Vervlogen tijden. Is dat wat vogels denken wanneer de jonkies zich uitrekken, oprichten en uitvliegen. Of geven de ouderen een Suikerfeest ter ere van weer een geslaagd leeg nest. Ik weet het niet en zal het nooit weten. Ik ben een rare vogel, dat is wat ik weet.

Overigens juich ik al dat genestel in de mensenwereld niet enorm toe, dus denk nu niet dat ik hier een potje nostalgisch ga zitten doen en verplicht blij ga zitten zijn bij weer een vers mens. Arm kind, denk ik dan, waar zadelen we jou mee op. Wat mij eraan herinnert dat ik nog steeds 'Hoe gaan we dit uitleggen' (Jelmer Mommers) moet lezen. Net als wat werk van Midas Dekkers. Iemand die ook een zeer uitgesproken mening heeft over het keer op keer moeten klappen voor weer een nieuw kind. Hij heeft een punt, hoe cru het wellicht ook lijkt.

Het was ook precies om die reden dat ik zelf nooit aan kinderen wilde beginnen. Wat zou ik dit kind aandoen en wie ben ik überhaupt om een leven toe te voegen, alleen maar omdat het is wat je doet als soort: voortplanten. Terwijl, waarom zouden we ons voort willen planten? Er is geen noodzaak, we zijn met meer dan genoeg. En ik kan niet zeggen dat ik mijn kind nu eens met gepaste trots laat zien wat de mens voor elkaar heeft gebokst. De verantwoordelijkheid voor en de gevolgen van een nieuw leven op deze planeet zetten is onnoemelijk groot, vind ik.

Het argument dat de boel vergrijst en er vers bloed nodig is, is slap. De tot probleem gebombardeerde vergrijzing is alleen maar 'erg' omdat het geld kost. Al zou het misschien beter zijn om de vraag te stellen of een systeem dat domweg niet werkt in stand gehouden moet worden. Begin nu eindelijk eens met, ik noem maar een open deur, een basisinkomen. De tijd is er inmiddels meer dan rijp voor. Dan kan het gedrocht dat pensioenfonds heet en dat noeste arbeid en zuurverdiende centen belegt in wapenhandel, kinderarbeid en andere dubieuze praktijken zelf met pensioen. Dikke doei. Alleen al om die redenen wil ik mijn freelance-geld niet in een dergelijke oudedagvoorziening stoppen. Geef mij maar een eerlijke sok die ik met mijn half demente kop altijd weer weet te vinden. Ik ga gewoon op de geur af, oud en vertrouwd. Zeg zelf: hoe bizar is het dat je tijdens je werkende leven niets te vertellen hebt over waar jouw geld in wordt geïnvesteerd onder het mom van ja, maar dan heb jij straks wel een mooi pensioen! Exact dat egocentrisme is de bron van alle shit.

Waar was ik? Oh ja, nageslacht. Geloof mij op mijn blauwe ogen dat ik onvoorwaardelijk houd van mijn dochter. Want ja, uiteindelijk werd ik bijna zestien jaar geleden toch vader. En ik raakte ook volledig in paniek zodra ze er, na wat een eindeloze bevalling leek (ik heb hoe dan ook makkelijk praten), was. Wat had ik gedaan? Hoe moest dat nu verder? Ik verdroeg het niet dat ze amper uit de oerveilige ruimte ineens van die rare aardse kleren aan moest. Ik kon het niet aanzien toen ze haar eerste injectie kreeg. Het zweet liep mij steeds weer over mijn rug van afgrijzen bij ieder bezoek aan een consultatiebureau (dat had natuurlijk ook te maken met mijn eerder gememoreerde sociale gêne). Curves, groeilijnen, gemiddelden, prestaties (hallo? ze is een paar maanden oud, idioot! prestaties??) en het hield nooit meer op. Tot op de dag van vandaag moet ze mee in de gekte van grafieken, testen, cijfers, diploma's, en onmogelijke vragen als en weet je al wat je gaat doen straks?

Het is nogal waanzinnig. Wat moet je met je leven als je geen idee hebt wat het leven omvat, behalve dat je blijkbaar aan allerlei vage verwachtingen moet voldoen en iets dat toekomst heet moet gaan plannen? Fuk allemaal maar een eind op. Wat doen we onze kinderen aan, wat doen we onszelf aan. Er is werkelijk niemand die ook maar enig idee heeft, maar ondertussen wordt het ene na het andere systeem bedacht om de boel in het gareel te houden – en ten koste van dezelfde levens flink wat geld bijeen te graaien. Stel je voor dat mensen echt zouden zien en beseffen welke rottende wortel ze wordt voorgehouden. Opstand, revolutie! Maar nee. De massa is ingedut, murw en gedwee in een hallucinatie van eindeloos scrollen en online shoppen.

Gelukkig is de toekomst slechts een boze droom. Eerst morgen maar weer zien aan te tikken en eens kijken of er ergens een kwartje valt. Dan raap ik het op en doe de duit in mijn oudedagssokpopzakje. In de overtuiging dat het tegen de tijd dat ik de inhoud met liefde uitdeel nog slechts een symbolische waarde heeft.

#waanvandedag #ouder #kind #baby #pensioen #freelance #vogels #100DaysToOffload

Tegen de gebruikelijk patronen van deze freelanceflexiplexidude in, werkte ik mezelf vanavond met schuimbekkend schoonmaakgerei door de boekhandel. Althans, daar waar ik was gebleven. Ik heb namelijk een mooi schema wat ik wekelijks bijhoud. Zo kan ik zelf zien waar ik verder moet met mijn leven en zien anderen waar het tragisch eindigde, mocht ik ooit niet meer in staat zijn tot periodiek onderhoud. Handig hoor.

Ik heb de collega's net na zessen vriendelijk uitgezwaaid en kon aldus mijn schromelijk overdreven gang gaan. Collega Jan was de laatste die ik een fijne avond en vooral alvast een veilige jaarwisseling wenste. Hij stond helemaal klaar voor zijn fietstocht van twee uur huiswaarts, naar daar waar je boven Amsterdam ook nog allerlei menselijke uitstulpingen hebt. Een stevige onderneming waar ik veel respect voor heb. Doe het maar na, na jaren dienstverband als oudere jongere van ergens rond de 60 en na een werkdag van 9 uur. Hij wenste mij zo ongeveer hetzelfde en vooral het veiligheidsaspect van ons afscheid werd nog eens onderstreept met de woorden ik zie je graag weer heelhuids terug, vrijdag. Dat is lief. Omdat ik natuurlijk de stilte niet kan laten voor wat ie is, gaf ik hem nog een knikje mee voor onderweg en met mijn woorden dat we dat dan maar moesten afspreken was ie weg. De kou en het donker in, een zuidwesten wind trotserend.

Ik deed de deur op slot en liep de trap af om de spullen te pakken. Tenminste, dat was het idee. De derde tree van onderen haakte mij pootje en daar lag ik. Boink. Au. Fuk. Die trap loop ik inmiddels al een jaartje of wat op en af. Het is een gammel ding, los in de vel, brak. Steil ook. Eigenlijk gewoon zoals ze zijn in die oude panden van ergens net na de laatste ijstijd. Niks bijzonders dus. Maar ja, mijn motoriek stamt zo ongeveer van rond de tijd dat dat hele woord nog niet bestond. Het is dan ook niet de eerste keer dat ik van een trap flikker of gewoon ergens tegenaan loop of mij vol gas stoot tegen wat er altijd al stond. En het zal vast de laatste niet zijn. Wat deze trap betreft was het de tweede keer. Het verschil met de vorige buiteling was dat ik nu geen twee meter lange ladder droeg, dus dat geeft de val-reflex iets meer armslag. Niet dat het uitmaakt, want ik val achterover, treden in mijn rug, armen en ellebogen gezellig schavend. Motoriek dus.

Ach, ik heb het overleefd. Net als alle keren die nog komen gaan, wedden? Maar wennen doet het stiekem toch niet. Jammer. Het voordeel is dat ik de rest van de avond steunend en kreunend zielig kan doen en met een beetje mazzel morgen ook. Vrouwlief zal me dan meewarig aankijken en af en toe een belangstellende vraag stellen. Ze weet na ruim 6,5 jaar wel dat deze tere boy heel semi-stoer het liefst doet alsof er verder niets aan de hand is, behalve wanneer hij om aandacht verlegen zit. Mooi hoor, de liefde.

Dus dat. Leuk verhaaltje. In ieder geval beter dan wat ik eigenlijk in petto had. Een enorme klaagzang over vuurwerk, de miljarden die wederom zomaar de fik in gaan, de ongelukken, verzekeringspolissen en verwante maffia, met als toegift de hypocriete nieuwjaarswensen met woorden als gezond en gelukkig, terwijl de zoveelste ecoramp zich al knallend voltrekt en we dansend en feestend naar de tering gaan. Dan is zo'n trappartijtje een welkome afleiding, niet dan?

Nou, hou het veilig, doe ramen en deuren dicht en sluit het jaar maar liefdevol met elkaar af. Dikke kus.

#waanvandedag #oudennieuw #vuurwerk #werk #freelance #collega