Het is nauwelijks voor te stellen, maar sinds ik hier zes jaar geleden kwam wonen is het een aaneenschakeling van verbouwingen en renovaties om ons heen. In een staat van continue overprikkeling zijn de boor-, timmer- en freesgeluiden onmogelijk te negeren. Terwijl dat zou moeten kunnen, zou je denken. Er wonen zat mensen langs een spoorbaan of boven een café. Dan is het mogelijk dat die geluiden gewoon behang worden. Het zal ook wel met de overgevoelige aard van deze tweevoeter te maken hebben.

Illustratief is dat ik dit typ en er ondertussen een politiehelikopter laag rondcirkelt, veegwagens door de straat rijden en de vuilcontainers op de hoek met het bijbehorende kabaal worden geleegd. De aannemers die bezig zijn in het pand schuin onder, staan nu buiten te roken (dank u voor de extra dimensionale belevenis) en praten tegen elkaar op een volume alsof ze nog aan het klopboren zijn. Ze lachen heel hard. Zij wel. Ik kan het echt niet helpen, maar ik vervloek ze allemaal, stuk voor stuk en graag nog een beetje meer.

De dagen zijn als wachtkamers. Ik kan van alles doen, maar kan mij nergens toe zetten. Ik schreef het gisteren al: gepreoccupeerd. Nou ja, dan zijn al die lawaaimakers niet bepaald wachtkamerfähig; daar verwacht je gespannen stilte, een kuchje, een schuifel en een zacht gemompel. Al is dat ook geen vanzelfsprekendheid meer. De mens begint steeds meer herrie te produceren om boven zijn eigen kabaal uit te komen. Iets met een vicieuze cirkel.

Nog een herinnering. Mijn moeder staat op de overloop tussen de kamers van mijn broer en mij in. Hij en ik liggen in ons bed, mijn moeder zingt. Soms een kinderliedje, soms gewoon iets uit haar eigen hitparade-jeugd, soms een complete medley, ofwel een mix van alles wat ze in haar repertoire heeft. En dat is nogal wat. Ik denk dat het bij elkaar hooguit een kwartier duurde, zo 's avonds voor het slapen gaan. En wanneer ze zei dat het nu mooi was geweest, vroeg een van ons meestal nog om een toegift. Ze deed dan alsof ze tegenspartelde, maar gaf altijd toe.

Bouwvakkers zouden er een voorbeeld aan kunnen nemen en hun oorverdovende, zenuwslopende mayhem in kunnen stoppen en zachtjes toezingen dat het mooi is geweest. Nee, ook geen toegift. Klaar.

#waanvandedag #mayhem #100DaysToOffload #bouw #gentrification

Soms is het best fijn wanneer het vier uur in de middag is. Al was het maar omdat dan de bouwvakkers die hier aan het eind van de straat met twee mega-projecten bezig zijn het voor gezien houden. Busjes in en morgen in alle vroegte verder.

Inmiddels is het ene blok volledig met de grond gelijk gemaakt. Of nou ja, bijna. Alleen de oude fundering ligt er nog. Sinds vorige week zijn ze die eruit aan het beuken met een machine. Een soort graafmachine zonder graaf, maar wel met een dikke vette beitel. Dat ding hakt gezellig pneumatisch die fundering aan gort. Keerzijde: je dreunt weg in huis. De kledingkast, die toch behoorlijk groot en stevig is, klappert zijn spiegeldeuren suf. Onder andere. Of, zoals mijn vader zegt wanneer hij een paar uur de geur van zijn peuk niet onder zijn neus heeft gehad: alles trilt.

Zelfmedelijden is nog te behappen. Ik heb meer te doen met de ouderen die in het pand direct daar aan de overkant van dat hels kabaal zitten. Hun hele verzorgingshuis wordt groots gerenoveerd, dus dat is al een feest op zich. Maar met een overbuurpand dat volledig tegen de vlakte wordt gehakketakt gratis bij. Straks begint het heien. Ook weer iets om naar uit te kijken.

Ik heb in dat verzorgingshuis een jaar of drie geleden nog kort gewerkt, trouwens. De gesloten afdeling. Dat viel mij niet mee, maar dat vonden de bewoners niet erg. Elke dag was ik tenslotte weer een nieuw gezicht voor de meesten, de verrassing was altijd compleet. En als ik denk aan de verwarring waarin die mensen van zichzelf al zitten, dan vermoed ik dat ze het nu helemaal niet meer bevatten met al die klerenherrie.

Schiet mij nu zomaar te binnen. In die periode schreef ik wat fragmenten van het leven op de afdeling. Schetsen, momentopnames, noem het wat je wilt. Ik zet er eentje hieronder. Dan kan het archief voor vandaag weer dicht, scheelt een hoop ouwe tocht.

---

Bezorgklacht Ze begrijpt er niets meer van, geen bal. Ze was altijd abonnee van De Volkskrant, maar nu krijgt ze ‘m zomaar ineens niet meer. Ja, soms, maar dan heeft iemand anders er al in gelezen, dat heeft ze heus wel in de gaten.

Geen bal snapt ze er meer van, echt helemaal niets wat ze er nog van begrijpt. Ze kreeg altijd netjes De Telegraaf in de bus, maar nu? Nooit meer. Ook niet af en toe. Wel De Volkskrant, soms. Maar ja, moet je kijken hoe die eruit ziet? En ze betaalt er toch zeker voor? Elke maand hoor. Maar een nette krant ontvangen, ho maar! Moet je zien, deze heeft zelfs geen voorpagina en hij is al twee weken oud, zei haar dochter. Maar ja, die ziet ze ook nooit meer, haar dochter.

Ze snapt er niets meer van, geen bal. En ze is ook haar bril kwijt. Ja, ze weet wel wie dat doet, maar dat zegt ze niet hardop, ze kijkt wel uit. Ze pikken hier alles onder je neus vandaan. Dat snapt toch niemand, waarom zou je dat doen?

Ze snapt er de ballen van. Ze zal het allemaal wel met haar dochter bespreken als ze die ooit weer eens ziet. Gisteren was ze er? Echt waar? Ze lacht. Gisteren heeft ze haar dochter gezien, ja, dat was fijn. Het is ook zo’n schat van een meid.

#waanvandedag #gentrification #renovatie #werkzaamheden #verzorging #archief #100DaysToOffload