. Eerst nog met trillende veren, toen stil. Die momenten tussen leven en dood, daar zit de essentie, stelde ik vast.

Het was nu stil op de weg. Twee grote dieren keken naar dat kleine dier, hoe kwetsbaar ze daar lag. Om te voorkomen dat ze straks alsnog geplet zou worden door de meedogenloze wielen die onvermijdelijk op zouden doemen, hebben we haar met drie grote bladeren die we uit de berm haalden opgepakt en voorzichtig aan de rand van het bos neergelegd, daar waar het asfalt de grens met de bomen, de tragische afstand tussen mens en natuur, markeert. Een van de drie bladeren hebben we gebruikt om haar toe te dekken en we fluisterden 'rust zacht lieve vogel' omdat dat nu eenmaal is wat wij doen.

Een vlieg had er inmiddels al lucht van gekregen en begon zonder zich ook maar ergens aan te storen aan haar werk, een eerste inspectieronde over het levenloze lichaam, voordat ze er zelf binnenkort de brui aan zal geven. En nee, dat is allemaal niet naar of vervelend. Dat is gewoon precies wat het leven is. Tussentijd die vederlicht vervliegt.

#waanvandedag #ardennen #vogel #leven #dood #essence #100DaysToOffload #memento #mori

Inmiddels zet het leven zich voort in het oosten van het door onze zuiderburen geclaimde land. Het is hier goed. Rust, ruimte, dikke grijze wolken wisselen af met knijterende zonnegroet. Dynamiek is hier kind aan huis.

Een verkennende wandeling leverde nog weinig oogstrelends op, toch is er genoeg belofte in de lucht. Net als roofvogels. Die hebben het hier ook maar druk. En in de vijver woont waarschijnlijk een monster onder de dikke lelies. Het bubbelt en steekt soms een geschubde vinger in de lucht. Ik zou zweren dat ik 'm vannacht hoorde grinniken.

Zoals elk jaar zijn er zekerheden. Spelletjes, sport, gekeuvel, lezen en gewoon een enorme goedaardige bende. De broodjes heten ons in de ochtend een vers welkom, de lokale bakker kan straks weer een maand hypotheek aflossen.

De telefoonbundel met eindeloos veel data laat zich niet gek maken en bepaalt helemaal zelf wanneer hier een verbinding wenselijk is. Het vermoeden is dat er wordt samengespannen met de draadloze internetheilige hier in huis. Het hoort er allemaal bij hier in de heuvels, net als de koeien die lui met hun staart zwiepend de vliegen naar de mensen jagen. Het zal ieders tijd wel duren.

#waanvandedag #rogery #ardennen #100DaysToOffload